Ogólnie, wierz mi, ja się nie znam. Ja tylko subiektywnie tak. Więc, szału nie ma. Może 'nie rozumiem", pewnie dlatego.
Tutaj

Isabel pisze: Szła przez Miasto tym charakterystycznym krokiem: falującym niczym szare wody Zatoki, szerokim, zamaszystym i rozkołysanym.

- zmieniłbym . Rozbił na dwa zdania:

Przez Miasto szła tym charakterystycznym krokiem: szerokim, zamaszystym i rozkołysanym. Falującym niczym szare wody Zatoki

- poza tym ok.

Szła przez Miasto tym charakterystycznym krokiem: falującym niczym szare wody Zatoki, szerokim, zamaszystym i rozkołysanym.

bohaterka - jak rozumiem - zdrowo miala w czubie, kolezanka ma sąsiada - chłop 4 promile alko we krwi i cala ulica jego

a serio - akurat cegły i otarte usta podobają mi się jak są. fajny podtekst mają i bym to zostawiła.

Mnie nieco z pantałyku zbiła ta poetyckość, którą z reguły kiepsko w prozie rozumiem. Ale przy drugim czytaniu 'załapałam' i nawet mi się spodobało.
To niedopowiedzenie na końcu nie daje spokoju. Odeszła, ale na zawsze? Na chwilę? Jak odeszła - tego mi trochę brakuje, więc muszę się domyślać. I to jest fajne. :-)

Mnie się podoba. I rozkołysanie i cegły.
Całość.

Niezła miniatura, aż prosi się o cześć dalszą

Begied21 pisze: Niezła miniatura, aż prosi się o cześć dalszą

Podróże isy, cz2: "sex na barbakanie".

bedzie bestseller

ravva pisze: bedzie best seller

tak, do tego flądra i jajka z rynku

Isabel pisze:Szła przez Miasto tym charakterystycznym krokiem: falującym niczym szare wody Zatoki, szerokim, zamaszystym i rozkołysanym.

Dobrze, że nie plaskając głośno pośladkami

Ciut przepoetyzowane, ale to tylko miniatur. Prawie drabel:)
Niezła końcówka.

A ja na nie.
Od Autorki Zanzibaru można wymagać więcej, bo wiadomo że dużo potrafi.
Pierwsze cztery zdania - Szła, wróciła, wpadła, wyciągnęła. Jakoś nie bardzo tak.

falującym niczym szare wody Zatoki, szerokim, zamaszystym i rozkołysanym

W kontekście kroku/chodu falujący i rozkołysany to dla mnie jedno i to samo.

Wpadła w labirynt ulic(...)

Automatycznie odniosłem wrażenie, że się zgubiła, bo w labiryncie się gubi A przecież wydźwięk ma być przeciwny.

(...)do skołowania, do zatracenia wędrowała wciąż tymi samymi szlakami, klucząc między tłumem płynącym Długą, Mariacką, Szeroką...

To jest ładne. I działa.

Wyciągnęła rękę, jak zawsze zdumiona delikatnością, która kryła się w opuszkach jej palców.

To raczej nie są palce nikogo innego, więc nie warto o tym wspominać.

Zanim odeszła, oblizała wargi, obtarte do krwi na gotyckich cegłach...

Już ustalono, że gramatycznie jest to poprawne, natomiast na tyle niezręczne, że budzi setkę niezamierzonych przez Autorkę skojarzeń.

Jasne, że ten kawałek jest ciekawy i pomysłowy, ale gdzie mu tam do pieśni Zanzibaru...

G.

Wiem, że będę w mniejszości ale niestety zgodzę się z Godem.
Niezręczności językowe i zbytnie "przekombinowanie" metaforami, zniechęciło mnie a nie zachęciło.
Mam wrażenie, że za bardzo chciałaś skupić się na formie, gubiąc przez to po drodze najważniejszy przekaz.
Gdybyś napisała to samo, ale prostym językiem, z punktu widzenia dziewczyny zachwycającej się tym co widzi - mogłoby być dużo lepiej.

Czemu miasto i zatoki z dużych? Poza tym z interpunkcją coś mi nie pasi, niby git, ale jednak miejscami drażni (w sensie ta interpunkcja). Hm, nie wiem. Jakby Autorka zwiedzała jakieś miasto i podczas spacerów przyszła do głowy ta opisana tu scenka. Szału może nie ma, ale jakąś poetyckość - i owszem

W pierwszej chwili nie zrozumiałam, przy drugim czytaniu, załapałam. Chyba. Albo i nie. Bardzo podoba mi się ostatnie zdanie. I ogólnie lubię taką poetyckość, nawet jak mój roztopiony w upale mózg nie ogarnia treści.