Ty i Ja;
pośród zaścielonego nieba
pośród nagich ciał
pulsują złote gwiazdy
komety roztrzaskują nasze czaszki
kolorowa plazma cieknie strumieniami
z naszych rozgrzanych, nocnych marzeń.

Ty i Ja;
inni czasem pod tym samym niebem
spragnieni kosmicznego pyłu
i choć tej nocy tak obcy
czujemy wciąż znajome niebezpieczeństwo
całkiem, jak grawitacja
za razem bliżej i dalej.

Ty i Ja;
nie wybiegamy dalej niż nasze pragnienia
trzymamy się wciąż ziemi
dotykiem eksploduje supernowa
rzucając nas w bożą próżnię
bliżej siebie gniotąc wszechświat
przekroczyliśmy ostatnią z granic.

Ty i Ja;
przyszłość nieodległa
być może spotkamy się raz jeszcze
nad rozgwieżdżonym nieboskłonem
depcząc dawno wygasłe gwiazdy.

Ty i Ja;
wciąż ukryci w strefie mroku.

Ty i Ja...

Mogłabym powtórzyć wszystkie uwagi udzielone przy Twoim poprzednim wierszu :
http://weryfikatorium.pl/forum/viewtopi ... =7&t=20745
Tylko po co?
Skoro nie wyciagasz żadnych wniosków.
Rozumiem, że gwiazdy Cię pociągają, ale do kosmicznych wierszy nie tędy prowadzi droga.
Przykro mi.

więcęj czytaj np. Dylana Thomasa, mniej seriali, do lasu pobiegać. Chcesz pisać ciekawe wiersze, unikaj rad polonistów i nawiedzonych znawców poezji. Sami oni koszmarki poprawne gramatycznie popełniają.