Kiedy słyszę: „nie zastanawiam się jak będzie mi się żyło za dziesięć, piętnaście lat”, to prócz szewskiej pasji ogarnia mnie zniechęcenie na myśl o przyszłości człeczego rodzaju; człowiek, który nie przejmuje się tym, co go czeka, który nie przewiduje, że może mu się pogorszyć stan zdrowia, to człowiek pozbawiony wyobraźni, żyjący po omacku, z dnia na dzień, trawiony złudzeniem chwili, która nigdy nie trwa wiecznie: wnet będzie samotny i bezradny na własne życzenie.

Nikomu nie życzę znalezienia się w beznadziejnej sytuacji, ale takie okoliczności zdarzają się. Zazwyczaj nadchodzą niespodziewanie, bez ostrzeżenia.

Wiadomo; jednego dnia jest się sprawnym, pełnym planów i perspektyw, nic nam nie dolega, następnego zaś mamy wylew, z trudem porozumiewamy się z otoczeniem, a wczorajsze plany są już nierealne.

Z początku walczymy póki można, staramy się nie martwić rodziny, udawać przed nią, że nic nam nie jest, że to, co nas dopadło, jest chwilową niedyspozycją, przejściową słabością. Nie chcemy nikogo absorbować swoją osobą, nie chcemy żadnej pomocy, wydaje nam się, że sami sobie poradzimy. Lecz po pewnym czasie orientujemy się, że sami nie damy rady, że do kieszeni trzeba schować tak zwaną dumę i fałszywe poczucie godności i zwrócić się z prośbą o pomoc.

Lecz gdzie i do kogo? Jak dotychczas nie istnieje schronisko dla literatów, coś w rodzaju Skolimowa, a dzięki takim humanitarnym poglądom, nie będzie go długo. Nie powstanie, bo wolimy lać sobie na serca sztuczny miód, zamiast dążyć do ponad podziałowego zjednoczenia i nareszcie zająć się tym, co woła o pomstę do nieba.

A co woła? Dalszy los zasłużonych pisarzy, kiedyś pełnych wigoru, nie za przynależność, ale za niekłamaną twórczość podziwianych, autorów niepośledniego formatu, a teraz napiętnowanych lekceważeniem, a teraz wstydliwie i skrzętnie poukrywanych w niepamięci, poddawanych biologicznym prawom niedołęstwa.

Dobry gospodarz dba, pielęgnuje, troszczy się o powierzone dobro, nie powie, "radźta se sami". Dobry gospodarz wie, że istnieją przypadki losowe, nagły krach zdrowia, nieoczekiwane załamanie nerwów, nasilenie depresji. Wie, że w takich chwilach trzeba pomóc, szarpnąć się na altruizm i wyciągnąć do bliźniego rękę bez figi z makiem.
*
Dobry gospodarz, to wspólne dobro. A skoro dobro, to zbudujmy sobie DOM. Więc może zamiast walczyć ze sobą, powołajmy Wspólny Dom Weterana Dla Ludzi Kultury, Dom nie tylko dla poetów i prozaików, ale i dla malarzy, kompozytorów, scenarzystów, ludzi estrady czy kabaretów; dla wszystkich animatorów artystycznych wydarzeń, którym zawdzięczamy chwile wzruszeń.

Nie wiem jak tego dokonać, zwłaszcza gdy pod krótką kołdrą piszczy bieda i na nic nie starcza, wierzę jednak w ofiarność naszego społeczeństwa. Może przez organizowanie koncertów, wystaw malarskich, teatralnych spektakli charytatywnych? Sienkiewicz otrzymał od NARODU dar w postaci Oblęgorka, dlaczego więc my nie możemy podarować sobie miejsca na spokojną jesień życia?

Z początku walczymy póki można, staramy się nie martwić rodziny, udawać przed nią, że nic nam nie jest, że to, co nas dopadło, jest chwilową niedyspozycją, przejściową słabością.

Zgadza się, ale to nie tylko to. Człowiek jest istota/zwierzęciem stadnym. A stado eliminuje jednostki słabe i chore. To dziś widać dokładnie u zwierząt. I zwierzęta ukrywają przed współplemieńcami swoją słabość choroby, niedołęstwo – jak długo mogą.

Jak dotychczas nie istnieje schronisko dla literatów, coś w rodzaju Skolimowa, a dzięki takim humanitarnym poglądom, nie będzie go długo. Nie powstanie, bo wolimy lać sobie na serca sztuczny miód, zamiast dążyć do ponad podziałowego zjednoczenia i nareszcie zająć się tym, co woła o pomstę do nieba.

Mam wrażenie, iż są sprawy znacznie głośniej wołające o pomstę do nieba.

A skoro dobro, to zbudujmy sobie DOM.

Zbudujcie. Ktoś zabrania?

Sienkiewicz otrzymał od NARODU dar w postaci Oblęgorka, dlaczego więc my nie możemy podarować sobie miejsca na spokojną jesień życia?

Bo Sienkiewicz był Sienkiewiczem. I najwyraźniej Naród uznał, że zasłużył. W odróżnieniu...

Czasy Sienkiewiczów i Dołęga-Mostowiczów (Dołęga, co by nie powiedzieć o jakości jego dzieł, był naprawdę kimś w II RP, w takim społeczno-ekonomicznym rozumieniu) nad Wisłą raczej minęły. III RP, gdyby się pokusić o jakąś generalizację, jest krajem obskuranckim. Nawet twórcy docenieni nie zbijają jakichś szczególnych kokosów, a co dopiero twórcy niedocenieni, albo nie docenieni do końca - nawet jeśli utalentowani, to z reguły albo klepię biedę, albo dorabiają na czymś innym, często poniżającym ich talent. Przechodząc powoli do głównego tematu artykułu - zgadzam się z nim, choć myślenie o tym co będzie za 10-15 lat paraliżuje mnie strachem - tylko wydaje mi się, że skoro - jako państwo czy społeczeństwo - nie dbamy o tych młodych, utalentowanych, przyszłościowych, to tym bardziej nie stać nas (jako to i tamto...) na zadbanie o tych naszych mistrzów. Smutne, zważywszy, że podobno we Włoszech działa jeszcze do dziś dom spokojnej strości dla artystów założony jeszcze przez nieboszczyka Verdiego...