TEKST I
Tej nocy Alicja nie mogła zasnąć. Przez ostatnie dni panował taki skwar, że powietrze można by kroić w porcje jak ciasto z kremem i sprzedawać w kawiarni. Usiadła w fotelu, przy otwartym oknie a lekki wietrzyk muskał delikatnie jej ciało. Miała na sobie tylko jedwabną koszulkę i szorty.
W głowie wciąż jeszcze słyszała erotyczne zaklęcia i obietnice, które jej złożył Adrian. Czarował słowami. Najbardziej lubiła, gdy dokładnie opisywał te, nieprzyzwoicie słodkie pieszczoty, jakie przeznaczył specjalnie dla niej. Jutro zobaczymy się po raz pierwszy, w realnym świecie – pomyślała. Czy nie zawiodę jego oczekiwań? Chcę rozpalić jego zmysły do granic wytrzymałości a wtedy, to on zauroczony moim pięknem będzie gotowy wypełnić najmniejszy kaprys, zachciankę i rozkaz swojej Pani. To jest dobry plan! Adrian jest taki niegrzeczny i przesłodki.
Jestem spóźniona! Głupi autobus, zawiózł mnie za daleko. Oczywiście, niebo zakryły ciemne, burzowe chmury. Oczywiście, zaczęło lać jak z cebra. Oczywiście, chlorella wzięła misternie ułożoną fryzurę. Tusz do rzęs nie był jednak wodoodporny. Przemokłam do suchej nitki. Kto w ogóle sprawdza prognozę pogody, kiedy wychodzi z domu?! Kto zabiera parasol?! Wyglądam, jak zmokła kura. A miało być tak pięknie! Tylko drzwi wynajętego mieszkania oddzielają nas od siebie. Wciskam dzwonek. Słyszę kroki. Granica upadła.
Mój głos, który miał być tak uwodzicielski oraz pełen słodyczy, zawiódł haniebnie. Westchnęłam cicho. – Cześć. Jestem cała mokra...Apsik! Moje oczy zrobiły się okrągłe jak dwa spodki a serce biło tak mocno, jakby miało wyfrunąć niczym ptak z klatki, na wolność, na jego widok. Stał przede mną wysoki, przystojny mężczyzna, ubrany w ciemną koszulę z długim rękawem, spodnie i eleganckie buty. Patrzył na mnie zza okularów, w czarnych oprawkach. Utonęłam w bursztynowej głębi jego oczu. Przestraszyłam się, kiedy zamknął drzwi. Był tak blisko, na wyciągnięcie ręki. Jego męski zapach rozgrzewał moje zmysły. Kropelki deszczu, leniwie spływały w dół, po moich włosach, znacząc piersi oraz krzywiznę bioder. Niepewnie przestąpiłam z nogi na nogę. Zamknęłam oczy. Jeden, dwa, trzy, oddychaj. Apsik!
Nie tracił czasu. Tylko rozgniótł moje usta w mocnym, brutalnym pocałunku. Prawie że wpił się w te kształtne wargi, zachłannie odkrywając językiem miodowy smak, ukryty przed światem, do którego tylko on miał dostęp. Moje usta nabrzmiały od jego pocałunków, stały się błyszczące i wilgotne. Och tak! Całował namiętnie, jak mężczyzna, który wie czego chce. Zbędne ubranie wylądowało na podłodze.
Jego dłonie badały wszystkie zakamarki jej ciała, każdą wypukłość, centymetr po centymetrze, krok po kroku. Kreśli intymne wzory na szyi, piersiach i brzuchu. Smakował kropelki deszczu i zapach różanych perfum z jej ciała. Patrzył na dziewczynę tak, że jakby była kostką lodu, to rozpuściłaby się natychmiast. Ciało Alicji płonie szkarłatnym rumieńcem wstydu.
Odsunął ją od siebie i delikatnie pchnął w kierunku na podłogi, tak że jej dłonie i łokcie znalazły się na dywanie. Alicja była zachwycona tym pomysłem i troszeczkę zaniepokojona także. On wyjął pasek ze spodni. Ten moment był niezwykle ekscytujący. Uderzył raz, drugi i trzeci. Skóra na jej tyłku paliła się coraz bardziej i goręcej z każdym uderzeniem skórzanego paska, Alicja krzyknęła. Takie pośladki wyglądają niesamowicie kusząco, tak słodko zaczerwienione – stwierdził.
Nie mógł już dłużej czekać. Wbił się w jej chętne ciało, do końca, tak jak chciał. Odnalazł pierwotny rytm. Świat zatrzymał się w miejscu. Ten moment jest dla nich. Nagły, mocny dreszcz rozkoszy wstrząsnął nimi. Słodkawo – mleczna esencja, wypełniła jej wnętrze do końca. Wtulona w szerokie ramiona mężczyzny, czuła miarowe bicie jego serca, było jej bardzo dobrze, ciepło i przyjemnie. Zasnęła.
*
Alicja nie miała ochoty na nic. Dosłownie. Tylko schować się przed całym światem. Najlepiej do łóżka i pod kołdrę w różowe motylki. A jeszcze lepiej z pucharkiem lodów waniliowo-czekoladowych, w wersji deluxe z książką.
Jak mogła być tak głupia?! – Witamy w „La pasione”. Czy zechcą państwo złożyć zamówienie? – zapytał usłużnie kelner. On po przeciwnej stronie –jak zawsze pewny siebie– znany i ceniony pan adwokat. Byli razem już pół roku. Lada chwila powinien się oświadczyć. Czy to właśnie dziś?
Do restauracji weszła kobieta. Jak możesz – wykrzyczała nieprzyjemnym głosem– z tym się zadawać?! –wskazała dłonią w kierunku Alicji. Kiedy masz mnie na wyciągniecie ręki?! – powiedziała słodkim głosem do Adriana.
– Wioletka, kochanie to jest koleżanka z pracy. To spotkanie w sprawach biznesowych.
O tym, co stało się później, Alicja wolałaby nie pamiętać, no może z wyjątkiem tego jak oblała sokiem modne spodnie Wioletki oraz wyrzuciła z talerza spaghetti wprost na głowę Adriana. To był widok. Teraz, pół godziny później, z lustra w łazience, spoglądała dziewczyna, której włosy sklejone były sosem pomidorowym i majonezem z sałatki.
Świetnie! Po prostu cudownie! Plama z czerwonego wina pyszniła się na białej eleganckiej bluzce z długim rękawem oraz na plisowanej spódnicy za kolana, w kolorze turkusowym. Białe szpilki, które założyła specjalnie na ten wieczór, kupione w mega-promocji obtarły jej pięty. –Jestem spokojna niczym lazurowy błękit oceanu. Jestem jak rzeka wpływająca do morza. Jak kwiat lotosu nad powierzchnią wody. Oddycham głęboko, raz, dwa i trzy…
Zacisnęła dłonie i wyprowadziła cios w kierunku lustra, tak jak to widziała na filmach, wyobrażając sobie, że trafiła, tego drania, prosto w nos. Była wściekła. Jej oczy miotały błyskawice. W tej chwili mogła zniszczyć cały świat. Zagłada, armagedon i unicestwienie! Oczywiście gdyby tylko miała taki kaprys. O! Tak właśnie. Z każdym wydechem napięcie uchodzi z mojego ciała, z każdym wdechem kosmiczna energia wszechświata, którego jestem cząstką, zabiera ode mnie negatywne emocje….
–W diabły rogate z tym! I jeszcze raz! Bam! Zaciśnięta dłoń Alicji uderzyła w ścianę, która przesunęła się? I mówi? Nie, coś tu jest nie w porządku. Wypiłam o jeden drink za dużo? Pieprzyć to! Jestem dorosła i mogę robić, co zechcę!
–Wiesz, tak to sobie możesz komara pacnąć – stwierdził męski głos.
–A kto pytał o zdanie?! Mężczyźni. Na wszystkim się znacie, tak?!
–Możesz się odsunąć? Chciałbym umyć ręce.
–To jest łazienka…– wszedł jej w słowo – dla panów. Natychmiast zaczerwieniła się aż po koniuszki włosów. To było jak wisienka na torcie. Za dużo słodyczy na raz. Za pierwszą łzą podążyły kolejne. Za chwilę już płakała, łkała, ryczała albo wyła. Zależy od wrażliwości dźwiękowej słuchaczy. W każdym razie, Marek, nie miał czasu na takie dramaty. – Nic nie wysycha tak szybko jak łzy, stwierdził i wyszedł.
=======================================================================
TEKST II
Paco.
Właśnie tak pomyślałam o nim wtedy, kiedy po raz pierwszy zobaczyłam go na Cabo da Roca, pochylonego nad leżącym na kamiennym murku szkicownikiem – i takie imię miał dla mnie przez kolejne dni i noce.
Sylwetka tancerza, jasne włosy rozwiewane przez słony wiatr, lekko wklęsłe policzki – i to nieokreślone, pociągające coś, ni to pewność siebie, ni to stanowczość, kryjące się w zarysie ust, w tym, jak przygryzał wargi, ssał koniec ołówka… Rysowanie pochłaniało Paco bez reszty, zdawał się nie dostrzegać nikogo wokół, zupełnie, jakby istniał tylko on i szkic, który właśnie powstawał.
Przez chwilę obserwowałam taniec smukłej dłoni, precyzyjnie kreślącej zawiłe linie, z których wyłaniał się już kontur urwiska i górującej nad przylądkiem latarni. I jeśli tylko Paco dotykałby mnie z takim samym wyczuciem, z tą samą finezją i delikatnością, z jaką rysował… Przymknęłam oczy, poddając się temu wyobrażeniu, pożądanie z siłą, jakiej nie doświadczyłam już dawno, wezbrało w moim ciele, rozlewając po nim gwałtowną, gorącą falą...
Otrzeźwił mnie dźwięk klaksonu; taksówka, którą – po dogadaniu się na jednej z facebookowych grup – wynajęliśmy w kilka osób, zatrąbiła raz i drugi. Najwyraźniej minęło już pół godziny, na które umawiałam się z moimi towarzyszami. Zawahałam się przez moment; z jednej strony nie chciałam stracić szansy, choćby nikłej, na umówienie się z Paco, a z drugiej – absolutnie nie nęciła mnie perspektywa autobusowo - pociągowych komplikacji w powrocie do Lizbony…
-Jedziesz z nami, czy wolisz tłuc się autobusem? - Wystarczyło jedno pytanie, rzucone przez przypadkową współpasażerkę, żebym wycofała się z tego, co było dla mnie tak ważne…
Do Lizbony wróciłam chora od smutku, pożądania i tęsknoty. To, że odważyłam się na samotną wyprawę na drugi koniec Europy nie miało żadnego znaczenia; byłam tchórzem i doskonale o tym wiedziałam...
Wracałam na Cabo da Roca jeszcze kilka razy, w nadziei, że znów zobaczę tam Paco, tak jak wtedy walczącego z wiatrem szarpiącym kartkami szkicownika - ale bez powodzenia, nie spotkałam go na przylądku już nigdy więcej. Przeklinałam swoje tchórzostwo i swoją głupotę, które nie pozwoliły mi odezwać się do niego, ani w jakikolwiek inny sposób zwrócić na siebie uwagi. Dlaczego tak po prostu zrezygnowałam, dlaczego nie zrobiłam kompletnie nic, zadręczałam się – a karą za brak zdecydowania zostały długie, przeraźliwie zimne noce, spędzane samotnie w lizbońskim mieszkaniu.
Noce, w czasie których rozpaczliwie próbowałam ogrzać się samodzielnie, choćby na chwilę i w tak bardzo kłamliwy, złudny sposób przynieść stęsknionemu ciału uspokojenie. Kochałam się sama ze sobą, za każdym razem zamykając oczy i przywołując we wspomnieniach rysy twarzy Paco, jego dłonie, z wciąż zachwycającą mnie precyzją kreślące ołówkowe linie...
Spotykaliśmy się w tych marzeniach zawsze tam, na Cabo da Roca, zupełnie, jakby poza przylądkiem nie mógł istnieć. A może i tak naprawdę było, skoro to właśnie tam go zobaczyłam? Albo w rzeczywistości nie istniał wcale?… Może wymyśliłam go tak samo, jak wyobrażałam sobie niecierpliwą dłoń wdzierającą się od razu pod sukienkę, palce do granicy bólu ściskające wyłuskaną ze stanika pierś, kiedy Paco po prostu odwracał mnie tyłem i, przyparłszy do barierki okalającej przepaść, brał ostro, gwałtownie, zatracał się we mnie, nie zwracając uwagi na nic i na nikogo?...
A częściej kochaliśmy się długo i powoli, wciąż z tą samą zachłannością, ukryci przed wzrokiem ciekawskich u podnóża urwiska, w cieniu skał na Praia da Ursa. Dłonie Paco, zaklęte w dotyku moich palców, za każdym razem na nowo uczyły się mojego ciała poznając każdy jego zakamarek, powoli i uważnie pieściły piersi i brzuch – a wreszcie wędrowały w dół, między uda, w poszukiwaniu kolejnego z setek sposobów na to, aby doprowadzić mnie do spełnienia...
Czasem się nie udawało, zupełnie, jakby mojego ciała nie można było oszukać. A czasami krzyczałam, krzyk splatał się w jedno z huczącym wciąż w mojej głowie oceanem, rozkosz porywała mnie z gwałtownością atlantyckich fal. I tak jak one białą pianą rozbijały się o skały – tak i ja rozpadałam się wtedy na tysiące kawałeczków, miliony kropel, słoną mgłę unoszoną przez wiatr - a potem, kiedy w końcu wracałam do siebie z tej podróży, długo bałam się otworzyć oczy. Jeszcze choćby na chwilę chciałam zatrzymać pod powiekami obraz Paco, jeszcze przez chwilę nie być w mieszkaniu sama...
Ale to wciąż było za mało, wciąż było nie tak, nawet najczulszy, najwprawniejszy dotyk własnych dłoni nie potrafił do końca zastąpić tego, co – byłam absolutnie pewna – mógł zrobić z moim ciałem właśnie ten mężczyzna. Właśnie ten – i tylko ten, nawet przez moment nie dopuszczałam do siebie myśli, że mogłabym poszukać spełnienia w ramionach innego kochanka.
Tak bardzo zmarnowałam te tygodnie, wyrzucałam sobie, kiedy wymykały mi się bezpowrotnie z rąk kolejne puste dni, kolejne noce; mój czas w Lizbonie się kończył, a ja wciąż pośród meandrów azulejos szukałam tylko jego - Paco.
I nawet teraz, kiedy niespiesznie dopijam kawę, uma bica, ukryta przed deszczem w malutkiej pastelarii, myśli wciąż krążą wokół nieznajomego mężczyzny z Cabo da Roca. Do powrotnego samolotu do Polski zostały mi dokładnie dwadzieścia trzy godziny i w zasadzie nie mam już żadnej nadziei. Wszystko ma swój koniec, myślę, obserwując strużki deszczu spływające po szybie, światło latarni tańczy na blacie stolika, przesiane przez ruchliwe krople. Wszystko ma swój koniec, a czasami bywa on nawet wcześniejszy, niż jakikolwiek początek…
Jesteś na Cabo da Roca.
Czy to już drogi kres?
Kto odpowiedź zna?
Unoszę głowę, zaskoczona zarówno słowami, jak i językiem piosenki, która sączy się właśnie z głośników. Polska muzyka, tutaj?… Szukam wzrokiem baristy, chcę po prostu go o to zapytać – ale nie zdążę już tego zrobić. Rozlega się dźwięk dzwonka zawieszonego nad drzwiami i do pastelarii wchodzi kolejny gość, twarz jeszcze przez chwilę kryje się w cieniu ociekającego wodą, czarnego parasola.
Paco.
Zamieram. Ręce mi drżą, serce wali jak oszalałe, przez długi moment nie jestem zdolna do jakiegokolwiek ruchu; wszystko, na co mogę się zdobyć, to zachłanne wpatrywanie się w mężczyznę, o którym myślałam, że nie zobaczę go już nigdy. Smukłe palce, jasne włosy, łagodny łuk policzka, po którym spływa pojedyncza deszczowa kropla… Zagryzam mocno wargi, tłumiąc okrzyk, pragnienie niemal boleśnie szarpie mnie w dole brzucha.
I nadal nie wiem: podejść, nie podejść, pozwolić na to, żeby marzenie pozostało tylko nim już na zawsze?…
Nie lękaj się - tylko stawiaj żagle.
I płyń - pewnie i odważnie.
Bo nie warto żyć inaczej.
Zaufaj mi…
„Teraz! Nie masz nic do stracenia, nawet jeśli ci odmówi, to przecież nie spotkacie się już nigdy więcej...” – Nagle dzwoni mi w głowie to, czego zabrakło na Cabo da Roca przed kilkunastoma dniami, to, co musiał obudzić dopiero tekst piosenki.
Wstaję od stolika i starannie obciągam granatową sukienkę, mimowolnie próbując dopasować się do wtłaczanego latami do głowy, jedynie słusznego wizerunku grzecznej dziewczynki – a przecież tak daleko mi teraz do niego... Świetnie wiem, co jest jedyną treścią kłębiących się jak oszalałe myśli, jakie pragnienia popychają mnie do tego, żeby wreszcie podejść do obcego mężczyzny.
-Me desenhe, narysuj mnie... - proszę, a wszystko w środku walczy z chęcią, żeby złapać go za koszulę, przyciągnąć do siebie i po prostu pocałować. - Narysuj mnie - mówię jeszcze raz, ale teraz ani trochę nie brzmi to już jak prośba, ton głosu zamienia moje słowa w rozkaz.
Paco patrzy na mnie przez chwilę, ten nieskończenie długi moment, w którym wiem, że ważą się moje plany i pragnienia, zależne w tej sekundzie wyłącznie od decyzji, jaką podejmie. Nie mam pojęcia, czy faktycznie tak bardzo się waha, czy po prostu drażni ze mną, zadowolony z przewagi, której z pewnością jest świadom, uważne spojrzenie burych jak Atlantyk oczu wydaje się rozbierać mnie z sukienki, przenikać na wylot.
- Dobrze – mija kolejna nieskończoność, kiedy Paco odzywa się wreszcie. Głos ma niski i miękki, nawet to jedno, krótkie słowo wystarczy, żebym poczuła, jak pod skórą rozlewa się kolejna, niemożliwa do opanowania fala gorąca. I wcale nie chcę jej przecież opanować, ani teraz, kiedy muszę jeszcze zapłacić za kawę – ani za chwilę, kiedy Paco otwiera przede mną drzwi kawiarni i wychodzimy wreszcie w gęsty, chłodny mrok lizbońskich ulic.
Przestało już padać, ale zimno i tak wdziera się pod sukienkę, kąsa nagie uda, odsłonięte przez zakolanówki - i mimowolnie przychodzi mi na myśl, że znacznie bardziej wolałabym poczuć wreszcie na skórze dotyk ciepłych rąk Paco. Bo poczuję to w końcu, on przecież wie, że wcale nie o rysowanie tu chodzi, prawda? - przekonuję samą siebie, wędrując wraz z moim towarzyszem stromymi uliczkami Alfamy, wciąż mokre po deszczu, nierówne chodniki lśnią w złotawym świetle latarni. Wydaje mi się, że nasz nocny spacer trwa całą wieczność, zanim wreszcie docieramy do właściwej kamienicy i skrzypiącymi schodami wspinamy się na ostatnie piętro.
Elegancka, przemyślana w najdrobniejszych detalach kawalerka, utrzymana jest w szaro-granatowej tonacji; przemyka mi przez głowę, że kolorystyką wpasowałam się w nią wprost idealnie. Obchodzę pokój dookoła, dotykam mebli, chłodnego blatu stołu, miękkiej narzuty na łóżku; oswajam się z tym miejscem, podczas gdy Paco rozstawia sztalugę. Na ścianie, tuż za jego plecami, wisi lustro w prostej, niemal ascetycznej ramie, powinnam widzieć w nim wszystko, co będzie działo się w trakcie rysowania; uśmiecham się mimowolnie do swoich myśli, podoba mi się pomysł, który właśnie się w nich zrodził.
Rozwiązuję pasek i wyciągam go ze szlufek, dokładnie wtedy, kiedy Paco mocuje karton na sztaludze.
Paco… A może wcale nie Paco? To śmieszne, ale do tej pory nie zapytałam go, jak ma naprawdę na imię, w naszej sytuacji i tak jest to całkowicie bez znaczenia.
Rozpinam sukienkę powoli, guzik po guziku, całkiem, jakbym rozpakowywała prezent, jak najdłużej ciesząc się tą najsłodszą chwilą, tuż przed odkryciem niespodzianki. I tak do końca już nie mam pewności, czy cała ta sytuacja bardziej jest podarunkiem dla Paco, czy – dla mnie samej?... Granatowa bawełna gładko ześlizguje się z moich ramion; spoglądam w lustro, widzę, jak Paco sięga po pudełko z ołówkami. Zamykam oczy, zupełnie, jakby mogło dodać mi to odwagi, wciąż tak potrzebnej do zrobienia tego, co zrobić właśnie mam zamiar.
Miękkie stuknięcie otwieranej pokrywki.
Dłonie wędrujące za plecy, ten powtarzany przez tysiące dni, precyzyjny ruch palców odpinających haftki – i za chwilę stanik ląduje na jasnych deskach podłogi, tuż obok sukienki, a ja czuję, jak moje ciało pokrywa się gęsią skórką, nabrzmiewają piersi, muśnięte nagłym chłodem.
A może i nie tylko chłodem?… Gwałtownie unoszę powieki i spoglądam na Paco; uśmiecha się, jeśli jakimś cudem miał do tej pory jakiekolwiek wątpliwości, to teraz z pewnością wie już wszystko.
- Zaczynaj – mówię schrypniętym głosem. Nie czekam już na kolejny gest Paco; szybkim ruchem pozbywam się majtek, zostawiam tylko zakolanówki. Chcę, żeby właśnie taką mnie widział, taką mnie rysował, z taką się kochał… – Zaczynaj – powtarzam, kiedy wreszcie siadam na skraju łóżka. Podnoszę ręce, zarzucam je nad głowę zbierając w dłoniach włosy i odsłaniając kark, przeciągam się leniwie, niczym młoda kotka – i zastygam w tej pozie, na krótko, zaledwie parę chwil, dopóki Paco nie dotknie papieru ostrzem ołówka.
W lustrze widzę każdy jego ruch, właśnie tak, jak się spodziewałam. Miękkie, wygięte w łuki linie układają się w znaki dla moich dłoni, prowadzą je dokładnie takimi drogami, jakie Paco wyczarowuje na szorstkim papierze.
Szyja pulsująca ciepłem. Obojczyk. Ramię wciąż pokryte gęsią skórką, talia przechodząca w łagodną krzywiznę biodra – i jeszcze niżej, coraz bardziej niecierpliwie, już same tylko opuszki suną pod obnażonym udzie, żeby znieruchomieć nagle tam, gdzie napotykają dzianinową miękkość. Paco obserwuje ten spektakl, zaskoczony – i chyba jeszcze nie wie, że to właśnie od niego wszystko zależy, że to właśnie on kieruje moimi palcami, kiedy wędrują po skórze, przemykając w dół, dokładnie tak, jak wiedzie wyznaczona na rysunku ścieżka. Uśmiecham się tylko, nie chcę zbyt wcześnie zdradzać reguł zabawy; sięgam do lewej piersi, obrysowuję palcami jej kształt, powoli i uważnie, żeby za chwilę zrobić to samo z drugą, prowadzona przez kolejne łuki i zakola rysowane przez Paco.
Już zrozumiał, jak działa ta gra. Na wargach buja mu bezwstydny uśmiech, kiedy zamaszystymi pociągnięciami ołówka kreśli dwie schematyczne, układające się w niedomknięty trójkąt linie.
Już? Tak szybko?...
Przecież nie muszę tego robić, mogę znaleźć inne wyjście… ale tak naprawdę wcale nie chcę go szukać; palce wślizgują się dokładnie tam, gdzie chce tego Paco. Jestem uważna, nie śpieszę się, dotykając tak samo, jak podczas wszystkich samotnych nocy, tak samo jak wtedy powoli szukając drogi na szczyt – ale tym razem nie zamykam już oczu, patrzę prosto w coraz bardziej zamglone pożądaniem, czarne jak lizbońska noc źrenice.
Jeden ruch, gwałtowny skok, rozsypane ołówki z chrzęstem toczą się po deskach podłogi – i Paco jest tuż przy mnie, tak blisko, że bez trudu łowię oudowe nuty perfum.
-”Narysuj mnie”, co? - Uśmiecha się jakby drapieżnie, kiedy ujmuje mnie za podbródek i zbliża twarz do mojej twarzy tak bardzo, że ciepły oddech łaskocze mi usta; pocałunek przychodzi nagle, mocny i gwałtowny, język próbuje wedrzeć się między moje wargi.
I jeszcze moment wątpliwości, dosłownie ułamek sekundy wahania, że co ja do cholery robię, że przecież tak nie można - ale już za chwilę wcale o tym nie pamiętam i pozwalam Paco wtargnąć do moich ust. Nie liczy się już nic, narastające przez tyle dni pragnienie dopiero teraz wybucha z całą swoją mocą, porywa mnie z gwałtownością fal rozbijających się o skalisty brzeg Cabo da Roca.
Palce tańczą z guzikami koszuli, szamoczą się ze sprzączką paska, kiedy jednocześnie poddaję się silnym dłoniom błądzącym po moim ciele i uwalniającym je z ostatnich zahamowań, z ostatnich śladów wstydu. Sycę się tą chwilą, która nie powtórzy się już nigdy więcej, poddaję jej całkowicie, ucząc się na pamięć smaku ust Paco, ciepła jego skóry, zapachu, stanowczości z jaką kładzie mnie na chłodnej narzucie łóżka, ani na moment nie przerywając pocałunków…
Nagłe ukłucie bólu przywraca mnie do rzeczywistości; odsuwam się na moment i zlizuję krew ze zranionej zachłannością wargi, wierzchem dłoni ścieram jej ślad z ust Paco.
Patrzę mu w oczy i widzę, jak otwiera się w nich otchłań Atlantyku...
Nie żałuję siebie, swojego ciała, dłoni i warg, coraz chętniej przyjmuję każdą pieszczotę i równie chętnie ją odwzajemniam, snute długimi nocami marzenia nareszcie stają się prawdą. Ciemność wyostrza zmysły, kiedy z przyzwyczajenia zaciskam powieki i już całkowicie poddaję się zamiarom Paco, gotowa na wszystko, co tylko zechce mi dać. Przez chwilę wodzi ustami po moich piersiach, drażniąc nabrzmiałe pączki sutków – ale nagle przerywa tę przyjemność, a ja czuję muśnięcie gorących warg tam, gdzie jeszcze niedawno ziębił mnie wiatr, na granicy nagiej skóry uda i zakolanówki. Jest w tym coś nieskończenie bezwstydnego, w miękkości języka, jego cieple i wilgoci, kiedy Paco z każdym kolejnym liźnięciem wędruje coraz to wyżej i wyżej, właśnie dotąd, gdzie… Zamieram w oczekiwaniu - ale to wciąż jeszcze nie ta droga, nie ten czas.
Ocean huczy coraz głośniej, kiedy Paco delikatnie chwyta zębami płatek mojego ucha.
-Widziałem cię, tam, wtedy… - mruczy jeszcze; ciasno oplatam udami jego biodra, kiedy w końcu zanurza się we mnie – i stajemy się jednością, on jest mną, a ja jestem nim.
Na Cabo da Roca zaczyna się sztorm.
W tekście wykorzystano fragmenty piosenki „Cabo da Roca”, sł. Anna Maria Jopek, Marcin Kydryński
=======================================================================
Niemniej, w swojej kategorii jest to naprawdę dobre, w dodatku widzę w tym nutę obyczajowości, którą (jak już pewnie wiadomo) bardzo lubię. To jest tekst, który - wrzucony w powieść - naprawdę by nie bolał.
).
lub 
