Był
Niczego wielkiego nie stworzył
Nie napisał genialnej powieści
Ani poruszającej muzyki

Odszedł
Zabierając ze sobą niewiele
Szczyptę uśmiechu
I garść empatii

Tobie
Zostawił męczące towarzystwo
Bezbarwnych ludzi
I wyobcowanie

A świat..
Świat zatrzymał się na jedną chwilę
I z pogodnie zrozumiałego
Stał się przytłaczająco nudnym

Ładne.

Sarah pisze: (ndz 28 lut 2021, 23:34) Świat zatrzymał się na jedną chwilę
I z pogodnie zrozumiałego
Stał się przytłaczająco nudnym

Ten fragment mi się bardzo podoba, poruszył we mnie coś, czego nie umiem nazwać jednym słowem.
Dobry ten wiersz, brawo.

A miało być weselej.
To się nazywa nauka optymizmu!

Wiem dlaczego, prawie o Kim, nawet chyba wiem, że trzeba i tak.
Pamiętanie to słoneczność i promyki, prawda?
Takie "rzeka błyszczała w słońcu, a jej brzegi pokryte były lodem"...

Bez zakoli, Sarah - myśl tak, zapis miejscami nie. Potrafisz lepiej.
Potrafisz.

Buziołki.

Bardzo ładnie, choć smutno.

Navajero, Czarna Emma, Quincunx, ithi, - dziękuję za dobre słowo.

Quincunx pisze: (pn 01 mar 2021, 12:09) Pamiętanie to słoneczność i promyki, prawda?

Prawda.
To nie moja pamięć, choć moja opowieść.
To słowa Anety, Eli i Kasi - ja ubrałam je tylko w wersy.
Że koślawe miejscami? Wypięknione i wygłaskane byłyby już zupełnie inne.
I choć Cię rozczaruję - raczej nie potrafię inaczej ich zapisać.

Quincunx pisze: (pn 01 mar 2021, 12:09) Wiem dlaczego, prawie o Kim, nawet chyba wiem, że trzeba i tak.

Miał na imię Romek. Witek. Łukasz.
Dlaczego w taki sposób chcą o Nim pamiętać - nie wiem.
Nie wiem też, czy świat ponownie je zainteresuje.
Być może..

ithi pisze: (pn 01 mar 2021, 12:25)..choć smutno.

Smutek miał tu być tylko dodatkiem do zobojętnienia, rezygnacji i braku energii.. ( chyba niezbyt się udało to wyeksponować :( )

Sarah pisze: (pn 01 mar 2021, 12:46) Smutek miał tu być tylko dodatkiem do zobojętnienia, rezygnacji i braku energii.. ( chyba niezbyt się udało to wyeksponować )

Moim zdaniem się udało, choć nie wiem czy użyłbym w tym kontekście słowa "nuda", czy szukał innego.

A mnie się podoba tylko pierwsza zwrotka. Później wszystko brzmi jak banał: szczypta uśmiechu i garść empatii (artykulik na słabym blogu), męczące towarzystwo bezbarwnych ludzi (pamiętnik licealistki), świat zatrzymał się na chwilę (co drugi pop-przebój w porannej audycji radiowej). Tylko że... czy nie tak właśnie jest? Że ktoś odchodzi i nawet opowiedzieć tej pustki nie można, bo wszystko brzmi jak banał? Gorzkie to jak cholera. Prawdziwe. Nie podoba mi się wcale a wcale.

Jason, Thana, dziękuję za przeczytanie i komentarz.
Nuda - celowo użyta.
Tak jak i inne banalne i oczywiste stwierdzenia.
Bo tak to właśnie wygląda.. Niezależnie od wieku, doświadczenia i wrażliwości osoby, która została sama - zawsze wraca ona do znanych sobie słów i skojarzeń, nie próbując nawet szukać innych określeń.
I to korzystanie z "licealnych" czy "piosenkowych" porównań - jest dla mnie szczególnie uderzające. Trzy różne kobiety a dokładnie te same zwroty.
I pustka w oczach.
Nie chciałam szukać własnych słów. Bardzo mi zależało, żeby pokazać ich stan.

Thana pisze: (śr 03 mar 2021, 07:48) Gorzkie to jak cholera. Prawdziwe. Nie podoba mi się wcale a wcale.

To chyba najlepszy komentarz, który mogłam otrzymać.
Choć słowo "najlepszy" - nie jest tu może najbardziej fortunny.
Tym bardziej dziękuję.

alojzykadziel, miło mi, że zajrzałeś i przeczytałeś I że do Ciebie trafił

Tematyka wiersza choć dość oklepana, to dla mnie interesująca, natomiast sam wiersz bardzo taki sobie, lubię w poezji prostotę, ale tutaj jest taka z dolnej półki, np: szczypta uśmiechu, garść empatii, to strasznie banalne, poza tym to "niewiele" jest niepotrzebne, bo skoro szczypta i garść, to wiadomo, że niewiele, potem, dalej jest kiepsko: bezbarwni ludzie, męczące towarzystwo itp. Warto popracować nad wierszem, mniej oklepaństwa bym sugerował.

Zawilec, cenne uwagi. Dziękuję.
Jedno tylko wyjaśnienie. Miał być prosty i banalny bo wypowiedziany słowami, które przychodzą na myśl osobie zostającej samej. I to mnie właśnie poruszylo.