wierszy nie należy rozbierać
dzielić na części
dotykać szkieletu
ważyć ich ciepłych jeszcze słów

trzeba uwolnić je
z ciasnych rymów
ciężkich metafor
nietrafnych porównań

aż zostanie czysta myśl
wrażenie chwili

i odleci
z dzikimi ptakami
na południe

Pierwsze dziesięć wersów do mnie trafia, a

Soma pisze: (śr 10 sie 2022, 13:38) aż zostanie czysta myśl
wrażenie chwili

a te dwa IMO są bardzo dobrą puentą. Natomiast końcówka

Soma pisze: (śr 10 sie 2022, 13:38) i odleci
z dzikimi ptakami
na południe

to zbędne i nieco pretensjonalne przegadanie.

Pozdrwiam
n

Może i przegadane ale przywykłam do tej końcówki. Ze dwadzieścia lat ma ten wiersz. To trochę tak jak z twarzą, kogoś bliskiego - przywykamy do jego zmarszczek, znamion, blizn.
Dzięki za słowo.

mi się ta końcówka podoba.

i zaraz mi brzmi w uszach kontra "nie odjedziemy na żadne południe" Tadeusza Wojciecha Drwala...

Ładny wiersz.
Jeden z tych, co zatrzymują na chwilę.
Skoro ma już tyle lat, może opowiesz o jego genezie?
Już z dystansem ale z czułością patrząc na zmarszczki?

Pytanie o genezę jest ciekawe ale też trudne. Niewiele pamiętam. Jechałam gdzieś "pekaesem", chyba do Nysy, późnym latem. Nie miałam nic do czytania. Do pisania zresztą też. Nikogo do gawędzenia. Czasy przed Wielkim Wybuchem Powszechnej Komunikacji. I tak myśl niczym nieskrępowana na ścieżce skojarzeń (cytując P.Yonka) zaczepiła o rozbiór wiersza. Jak rozbiór tuszy zwierzęcej. I nie chciała dać mi spokoju, dopóki nie ulepiłam z niej tego czegoś. Znacie z pewnością to uczucie, zarówno Wy poecący jak i prozujący.
Najciekawsze jest jednak to, że z braku nośnika do utrwalenia musiałam, chcąc nie chcąc, nauczyć się utworu w tym autobusie na pamięć.
Ot cała geneza. Wiersz napisany z nudów. Teraz nie byłoby to możliwe. Wielu jest zainteresowanych tym aby ludzie nie mieli czasu na nudę (i rozmyślania)...