Nic nie jest tak piękne,

by tego nie porzucić.

Każdą realność dotyka skaza.



Progi opery są zbyt strome

dla karła w czarnym podkoszulku,

z książką za pasem.

Tutaj wymaga się starannie zawiązanych uśmiechów,

białych kołnierzyków, sztywnych manier.

W nowej poezji nie powtarza się słów ani wersów,

nie powtarza się słów ani wersów,

nie powtarza się marzeń –

nie powtarza się tych samych



błędów.



Gdzie zmowa milczenia plącze się w snach,

tam odwaga jest przekleństwem sumień.



Nie wrócę do tych uśpionych miast,

w których eutanazja miłości

na zawsze wymazała moje imię.

Pierwsze wrażenie jest takie, że podmiot liryczny wypowiada jakąś prawdę życiową na temat współczesnego świata oraz prawdę filozoficzną o niedoskonałości rzeczy.



Ponowna lektura wiersza naprowadza na właściwy - jak sądzę - trop. Otóż, tekst podnosi motyw autotematyzmu. Wiersz o wierszu, a raczej - swoisty manifest poetycki.



Na myśl przychodzi poetyka awangardy, jej powściągliwość, jeśli chodzi o wyrażanie emocji oraz liryzm. ów "wstyd uczuć". Tę poetykę podmiot liryczny zarzuca, odtrąca, oskarżając ją o "eutanazję miłości". Oznacza to jednoznaczną deklarację na rzecz poezji tradycyjnej, dla której brak wstydu uczuć był czymś oczywistym, stanowiącym o istocie poezji.



"Nie wrócę do tych uśpionych miast" - metafora, której sens można zrozumieć tak, iż awangarda jest martwa, jej postulaty nie spełniają swojej roli, gdyż do poezji nie wprowadzają życia. Emocje na nowo wwiedzione do wierszy mogą obudzić poezję. Mogą nie wymazywać imienia poety, lecz spowodować, że będzie bardem znanym i słuchanym.

Dziękuję serdecznie za opinię i za zinterpretowanie utworu

Uwtór całkiem niezły...podmiot liryczny tak jakby przedstawia( moim zdaniem) swój żal i smutek z powodu tego, że świat jest taki a nie inny, że traci coś na czym mu zależało...jest to moim zdaniem trochę filozoficzne spojrzenie na świat, jak dla mnie całkiem trafne...podoba mi się, nawet

pozdrawiam, A.P

Dzięki za wizytę i komentarz



Pozdrawiam