Powieje nas wiatr..



Powieje nas wiatr

gdzie będzie miał życzenie

Za horyzonty błogie

lekkiej myśli jego

Tam… gdzie zbłąkany

kluczy w pustym stepie

Tam… gdzie się budzi

słońce ze snu swego



Słowo, co kluczem

serca drzwi zamkniętych

Było nadzieją…

marzeń uskrzydlonych

Dałeś mi skrzydła

ze snów twoich zszyte

Dałeś mi wiarę…

że mogę już wzlecieć



Byłam aniołem

we łzach twoich oczu

Ty byłeś tarczą

co chroni od złego

I to nieważne

że tylko wiatr wiedział

I to jest ważne

że byłeś tak blisko…



Gdy zamknę oczy

słyszę jak śpiewa

Jak nawołuje

po pustych sercach

Tych, co nie mogli

z sobą ulecieć…

Tych, co zatarli

swe ślady w stepie…

Początek mi się spodobał, czuć w tym było wiatr. Potem niestety pojawiły się słowa serce, nadzieja, marzenia, a to tylko dodaje ckliwości. Wg mnie o takich rzeczach się pisze, ale nie po imieniu.

Zgadzam się z opinią Cklivaina, że o takich rzeczach nie powinno sie pisać wprost, bo twedy wychodzi dzieło niesamowicie kiczowate. Początek jednak też mnie nie przekonuj i w ogóle to nie wiem, czy fraza "powieje nas wiatr" jest poprawna... Mówi się tak? Ja bym napisała raczej "Powieje na nas wiatr"... albo coś takiego...

Dodane po 51 sekundach:

Przepraszam, zgadzam sie oczywiście z opnią Crivaina.

dzięki za opinię chyba rzeczywiście macie racje co do uczuć, może jest to zbyt "puste" przez tą ckliwość



ale wiatru będę bronić, to jest tu najtrafniejsze określenie jeżeli chodzi o sens.



pozdrawiam

Wiatr ma zostać! A jakże. Niech wywieje te określenia, o których wspomnieli moi przedmówcy. Ale stwierdzić muszę, że budowa wiersza jest jak dla mnie niezła. Nawet więcej.