Em am om... Chleba i krytyki!(możliwie obrzydliwie subiektywnej). Nie jest to szczyt pięknej poezji. W sumie nie wiem, czy to w ogóle można nazwać mianem poezji. Szczerze mówiąc to pierwszy napisany przeze mnie wiersz na potrzeby zbliżającego się baaardzo komercyjnego święta, które będzie okazją na przeproszenie kogoś...



Z góry dziękuję za wyśmianie i wytknięcia zgrzytów - tego najbardziej mi trzeba.









Zła, niepogody na świecie nam bliskim

Nadto, za dużo. A może to brednią?

Może miłości? A jeśli…co jest nią?

Czy pocałunek…? Spojrzenia…? Uściski…?



Co to jest kochać? Napełniać swe zmysły…?

I Tej osoby…? Podobne do zwierza!

Chcesz Ty inaczej? Czy Cię to uderza?

Słowa za mocne?! Złudzenia już prysły?!



…



Nie… Ich nigdy nie było. Tych złudzeń u Ciebie.



…



Więc mogę mówić. Jak ja dziś to czuję:

Wszystko mi bliskie, nic bardziej gorszego,

Opuszczę dzisiaj! Czy spytasz dlaczego?



Bo…



DOM czuję tylko w Twoich ramionach

Nie zdążyłam przed Walentym! Bardzo ładne, ja bym się ucieszyła. Pierwsza strofa całkiem zgrabna (po wielokropku spacja).

I Tej osoby

tu coś sztucznego. Może "i ukochanej"?

Nie… Ich nigdy nie było. Tych złudzeń u Ciebie.

tu mi się coś całkiem nie podoba. Ja bym wyrzuciła cały wers, bo się potykam o niego.

nic bardziej gorszego,

nie może być bardziej gorsze. Albo bardziej złe, albo gorsze. Może "co jeszcze gorszego?", "jeszcze co gorszego?"...

DOM czuję tylko w Twoich ramionach

Jedno z piękniejszych wyznań, jakie można sobie wyobrazić. Bardzo dobry koniec.

Pisz, pisz. Jeśli to naprawdę pierwszy wiersz, to pisz koniecznie.