Aleś nadęty ludu przeklęty!

(Każdy wszak umie nadymać się w tłumie).

Upór twój wzdęty, wręcz niepojęty.

Zamkniętyś w dumie nie zaś rozumie.



Aleś rozdęty ludu przeklęty!

(Każdy tak w sumie rozdymać się umie).

Uporu twe męty sięgają po pięty.

Zamkniętyś w dumie, mózgowej dżumie.

Tak. Tłum tak ma. A w mądrość stada nie wierzę.



A-leś na-dę-ty lu-du prze-klę-ty! 10

(Ka-żdy wszak u-mie na-dy-mać się w tłu-mie). 11

U-pór twój wzdę-ty, wręcz nie-po-ję-ty. 10

Zam-knię-tyś w du-mie nie zaś ro-zu-mie. 10



A-leś roz-dę-ty lu-du prze-klę-ty! 10

(Każ-dy tak w su-mie roz-dy-mać się u-mie). 11

U-po-ru twe mę-ty się-ga-ją po pię-ty. 12

Zam-knię-tyś w du-mie, móz-go-wej dżu-mie. 10



:-)

Gra. Czy ilość sylab przesądza o prawidłowej rytmiczności wiersza? Właśnie się tak zastanawiam. Chodzi mi tu głównie o różnicę jednej sylaby. Bo jak dwóch, czy trzech brakuje to zgrzyt uchem się da od razu wychwycić. Czekam na odpowiedź.

Pozdrawliaju!

Niekoniecznie przesądza. Nie nie. Ale tam, gdzie zgrzyta - po prostu zgrzyta. Ja najpierw słucham rytmiki, a jeśli mi się nie zgadza, dopiero wtedy liczę sylaby. Naprawdę. Czasem zgadza się ilość sylab, a akcent jest źle rozłożony. Bywa różnie. Rytm to rytm. Najłatwiej chyba zaśpiewać...

Wielkie dzięki po raz kolejny! Przyda się bardzo :]