No właśnie. Mam taki problem, bo w moim opowiadanku jest sobie trochę przekleństw, co jak wiadomo (i słusznie zresztą) wielu osobom nie odpowiada. Chciałem jednak zapytać jak skonstruować postać która "rzuca mięsem" i jest do tego na tyle ciekawa, że nie odstrasza. Za wzór obecnej przyjąłem ot taki obraz zbuntowanego kibola-nastolatka (tacy to lubią wplatać słóweczka).

No i w ogóle, jak w dużej ilości stosować wulgaryzmy. By były przystępne.
Są jakieś postacie literackie słynące z przeklinania?

Postaci literackich sobie nie przypominam, ale zajrzyj do Kinga - Steve zdecydowanie nie lubi owijać w bawełnę

Namrasit pisze:Są jakieś postacie literackie słynące z przeklinania?

Tomek Mazur, ale to postać filmowa

Achaja - na ten przykład. W jej ustach każde przekleństwo brzmiało dziwnie poetycko

Namrasit pisze:No i w ogóle, jak w dużej ilości stosować wulgaryzmy. By były przystępne.

Wszystko trzeba robić z wyczuciem.
Można skonstruować postać, którą czytelnicy polubią, mimo że ciągle klnie jak przysłowiowy szewc, a można też przegiąć, wrzucając jedno mięcho.
To zależy od umiejętności kreowania postaci przez autora i jego zdolności do przewidzenia odczuć odbiorcy.
Nie ma na to prostego wzoru, niestety...

Martinius pisze:Achaja - na ten przykład. W jej ustach każde przekleństwo brzmiało dziwnie poetycko

Wyjąłeś mi to z ust. Dokładnie o Achaji chciałem napisać.

Geralt z Rivii przeklina, krasnoludy u Sapkowskiego klną jak górnicy
Wszystko jest kwestią wyczucia.

Hmm... Czyli wniosek taki: przekleństw tyle, ile czytelnicy do których tekst kieruję, są w stanie znieść. No, cóż, zawsze to coś. A mógłby ktoś zacytować ta Achaję? Jakiś jej ostry tekścik?

Nie, nie ile są w stanie znieść. Bo wtedy nici z fajniej postaci.
Wydaje mi się, że przede wszystkim ty sam nie możesz czuć przesycenia przekleństwami. Jeśli będziesz uważał, że inwektyw jest za wiele, to już jest to znak, że może przesadziłeś...

W Achaji wulgaryzmy nie są używane tylko przez Achaję. Autor wrzucał wulgaryzmy do dialogów, gdzie była wyraźnie naznaczona ironia, kpina, by ją podkreślić.

Jeden natomiast z obcokrajowców musiał czuć do siebie szczególny żal. Najpierw sam raził się z kuszy, chcąc pewnie ugodzić się w samo serce, ale nie wycelował dobrze, raniąc swą nogą od tyłu w łydkę. Następnie zaczął okładać się kolbą kuszy, a potem zadał sobie siedemnaście ciosów własnym nożem, godząc w klatkę piersiową, ale głównie właściwie, to w plecy...
– W plecy, kurwa, się raził?!!! Nożem?!!!

Tej -kurwy- się prawie w ogóle nie zauważa. I to jest moim zdaniem sztuka - potraktować wulgaryzm jak dopełnienie do całości. Taki niepozorny bajer, bez którego wszystko miałoby całkiem inny sens.

Vialix pisze:

Jeden natomiast z obcokrajowców musiał czuć do siebie szczególny żal. Najpierw sam raził się z kuszy, chcąc pewnie ugodzić się w samo serce, ale nie wycelował dobrze, raniąc swą nogą od tyłu w łydkę. Następnie zaczął okładać się kolbą kuszy, a potem zadał sobie siedemnaście ciosów własnym nożem, godząc w klatkę piersiową, ale głównie właściwie, to w plecy...
– W plecy, kurwa, się raził?!!! Nożem?!!!

Tej -kurwy- się prawie w ogóle nie zauważa. I to jest moim zdaniem sztuka - potraktować wulgaryzm jak dopełnienie do całości. Taki niepozorny bajer, bez którego wszystko miałoby całkiem inny sens.

Aaa. To już rozumiem o co chodzi .

W "Domu na wyrębach" występuje postać mniej więcej czterdziestoletniego profesora prawa, który - cytując za głównym bohaterem - w nieformalnych sytuacjach "używa kurwy zamiast przecinka".
Jak dotąd nie spotkałem się z zarzutem, że w książce epatuję wulgaryzmami. Spotkałem się natomiast z dość śmiesznymi uwagami, że przeklinianie nie pasuje do wizerunku osoby wykształconej... Moje doświadczenia w tym wględzie są zgoła odmienne, ale to już temat na osobną dyskusję...
Dość powiedzieć, że postać profesora Huberta Kosmali zyskała pokaźne grono sympatyków, więc chyba jednak warto było wykreować tę postać tak, a nie inaczej. Dlatego uważam, że warto próbować. :-)

Wg. mnie sympatię czytelnika zjedna właśnie osoba inteligentna, używająca wulgaryzmów w "celu zwiększenia ekspresji wyrażenia", z odrobiną wyczucia, a nie kibol-nastolatek wywołujący grymas obrzydzenia każdym zdaniem. Zupełnie jak w życiu, dobrze rzucona "kurwa" rozśmieszy towarzystwo, podkreśli co mamy na myśli, z kolei osoba używająca "kurwy" jak przecinka jest raczej... żałosna. Szczególnie kiedy robi to nieświadomi. Z resztą jeżyk postaci zależy od środowiska w jakim się ona znajduje, sytuacji (jest np. przerażona) oraz kim właściwie dana postać jest (inaczej wyrazi się szanowny Przewodniczący Rady Magów Państwa xxx - swoisty profesor, a inaczej zabijaka opowiadający w tawernie jak właściwie zdobył ten płaszcz...) oraz oczywiście od wyczucia autora.
Swoją drogą też chciałem polecić Achaję jako wzorzec perfekcyjnego wykorzystania wulgaryzmów (chociaż momentami Ziemiański przesadzał).

A tam, przesadził Wyczulony jesteś.
Moim zdaniem klucz, to umiejętne wykorzystanie każdego wulgaryzmu w zdaniu. Tak, żeby całość się ładnie zgrywała, nadawała wypowiedzi ten charakterek. Tak właśnie jest w Achaji. Przekleństw jest masa i mogło by oczywiście być mniej, ale ani jedno nie jest użyte nieodpowiednio. Wszystkie z wyczuciem

Jak przklinac to barwnie, a malo komu to dobrze wychodzi. Wiekszosc osob operuje przeklenstwami w sposob dosc ubogi i tym bym odradzala epatowanie wulgaryzmami.