wysadzili ją potomstwem cherlawym
starzejących się dębów i brzóz w menopauzie
bezładna serpentyna z brakiem dbałości
splątała ścieżki do twego odkrycia

mieszanina wody i czarnoziemu kusi spacerem
między otulonymi samotnością mogiłami
a na skraju błota jesteś bezimienny ocalony
z jedyną linijką do odczytania " obronił "

bez płomieni rozgrzewających wspomnienie
bez krzyża ciosanego ludzką troską
bez jednej szczerej "zdrowaśki" przy święcie

Pierwsza linijka to jesień jaką często opisuję. Taka bezpłodna, zestarzała, trochę też nużąca. Generalnie podoba mi się.

Mnie też. Szczególnie te wersy z anaforami. Nie lubię tylko takich smętnych opisów jesieni. Przecież ona wcale nie jest taka smutna.