Odmęt mroku
W samotności mroku krążę,
Ciągle nie wiem, dokąd dążę.
Tyś latarnią mą na morzu
Tyś wskazówką, tyś busolą
Tyś mym portem, tyś mym molo.

To u Ciebie jest schronienie,
Mego życia rozbarwienie
Pozwól, proszę, daj choć razu
Nie wykonać mi rozkazu
Pozwól wrócić spod ciemności
Radość w sercu niech zagości

Niech zagości, rozpromieni
Skończy strach, da nadzieję
Pozwól, Pani, powiedz słowo,
Mego życia bądź królową

Dama twego serca pewnie zachwyciłaby się taką treścią. Wszystko zostało wypowiedziane wprost. Zdaje mi się, że to raz dobrze, innym razem źle. Nie wiem co sądzić. W sumie... sąd nieważny, widzę uczucia i mi się podoba.