SCORIAE
Kiedy indziej

- Nie wolno ci.
Strugi skoryjskiego deszczu spływały po twarzy klęczącego, mącąc wzrok. Woda mieszała się z ludzką krwią.
- Nie zrobisz tego.
W słowach nauczyciela brzmiała pewność, nie groźba. Nie zrobisz tego, bo nie dasz rady tego zrobić. Nie zrobisz tego, bo wierzę, że nie jesteś do tego zdolny. Nie zrobisz tego, bo nie wolno ci tego zrobić.
Nie zrobisz tego, bo cię zabiję.
Ale klęczący w deszczu młodzieniec, trzymający głowę martwej kobiety na kolanach nie słuchał swojego nauczyciela. Podejmował decyzję. A nauczyciel stał za nim i czekał.
Inni skoryjczycy już dawno uciekli ze wzgórza. Kryli się teraz za szarymi, karłowatymi drzewami o trójkątnych liściach i wołali do siebie zza porowatych monolitów, starając się przekrzyczeć deszcz.

Z hukiem gromu w sklepieniu powstała dziura, jakby ktoś nadmuchał papierową torbę i przywalił pięścią w powstały balon. Smugi chmur skręciły się i rozpierzchły. Podmuch rozrzucił równo ułożone szczapki drewna na opał, potargał jego długie włosy i poruszył liśćmi na karłowatych drzewkach. Przez dziurę lotem koszącym opadła naga dziewczyna i, wyhamowawszy, zawisła w powietrzu niedaleko jego chaty.

W migotliwym blasku zachodzącego słońca jego planety ledwo rozróżniał kontury i finezyjne, spiralne wykończenia jej statku. Dwa duże krzewy rosnące wewnątrz prawie niewidzialnego rydwanu po jej lewej i prawej stronie niezawodnie zdradziły mu jej tożsamość. Gdy wolno podlatywała ku niemu, nieboskłon uspokoił się, a zmieszane warstwy chmur spuściły krótki, nieśmiały deszcz.

- Witaj, Teil… – zaczęła niepewnie, przechylając swoją zgrabną, pozbawioną włosów głowę. Jej głos niósł się daleko.
- Daniel – przerwał jej. – Teraz nazywam się po prostu Daniel, Niezapominajko. Daniel z małej October.

Słodki uśmiech rozciągnął niebieskie malunki na jej wargach i policzkach, a linia na nosie zmarszczyła się uroczo. Opuściła pokład swojego dumnego Elevatora i jej bose stopy lekko dotknęły ziemi tuż obok niego.

- Bardzo sprytnie. Daniel z małej October. Dobrze. A ja wciąż nie zmieniłam imienia.

Jej skóra była opalona na złocisty brąz. Jej ciało emanowało ciepłem i oszałamiającym zapachem tysięcy obcych słońc. Błękitne oczy wręcz lśniły życiem. Przełknął ślinę, aby zwilżyć gardło i cofnął się o pół kroku. Zbyt dużo informacji. Minęło zbyt wiele czasu od kiedy rozmawiał z innym człowiekiem. Z innym auriga. Podniósł poznaczoną bliznami rękę, jakby odgradzał się od dziewczyny.

- Spokojnie… - szeptała łagodnie – spokojnie…
- W porządku. Chwila. Daj mi chwilę… – mruknął, przyzwyczajając się znów do własnego głosu. Wziął głęboki oddech. Tsunami wspomnień sensorycznych zalewały jego umysł, fala za falą. Momentalnie dostał kataru a jego oczy zaczęły łzawić.
- Powinieneś usiąść… Może się położysz?
Pokręcił głową. Stał i oddychał głęboko z zamkniętymi oczami, aż odzyskał kontrolę. Miał wrażenie, jakby ktoś go zbudził z długiego, leniwego snu. Otworzył oczy.
Dziewczyna, Niezapominajka wciąż uśmiechała się uroczo.
- Nawet nie zemdlałeś. Pan mi coraz bardziej przypomina mojego starego, dobrego przyjaciela, panie Danielu.

Dziewczyna była całkiem naga i bezwłosa. Jej skórę pokrywały jaskrawe malunki, błękitne jak jej oczy. Pod spaloną niezliczonymi słońcami skórą grały sprawne mięśnie. Była szczupła i średniego wzrostu, jej niewielkie, krągłe piersi sterczały bezwstydnie a na szyi mimo opalenizny można było dostrzec kilka piegów. Błękitne linie raczej podkreślały jej nagość, zamiast ją ukrywać.

Nosiła swoje insygnia tak jak on, bez berła ni różdżki. Boską materię zatopioną w opalizującej obręczy nosiła zaciśniętą na udzie, a dwie inne okalały jej biceps i przedramię. Całości obrazu dopełniała urocza bransoletka na kostce.
- Niezapominajka – posmakował tego słowa. – Wyglądasz… Niesamowicie.
- Ależ bardzo dziękuję – odpowiedziała rozbawiona.
- Nie… To znaczy… To też. Ale wyglądasz inaczej. Jesteś większa.
- Czy chcesz powiedzieć, że jestem gruba? – Skrzyżowała ramiona na piersiach i wydęła wargi. – Czy po to przeleciałam te wszystkie dziesiątki tysięcy lat świetlnych…?
- Kiedy cię ostatnio widziałem byłaś wygadaną, chudą nastolatką, która sięgała mi dotąd – powiedział uderzając się kantem dłoni w mostek.
- Nie bądź zazdrosny, staruszku. To ty chciałeś bawić się w Robinsona. A ja tymczasem urosłam. - Rozłożyła ramiona i obróciła się wdzięcznie. Błękitne linie spływały po jej plecach i pośladkach na uda. – Podoba ci się? – spytała, a on musiał użyć pól, żeby ukryć to, jak bardzo mu się podobała. Dopiero po chwili jakby przypomniała sobie, że jest naga i stoi przed bliskim przyjacielem, który spędził całe lata w samotności. Zawstydziła się i od tej pory zachowywała się skromniej. Zawsze bawiła i fascynowała go w niej ta zdolność do całkowitego zapominania o okolicznościach… Tylko że kiedy ostatnio ją widział była wciąż dzieckiem.
- Cóż, zaokrągliłaś się tu i ówdzie. Marc pewnie oszalał na twoim punkcie – wyszło to nieco niezręcznie, ale rozładował napięcie. Niezapominajka wyszczerzyła ząbki w uśmiechu.
- I pewnie dlatego odszedł niedługo po tobie. Ostatnio się ożenił.
- Marc? Niesamowite… Wszechświat jest pełen zagadek. A co z TEK?
- Transport, eksploracja, komunikacja – pokiwała głową dziewczyna.
- Teologia, erotyka i kompulsywna konsumpcja – wyrecytował Daniel.
- Kawał z brodą. Ale pamięć to ty masz – parsknęła.
- Pamiętam ciebie.
- No wiesz, z moim imieniem…?
Przesunął dłonią nad głową Niezapominajki.
- Lubiłem twoje włosy…
Dziewczyna skłoniła się i w roztargnieniu dotknęła nagiej skóry pokrytej jedynie błękitną farbą.
- Lubiłeś je targać. Strasznie mnie wkurzałeś… - uśmiechnęła się. – Przeszkadzały mi.

Spojrzał na jej rydwan, na potężnego Elewatora, którego nie rozłożyła. Wisiał w powietrzu nad nimi. Dwie masywne donice z których wyrastały zielone krzewy wyznaczały szerokość ledwie widzialnego pojazdu. Światło słońca małej October załamywało się na tworzących konstrukcję polach.

- Jak długo? – wziął głęboki oddech przygotowując się na odpowiedź. Niezapominajka milczała przez chwilę.
- Siedem lat.
Zakręciło mu się w głowie. W życiu auriga zdarzały się momenty, kiedy przestawał panować nad upływem czasu. Ziemska doba przestawała mieć znaczenie w próżni, ale organizmu nie dało się tak łatwo przeprogramować. Ale tyle lat… Liczył że cztery, może pięć.
- Siedem lat… - pokręcił głową z niedowierzaniem. Podniósł wzrok na dziewczynę. – To ma sens. Masz więc ile… Dwadzieścia jeden lat? – Dygnęła.
- Żałuj, że przegapiłeś osiemnaste urodziny... Marc dał mi kometę. – Daniel parsknął śmiechem. – Była bardzo ładna. A potem zaczął się do mnie przystawiać. Tylko sobie wyobraź: przegnać dla kogoś kometę przez pięć systemów tylko po to, żeby potem łapać tego kogoś za tyłek… Wystarczy, że auriga urosną piersi i Marc nagle traci zainteresowanie skałami. Rzeczywiście, Czarny miał rację. Auriga. Bóg i małpa w jednym.
Śmiali się przez chwilę, stojąc na wzgórzu i wspominając starych przyjaciół.
- Skoro tu jesteś, to wydarzyła się jedna z trzech rzeczy – Daniel podjął wreszcie najważniejszy temat.

Daniel: zniszczę cię | nie zostanie nic po tobie
DOM: nie zabijaj błagam proszę proszę proszę
Daniel: bzdury
DOM: nas boli | nie wolno | sprawiasz ból

Ninetongues pisze:Witam.

Piszę książkę.

Zaczynam dziś, skończyć chcę około stycznia, może lutego.

Ninetongues pisze:Żeby skończyć w dwa miesiące może być jednak ciężko. Doprecyzuję więc "wyzwanie": Do końca lutego mieć więcej niż 200 stron. Bo wątki poboczne się mnożą i może wyjść nawet całkiem ładna "cegiełka"...

Ninetongues pisze:Do końca lutego mieć więcej niż 200 stron.