Wyrżnął ją w twarz z taką siłą, że poczuł pod pięścią zgrzyt pękającej szczęki.
Powinno być wyrżnął JEJ w twarz. "Ją" ewentualnie pasowałoby w wersji: wyrżnął ją z pięści... ale i tak "jej" będzie lepiej. Poza tym słusznie (i nie ma co się dewocyjnie obruszać) kojarzy się to z seksem i dopiero drugi człon zdania konkretyzuje, jednak powrót czytelnika na właściwe tory nie odbywa się bez zgrzytu w tym momencie.
Dziwka runęła w tył, na stolik do kawy, dzbanek, filiżanki – porcelanowe, Villeory&Boch, po siedemdziesiąt pięć za sztukę – fiknęła jak artystka, rozwierając ramiona w pustym geście obejmującym uciekający świat. Huk drewna, brzęk szkła i głuchy łomot ciała wbijającego w dywan iluzję elegancji zirytował go i zepsuł przyjemność. Mogłaby, głupia kurwa, być ciszej, przecież ostrzegał, że boli go głowa. Od rana, odkąd lekarz podsunął pod nos wyniki badań i z pseudowspółczującym wyrazem twarzy zręcznie obrócił pod sufitem słownik gwary medycznej.
Czy aby na pewno cennik itp. są tu konieczne? Rozumiem, że to taki styl narracji, ale ten styl na dzień dobry odepchnie zbyt wielu. Narrator znajdzie lepsze miejsce, by opisać sprzęty, a ani bohatera, ani dziewczynki nie obchodzi cena porcelany przecież. Dobre spostrzeżenie o irytacji ginie gdzieś w tym natłoku.
Siedział z wyrazem twarzy recepcjonistki z jego biura, gdy mówił, że nie ma czasu na kolejne spotkanie – otwarta buzia, oczy zesztywniałe zdumieniem i, był pewny, drgający mięsień lewej dolnej powieki.
Jakaś recepcjonistka, jakieś biuro, jakiś wyraz, jakiś on. Takie porównanie byłoby dobre za dwadzieścia - dwieście stron, po uprzednim poznaniu biura, recepcjonistki i jego samego. A to drganie to u niej też powinno być - tak wynika z tekstu - oboje mają ten sam tik więc.
Oczy zesztywniałe - ryzykowne, ale w sumie dobre, trzeba szukać nowych określeń.
Dziwka to, dziwka tamto.
Dziwka jęknęła, zbierając się z ruin stylizacji buduarowej, złożyła nogi miedzy którymi pół godziny temu doszedł po trzech ruchach, sturlała się na dywan, podparła rekami, podnosząc na czworakach i wypluła krew.
To jakiś mortal kombat połączony bandą imiesłowowo-czasownikową i policyjnymi protokołami.
Znów za dużo na raz.
Z cieniem zaskoczenia zauważył, że nie płakała. Może nie pierwszyzna, w tym zawodzie trafia się różnych ludzi, niektórzy, jak on, mają bliżej do wściekłych szympansów niż domowych psów.
Jakie znowu wściekłe szympansy? A że niby domowe psy to co? Z czym mają się kojarzyć? Bo mi kojarzą się z buldogami francuskimi. Ostatnio taki jeden próbował mnie gonić, więc wbiłam mu szpileczkę
Metafora zupełnie nietrafiona, zwłaszcza, że jest to mowa pozornie zależna - bohater nie powinien prowadzić rozważań o klienteli, a przynajmniej nie na tym etapie.
Spojrzała na niego z wyrzutem. Pokazała środkowy palec. Pomyślał, że dobrze, że nie mogła mówić, bo – był pewny – nawsadzałaby mu jak gruba przekupka na Wolumenie kradnącemu pomarańcze żulikowi.
Znów kulawa metafora. Jużci żule kradną pomarańcze. I zupełnie inne byłoby to nawsadzanie. Zupełnie.
Dopędzić takiego nie dałaby rady, zresztą, kto by jej w tym czasie kramu pilnował, ale słowa mają moc, zaklinają rzeczywistość, wyginają umysły i oblepiają winowajcę jak gumowe, kleiste frędzle.
Komentarza brak.
Dziwka, jego dziwka, milcząc z wyrzutem klęła wzrokiem i ruchem dłoni. Wypięta, wciąż na czworakach, powoli wypuściła z ust kolejną strużkę śliny zmieszanej z krwią. A on poczuł, jak mu staje. Mimo zmęczenia, bólu głowy i wyrzutów sumienia, które gdzieś w pobliżu żołądka rozkręcały dyskotekę, krew zdecydowanym pulsowaniem wędrowała w dół, omijając mózg szerokim kołem, podobnie jak skurcze tańcujących pomiędzy dwoma ośrodkami decyzyjnymi dywagacji o poczuciu winy i zadośćuczynieniu, niżej, w podbrzusze, gdzie władzę przewrotem obejmowała biologia, spychając garnitur cywilizacji na południowy zachód.
W takich fragmentach (i w ogóle) trzeba wyjść z jedynego słusznego założenia: czytelnik to nie aspirujący prowincjusz, a pisarz to nie sprzedawca miesiąca. Nie dobudowywuj ornamentów na stodole - bo ani nie przekazujesz niczego nowego, ani nie robisz tego w sposób w którym styl byłby samowystarczalny. Zamiast tego bełkotu postaraj się opisać tę scenę na sposób unikatowy- zobacz: pomiędzy rozbitymi sprzętami masz dwoje ludzi, ofiarę i kata, dla obojga nie jest to sytuacja wymarzona, przed chwilą nastąpił incydent - to aż się prosi o nieszablonowy opis - jest tyle możliwych niuansów, interakcji, gestów.
Podszedł do kobiety, zadarł krótką spódniczkę i wrócił w miejsce, które nie tak dawno oznaczył przeniesieniem i rozładowaniem emocji.
Że co? On był klientem, ona prostytutką. Po prostu wrócili do punktu wyjścia, a Ty dorabiasz do tego jakąś filozofię, zupełnie nieczytelną w dodatku.
Podszedł do kobiety, zadarł krótką spódniczkę i wrócił w miejsce, które nie tak dawno oznaczył przeniesieniem i rozładowaniem emocji. Szarpnęła się w proteście, odwróciła, patrząc na niego z wyrzutem, ale nie protestowała. W każdym razie nie werbalnie, za to nawet nie drgnęła, zachowując się jak każda plastykowa lalka do dmuchania, do tego stopnia, że czuł, jak z każdym ruchem coraz mniej mu się to podoba.
Zaklął, czując, że nic z tego nie będzie.
Jakże ona z tym wyrzutem na niego spogladała ciągle. To szarpnęła się czy nawet nie drgnęła? Aha - szarpnęła się, wszedł w nią i wtedy nie drgnęła - wypinała się jak kłoda. Szkoda, że trzeba się domyślać.
Błysnęła wściekłością, oczami, ruchem ciała i wulgarnymi gestami, które opisały go równie sprawnie jak słowa. Jego i jego przodków do piątego pokolenia wstecz. Robaki ujeżdżane prze Erynie użarły mocniej. Pomyślał, że powinien się jednak napić, później, jak wrócą.
Kompletny paździerz, niezasługujący na pochylenie się.
Nie zdążył postawić firewalla, a cios przeszedł przez bariery jak zęby przez gotowaną ośmiornicę – Leszek poczuł tylko jak jego system obronny ugina się, rozszczelnia i wpuszcza uderzenie głębiej niż kiedykolwiek ktoś zdołał się przebić.
Najpierw metafora, a potem jej wyjaśnienie - tak się nie robi. Albo albo. Paździerz. Poza tym firewalla się nie stawia nagle, jego istotą jest nieustanne działanie w tle.
Zeszli do samochodu, dotarcie do kliniki zajęło niecałe piętnaście minut, potem oddał kobietę w ręce personelu medycznego, a sam poszedł do swojego biura.
Znów protokół milicyjny.
Kłopot, że zanim uzyskała wymarzone kształty wodził za nią wzrokiem głodnego psa obserwującego modelkę z hamburgerem, po operacji stracił całe zainteresowanie.
Babolarium odżyje dzięki takim czymś. Albo albo. Albo facet gwałci wzrokiem, albo pies nie spuszcza wzroku z kości. Hamburger będzie dla psa równie wielkim obiektem pożądania jeśli nie będzie trzymany przez modelkę.
Przytaknął nieartykułowanym pomrukiem, niemal natychmiast tracąc zainteresowanie pracownicą, chociaż kusa, obcisła spódnica podkreślająca zgrabny tyłek powinna zwrócić jego uwagę.
Ale nie dziś. Dziś już przejebał swój czas, więc tym razem nawet mu nie stanął.
Nie wszystko kręci się u facetów wokół seksu, ordynarność narratora też jest zbędna.
W ogóle tekst jest przeładowany: dziwka, szczęka, ruchanie, bohater piękny, bogaty i sławny, rak, sekretarka. Niestety rzadko kiedy udaje się połączyć to wszystko. Tu było zbyt dosłownie, a miejscami zbyt przegadane. Postacie papierowe. Wydarzenia - prawdopodobne, ale przez papierowość postaci i drewno opisów wydają się raczej czymś na kształt fantazji zaprutego dresa.
Moim zdaniem ten tekst to ostrzeżenie - wystrzegaj się na przyszłość podobnych pokus. Pokus - w sensie takiego pójścia na łatwiznę, nie tematyki.
zatwierdzona weryfikacja - Gorgiasz