Latest post of the previous page:

Ja dobieram styl do tekstu, który zamierzam napisać, dlatego też jedne moje opowiadania podobają się większej grupie osób, a inne mniejszej
Niektórzy autorzy mają tak charakterystyczny styl, że ich powieści poznałabym nawet gdyby się nie podpisali, a inni mają bardziej ogólny, ale to wcale nie jest złe, bo gdy styl jest niezbyt charakterystyczny bardziej skupiam się na akcji.

Najpierw jest historia, niosący ją bohater. Jak to mam, zastanawiam się nad stylem, formą wypowiedzi. A często jak zaczynam pisać, to założenia szlag trafia...

W sumie mam wrażenie, że to nie jest do końca inny styl, że mam jeden główny i co najwyżej go lekko modyfikuję. A to więcej dowcipkuję, a to więcej monologizuję wewnętrznie, zależnie od tego, do jakiej postaci mam przyczepioną trzecioosobową. Ale nie wiem, na ile są to elementy niepoddającego się definicji stylu, a na ile mierzalne technikalia

A wracając do rzeczywistości - pixy już zeszły - i do głównego pytania, to zauważyłem, że pisarze często nie są lojalni wobec obranego na początku powieści stylu - bo w danej powieści mogą istnieć różne style. Wygląda to tak, jakby priorytetem był pomysł i jeśli trzeba, to poświęca się pierwotnie obrany styl. Dobrze widać to na przykładzie Mistrza i Małgorzaty i Zbrodni i kary - obie powieści dostają na pewnym dystansie zadyszki i po wartkim początku następuje zmiana stylu - zaczyna się przegadanie, filozofowanie, spowalnianie na siłę akcji, psychologizowanie. Styl jest nierówny. Wygląda to tak, jakby autorzy nie umieli/nie chcieli przekazać swojego przesłania pierwotnym stylem i pozwolili sobie na zmianę, poświęcenie (dobrego) stylu bez mrugnięcia okiem. Tak że cel uświęca środki, a środkiem jest styl.
Z drugiej strony styl może uratować pomysł i umożliwić jego przekazanie. Gdyby Gombrowicz nie sięgnął w Ferdydurke po groteskę (czyli konwencja=styl) to wyszłaby mu jakaś siermiężna filozoficzno-psychologiczno-socjologiczna ramota, nieczytalna i martwa z zasady. Ewidentnie więc dokonał wyboru i zaczął tworzyć treść dopiero gdy mógł upupić ją w odpowiednią formę