Latest post of the previous page:

nie mowię o uczuciach do kogoś, ale o takich zwykłych emocjach, jakich bohater doświadcza - jego zagubieniu, tego sie nie czuje, zabrakło podkreslenia, skupienia na dezorientacji, hmm, moze kwestia formy, ciężko się rozwodzić przy takich ograniczeniach.

a pointa dobra, zbiera obraz, podsumowuje i budzi współczucie.

ravva pisze:a pointa dobra, zbiera obraz, podsumowuje i budzi współczucie.

Ująłbym to inaczej: nie budzi współczucia, tylko wciska współczucie na siłę do gardła. Jak filmy z Tomem Hanksem. Znacie tych gości, którzy psują najlepszy dowcip tym, że musząc koniecznie wyjaśnić o co w nim chodziło..? No. Ta pointa nie ma tak naprawdę żadnego celu, oprócz tego, że podkreśla wrodzony idiotyzm i upośledzenie umysłowe czytelnika, który na mur beton nie zrozumiał, o co chodzi w tekście.

Rolę podsumowania tutaj pełni wędrówka dookoła stołu. Wyjaśnienie, że staruszek ma demencję czy tam Alzheimera to już naddatek. Bonus. Zapchlony koc z psiego legowiska dorzucony do zabawek wysyłanych murzynkom z Burkina Faso.

Nie miał na bilet



Pan Eugeniusz kończył okrążanie stołu, kolejny raz zatrzymując się, by zajrzeć w pożółkłą ulotkę lekarstwa, którą potem starannie składał wpół. Zakolebał się na fałdzie dywanu, zgubił rym i zapomniał o kartce.
Wypchnięty z pola grawitacji mebli, śpiesznie potruchtał na korytarz i szarpnął drzwi wyjściowe. Klamka nie ustępowała. Zafrasował się, zaniepokoił i manipulował chaotycznie przy zamku.
– Gdzie pan znowu idzie? – Wyjrzała w drugiego pokoju kobieta.
– Do domu.
– Chce pan pić? Jest herbata.
– Tak – ucieszył się. Chciało mu się pić. – Tak, tak.
Po drodze zahaczył o rękaw kurtki na wieszaku. To go zatrzymało. Z wewnętrznej kieszeni wydobył sfatygowany portfel i pracowicie wyjmował monety, przekładając je z ręki do ręki.
Stojąca w drzwiach nieznana kobieta przyglądała się, więc zapytał:
– Widzi pani, mam problem… Pani taka uprzejma… Muszę do domu. Do Kęt. Może mi pani pożyczyć osiem złotych? Widzi pani… A nie mam na bilet… Do mamy. Do Kęt.
– Syn pana odwiezie. Jutro – powiedziała głośno. – Jest noc.
– Syn? – zdziwił się i popatrzył uważnie. – Tak. Noc. No tak.
Poszedł drobnymi kroczkami za kobietą, gdy zniknęła w półmroku pokoju.
– Wie pani… – dręczyło go. Zapalił górne światło i popatrzył w jej twarz z prośbą. Oboje spojrzeli na zegar ścienny. – A tam martwią się… Może mi pani…?
Milczała.
Pan Eugeniusz usiadł sztywno w fotelu i czekał. Potem przymknął powieki, przysnął, a głowa mu zwisła na ramieniu jak pasażerowi śpiącemu w pociągu. Nawet kołysało nim podobnie.
Kiedy się obudzi po dziesięciu, piętnastu minutach drzemki, wyruszy po raz kolejny w podróż dookoła stołu, do drzwi, do Kęt pod Częstochową.

O, tera spoko.

no dobra, niech ci bedzie, sepie z krakowa ;-)

Ej no, można się ze mną kłócić. xD

Ale w tej kwestii będę stał jak mur, jak ściana, jak Iluminaci za WTC, jak reptilianie za iluminatami, jak Andropow za Breżniewem stał będę

Sepryot pisze:Ej no, można się ze mną kłócić. xD

ale ze mną nie mozna :szatan:

Ale w tej kwestii będę stał jak mur, jak ściana, jak Iluminaci za WTC, jak reptilianie za iluminatami, jak Andropow za Breżniewem stał będę

przecież mówię "niech bedzie".