gdy wyglądamy z sieni
w dżdżu mokrych promieni
liści kiść zapomnianej zieleni
spadły brązem jesieni
z drzew nagich, drzew cieni
wiruje wprost do ziemi
w oczach się mieni
od żółci, sieny i czerwieni
a my smutni, zmartwieni
z chłodem deszczu skłóceni
przytuleni, oddaleni...

jako eksperyment - ok, jako wiersz - nie :-)