Jeszcze jedno moje pytanie.
Otóż mam coś takiego, że jak coś piszę to pisząc czytam tekst wielokrotnie i zakodowuje go sobie w głowie. Chcąc później coś zmienić nie mogę tego zrobić, ponieważ w głowie mam zakodowaną wersje, której podświadomie chcę się trzymać. Jak się tego pozbyc?

Moim bardzo skromnym zdaniem, to chyba nie powinieneś oczekiwać od nikogo rozwiązania swojego problemu. Zakodowanie sobie tekstu w głowie i niemoc jego pozbycia się, to raczej dość indywidualny stan umysłu. Niestety są sprawy, których nikt za Ciebie nie rozwiąże.
Pozdrawiam!

Jak się tego pozbyc?

Zmuś się do wyrzucenia starej wersji tekstu, albo... napisz dwie wersje tekstu i zapisz w oddzielnym pliku każdą i tę poprawioną pokaż światu, a starą będziesz mieć na dysku.

Poza tym to, o czym piszesz wygląda na jakiś objaw nerwicy natręctw.

Loony pisze:Poza tym to, o czym piszesz wygląda na jakiś objaw nerwicy natręctw.

Haha. Czy jest tutaj przycisk "lubię to"?



A tak poważnie to, Kuba, nie czytaj swojego tekstu wielokrotnie. Bo wygląda na to, że od tego się wszystko zaczyna. Serio.

Napisz, przeczytaj, popraw i odłóż. Na jakiś czas. Jeśli masz dobrą pamięć - czas wydłuż. Istnieje szansa, że po miesiącu spojrzysz na tekst nowym okiem. Przeczytaj popraw, odłóż. Po kilku razach powinno być lepiej. Z tekstem. Bo z natręctwem...to nie wiem.
Żartowałam. Nie masz żadnej fobii. Po prostu kochasz to co napisałeś.

Dorapa...
To po miesiącu dostaniesz żenady ;-)

---------------------

Ja też tak mam. Tę nerwicę czy miłość.
Ale słucham rad, podpowiedzi, próbuję, zmieniam i oceniam.
Ludzie często mają rację, kiedy im się coś nie podoba w tym, co napisałam.

No to po co tyle razy czytasz?
Przeczytaj dopiero po dłuższym czasie i wtedy poprawiaj.
Ja piszę najpierw i tuż po napisaniu odkładam nawet nie przeglądając. Wracam po co najmniej dwóch tygodniach.

Loony pisze:Poza tym to, o czym piszesz wygląda na jakiś objaw nerwicy natręctw.

A cóż to jest?

A ja dla odmiany przy pisaniu nie mogę się powstrzymać przed poprawianiem tego, co napisałam.

Monilviam pisze:A ja dla odmiany przy pisaniu nie mogę się powstrzymać przed poprawianiem tego, co napisałam.

Właśnie o to mi chodziło, mam to samo.

No i ja. Ale silne w cholerkę.

Jest pewna wizja, nie, raczej czucie. Tego czucia nie mogę za chiny dopasować do ideologii, czy koncepcji, o samej treści już nie wspominając. To nie jest klimat... A może? Klimat żyje we mnie? Tak by to można postrzegać chyba... To jest czucie. Stan emocjonalny.

Ridley!!!