Egzowodnik

Egzowodnik znał co najmniej czterech z tańczących starców. Nie pamiętał ich imion, ale znał ich płyty nagrobkowe niemal jak własną kieszeń. Pamiętał anioły zwieszone nad tymi płytami, ich ciężkie, kamienne skrzydła prawie tak wielkie jak całe niebo. I pamiętał wyrastające z grobów kwiaty o mięsistych płatkach.
- A jednak wstaliście.
Gramolili się z dołów, przekazując sobie komody, rzeźbione krzesła, obrazy oprawione w złote ramy, zwierciadła, fortepiany, monumentalne zegary, porcelanowe zastawy. I inny dobytek.
- Jest czas, by leżeć i jest czas, by tańczyć. Teraz jest czas, by tańczyć – powiedział jeden z nich, wypychając na górę hebanowy regał.
Więc tańczyli. Egzowodnik przyglądał im się, skubiąc z zamyśleniem siwą brodę.
- Ale z was frajerzy.
- No cóż... Po prostu czujemy bluesa – odparł inny, któremu duży srebrny świecznik zwisał smętnie z ramion.
Egzowodnik nic nie mógł na to poradzić. Przeszedł przez dziurę w ogrodzeniu i opuścił cmentarz.
*
Późnym wieczorem ustawił swoją wannę przy bramie cmentarnej.
Była to stara, szlachetna wanna w kształcie muszli, oparta na czterech złotych nóżkach, a u góry pienista jak wścieklizna.
Egzowodnik wszedł do niej w samym szaliku oraz wysokim cylindrze i zapalił fajkę.
Starcy po drugiej stronie ogrodzenia nadal się zbierali. Pomagali sobie w wyciąganiu większych przedmiotów, przekomarzali się zawzięcie, tańczyli. Egzowodnik słyszał urywki ich wzburzonych rozmów.
- To moje! Oddaj!
- Zamknij się, twoje jest na dole, to moje!
- Sam jesteś na dole, zostaw mój świecznik, idioto!
Nadeszła Odeta. Egzowodnik usłyszał jej kroki na żwirowej alei.
- Cześć.
Miała mokre włosy i lśniącą od wody skórę. Jej niebieska sukienka kleiła się do ciała.
- Zamęty w wodzie wzniecają zamęty ziemi – mruknął Egzowodnik. Wskazał na starców oblepioną pianą ręką. - Patrz.
- Patrzę już od dawna – powiedziała Odeta. Kucnęła przy wannie, opierając splecione dłonie o jej gładki brzeg.
- Ziemia pozbywa się zbędnych ciężarów.
Szumy – oto, co go niepokoiło. Szumy w snach i szumy w omamach. Szumy w muszlach.
- To szumi Pogromca Bursztynów – szepnęła Odeta. Egzowodnik zauważył jej miękką, ciepłą chmurkę jej oddechu, wypływającą zza jego ucha. Jest zimno – pomyślał. - Teraz będzie szumiał coraz bardziej.
Zgodny okrzyk chyba wszystkich starców wyrwał ich z zamyślenia. Tańczący seniorzy zatrzymali się, w osłupieniu patrząc na jednego z kolegów.
- To już trzeba mieć naprawdę kaszę z brukwią we łbie – powiedział ktoś w końcu donośnie – żeby kazać się pochować z organami.

Niezłe. Przeczytałem z przyjemnością. Szkoda, że nie ma odpowiedniej puenty, ale skoro to jest fragment większej całości, to zarzut pewnie nie ma racji bytu. Tylko te nieszczęsne zaimki...

Nie pamiętał ich imion, ale znał ich płyty nagrobkowe niemal jak własną kieszeń.

Powtórzone „ich”. Trzeba przeredagować.
I to "własną kieszeń" zmieniłbym na coś bardziej "dostojnego" i dopasowanego /może być przekornie lub humorystycznie/ do nastroju. Ta kieszeń jest taka pospolita. A całość tekstu - nie.

Pamiętał anioły zwieszone nad tymi płytami, ich ciężkie, kamienne skrzydła prawie tak wielkie jak całe niebo.

Bardzo piękne zdanie, tylko – rzecz jasna - „ich” do usunięcia.

Egzowodnik przyglądał im się, skubiąc z zamyśleniem siwą brodę.

„im” niepotrzebne.

Egzowodnik słyszał urywki ich wzburzonych rozmów.
- To moje! Oddaj!
- Zamknij się, twoje jest na dole, to moje!
- Sam jesteś na dole, zostaw mój świecznik, idioto!

Te rozmowy mogły by być bardziej wzburzone, bardziej wyraziste.

Egzowodnik usłyszał jej kroki na żwirowej alei.

„jej” – no wiadomo. Chociaż tutaj tak bardzo nie razi, ale też niczego nie wnosi.

Egzowodnik zauważył jej miękką, ciepłą chmurkę jej oddechu,

Z któregoś „jej” trzeba zrezygnować.

- To już trzeba mieć naprawdę kaszę z brukwią we łbie –

„kasza z bukwią” jakoś mi nie odpowiada, nieprzekonująca taka.

powiedział ktoś w końcu donośnie

To odnosi się konkretnie do tańczących seniorów. Zamiast „ktoś” byłoby lepiej „któryś”.

Chętnie poczytałbym jeszcze.

Dodałbym do tej listy zaimkowej:

Zgodny okrzyk chyba wszystkich starców wyrwał ich z zamyślenia.

I ci "chyba wszyscy starcy" dość niezręczni.
Poza tym chciałem wyrazić tylko tradycyjny już zachwyt.

Bardzo przyjemnie się czyta.
Poza tym dziwactwo tej sceny bardzo mnie rozbawiło.
Szczególnie przypadł mi do gustu gag z kaszą i brukwią

Rozczarowałam się. Bo słówko "egzowodnik" to jest petarda. Rakieta, bomba, geniusz wcielony. I jeszcze wyciągnięte (bardzo słusznie) do tytułu! Nie da się przejść obojętnie. Ale sam tekst (mam nadzieję, że wyłącznie dlatego, że to krótki fragment) w ogóle nie rozwija potencjału, który tkwi w tym słowie. Może się rozczarowałam dlatego, że uwiodło mnie skojarzenie z opozycją egzo/endo? Woda zewnętrzna kontra woda wewnętrzna? A tu może o zwyczajne egzorcyzmy chodzi? Tak czy inaczej - tytuł wybitny, treść fragmentu nie dorasta mu do pięt.

Językowo przede wszystkim musisz zapanować nad zaimkami. Nie będę ich tutaj wyłapywała, bo zrobił to świetnie Gorgiasz, więc nie ma co powtarzać. Ale zwróć na to uwagę.
A tu taki jeszcze drobiazg:

Gandalf pisze: ale znał ich płyty nagrobkowe

Lekko mi zgrzyta - zmieniłabym na płyty nagrobne albo po prostu nagrobki.

A teraz do spraw ważniejszych.
Bardzo ciekawe jako "obrazek", intrygująca, dziwaczna scena.
Przyjemne i barwne językowo.
Brakuje mi jeszcze w tym opowieści i więcej charakterów. Pewnie to wina tego, ze mamy do czynienia z fragmentem, ale po prostu brakowało mi jakiejś ciągłości, wyjaśnienia chociaż trochę, o co chodzi... No i trochę więcej miejsca dla, niewątpliwie intrygujących, postaci.
Na pewno tym fragmentem mnie zaciekawiłaś i jeśli wrzucisz jakieś dalsze kawałki, to z chęcią przeczytam.

Cóż jeszcze powinnam powiedzieć...? A! Że uwiódł mnie ten tekst:

Gandalf pisze:- To już trzeba mieć naprawdę kaszę z brukwią we łbie

I duet Egzowodnik-Odeta. Jest w nich klimat.

Pozdrawiam,
Ada