Woda pragnęła rozbić szklane ściany swojego więzienia i tryumfalnym strumieniem wolności spłynąć na posadzkę. Przezroczysty wazon uciskał ją i nudził — nawet nie pamiętała jak się w nim znalazła. Płytki zaś były bardzo kuszące, podobne do pryzmatu. Woda wylewając się na nie, miałaby wreszcie kontrolę nad swoim bytem i tańczyłaby nieskrępowanie wśród pięknych wzorów. Nie miała jednak siły wydostać się z naczynia, a świat nie uświadamiał sobie jej potrzeb. Kto by pamiętał i troszczył się o to, że w wazonie zostało trochę wody... Ona jednak nie płakała, bo cała była cieczą smutku i oczekiwania. Nie mogła wiedzieć, że zostanie uwolniona przez nieuważne dziecko, które strąci wazon z etażerki. Woda spłynęła spełnieniem ku błyszczącej mozaice, by pląsać i wlewać się w najmniejsze szczeliny. Przez pewien czas dzieliła z podłogą iskry wrażeń i kolorów, ale wkrótce poczuła, że jest wchłaniana przez zwodnicze płytki. Nie miała nad niczym kontroli, a skaleczony wazon — ten, o którym zawsze myślała, że ją więzi, próbował ją objąć. Była jednak bezkształtna... Dotknął jej jeszcze, zanim zniknęła w kolorach własnej zguby.

Zapraszam do komentowania.

Pomysł ciekawy, taki zamknięty inny świat, a może raczej epizod innego świata, z punktu widzenia innej, nieludzkiej świadomości czy czegoś analogicznego. Oczywiście, w ostatecznym rozrachunku antropomorfizacja, ale bez tego trudno się obejść. I trochę lirycznie, wzruszająco – ten wazon na końcu.
Wydaje mi się jednak, że nie wszystko zostało dostatecznie dopracowane.

Woda wylewając się na nie, miałaby wreszcie kontrolę nad swoim bytem i tańczyłaby nieskrępowanie wśród pięknych wzorów.

Powtórzona „Woda”; otwierała pierwsze zdanie. Tutaj pominąłbym ją, pisząc: Wylewając się na nie...

Kto by pamiętał i troszczył się o to, że w wazonie zostało trochę wody...

„zostało” – trochę niepokoi, bo nie wiemy po czym zostało. Może: „zostało zamknięte/uwięzione/uciśnione”?

Ona jednak nie płakała, bo cała była cieczą smutku i oczekiwania.

„ciecz” - nie pasuje. Napisałbym bezpośrednio: „ …bo cała była smutkiem i oczekiwaniem.”
Tylko, że mamy to prawie pod rząd trzy „ła”.
Może tak: Ona jednak nie płakała, będąc smutkiem i oczekiwaniem.
Lub: Ona jednak nie płakała, będąc uosobieniem/kwintesencją smutku i oczekiwania.

Woda spłynęła spełnieniem...

Tutaj dałbym akapit.

ale wkrótce poczuła, że jest wchłaniana przez zwodnicze płytki.

Przez płytki, to raczej nie. Przez szczeliny między płytkami.