Anna wychowała się w typowym domu kobiet pod okiem zgorzkniałej matki opuszczonej niegdyś przez mężczyznę, którego nazywała świnią, i ciotki posiadającej w okolicy miano zwariowanej starej panny. Obie były zmęczone życiem, od zawsze walczyły z nadwagą i nie potrafiły malować się tak, aby nie dawać ludziom powodów do podejrzliwej wesołości. Od wczesnej młodości, gdy po śmierci ich matki, postanowiły zamieszkać razem w pozostawionym przez nią domu, który mieścił się w pobliżu lasu, wyhodowały pięć kotów rasy dachowiec i leniwego psa strzegącego niewielkiego podwórka. Jak to się stało, że do tego grona wkrótce dołączyło dziecko, nie wiedział nikt z sąsiadów.
- Chodziło się kiedyś na bale, poznawało mężczyzn i znosiło zazdrosne spojrzenia nie dość prawdziwych przyjaciółek – wzdychała matka Anny, a zaraz potem jej siostra prostowała te zwierzenia, wyjawiając, że przez bale każdy powinien rozumieć wiejskie potańcówki, a uroda jej nigdy nie mogła wzbudzać w nikim cienia pożądania.
- Zazdrosna jesteś! – opowiadała dalej matka, nalewając herbatę do filiżanek na ich kuchennym stole. – Jedyny kontakt z chłopem miałaś, kiedy przypadkiem dotknęłaś ręki listonosza, który podawał ci listy!
Trudno dziwić się Annie, że musiała wydawać tyle pieniędzy na wypłakiwanie się w rękawy psychologów. W domu nikt co prawda nigdy jej nie maltretował ani fizycznie, ani tym bardziej psychicznie. W zasadzie rodzina traktowała ją jak ulubione zwierzątko, które trzeba dobrze karmić i ostrzegać przed światem pełnym podstępnych mężczyzn skazujących wartościowe kobiety na wieczną samotność. Wychowanie to jednak sprawiło, że dziecko było kompletnie nieprzystosowane społecznie i w szkole skazane na prawdziwy popis zdolności początkujących psychopatów. Z grubej Anki śmiali się wszyscy, nie tylko przez jej kaczy chód, nędzny wzrost i postawę życiową wzorowaną na sierotce Marysi, ale prawdziwą puentą wszystkich żartów bezsprzecznie pozostawała szalona rodzinka ze stadem rozmnażających się kotów. Niebagatelnego smaczku dodawało rzemiosło, którym parała się jej droga ciocia, a mianowicie wróżenie z kart Tarota, fusów, sprzedaż amuletów i jasnowidzenie.
Koszmar trwał całą podstawówkę, gimnazjum i liceum, bez znaczenia była zmiana środowiska – gruba Anka zawsze pozostawała taka sama, zupełnie jak jej rodzinka.
- Co taka zamyślona jesteś, skarbie? – Ciocia nachyliła się nad nią. – Może potrzebujesz oczyszczenia?
Matka znowu skrzywiła się i warknęła na siostrę.
- Jakiego oczyszczenia?! Gdyby nie ta zgraja naiwniaków stojących codziennie pod naszym domem i marnotrawiących pieniądze na to szamaństwo, to wyrzuciłabym cię z domu razem z twoimi kadzidłami!
Anna siedziała nieruchomo i czuła jak robi jej się coraz bardziej niedobrze. Jak to się dzieje, że ona zawsze tu wraca, tyle razy zadawała sobie to pytanie. Dawno skończyła studia, zaczęła pracę i mieszkała w innym mieście, przyjeżdżając tu jedynie na rodzinne obiadki i podwieczorki, gdy akurat nie była zajęta kolejną terapią.
- A może zielonej herbatki? – zapytała, ignorując wszystko wokół. – No, co taka smutna jesteś? Czyżby zawód miłosny?
Nastała niezręczna cisza, gdy obie kobiety wpatrywały się w nią uparcie. Słychać było tylko wiatr powodujący niewielki przeciąg i kota mruczącego na krześle obok.
- Chyba nie chcesz skończyć tak, jak my? – dopytywała się matka, szturchając ją łokciem i krojąc ciasto. – Ty nawet nie masz siostry, z którą mogłabyś się męczyć po naszej śmierci!
Łzy w oczach, dreszcz przebiegający migiem po plecach i krzesło, które spadło z hukiem na podłogę.
- Nienawidzę was, nienawidzę! To wszystko przez was!
Wyszła, nie, wybiegła! Zostawiła oniemiałe starsze panie w kuchni i wyleciała w stronę samochodu jak szalona, nie przejmując się głosem, który szeptał, że nie powinna prowadzić w tym stanie. Później sytuacja rozwinęła się schematycznie: kubeł lodów, tabliczka czekolady, tusz rozmazany na całej twarzy, romantyczny film i uścisk ulubionej poduszki. Aż nagle zadzwonił telefon.
- Ty kogoś kochasz!
Zamarła.
- Wiem to, nie kłam, bo widzę w kartach! – wykrzyczała. – Przystojny i inteligentny, ale kompletnie nie zwraca na ciebie uwagi. Chyba razem pracujecie.
Jeszcze jeden pisk, jakby zarzynanego świniaka, wydostał się z jej gardła – płacz tak donośny, że obudził by dusze w piekle. Już miała się rozłączyć, gdy ciotka wysyczała tajemniczo:
- Ogrodnicza trzy, wiesz gdzie to jest.
Potem pożegnała się i tylko zapewniła, że Anna na pewno niczego nie pożałuje.
Dzień był ponury i deszczowy, kiedy niska i przysadzista kobieta dreptała z parasolką w ręku po dziurawej drodze przy ulicy Ogrodniczej. Znalazła w końcu odpowiedni dom, a drzwi otworzyła jej babcia wiekowa jak stuletni dąb i zaprosiła niedbałym gestem do środka.
Mieszkanie jak mieszkanie, bez kadzideł, obrazów aniołów, czarnych kotów i magicznych kamieni, których było pełno w ciemnym pokoju ciotki. Zaprosiła ją do salonu i wręczyła małą karteczkę, na którą Anna spojrzała nieufnie.
- Kupisz dwie czerwone świece i wyryjesz na nich wasze imiona. Potem obwiążesz je sznurkiem i zapalisz, wyobrażając sobie was razem jako para albo nawet małżeństwo. Na koniec wypowiesz po trzy razy zapisane zaklęcie.
Starowinka uśmiechnęła się i ochoczo zabrała zwitek setek złotych, który podała jej Anna. Potem tylko życzyła jej powodzenia i pożegnała.
Czekała z wielką niecierpliwością na piątek, dzień planety Wenus, a kiedy nadszedł wieczór rozłożyła na podłodze przygotowane wcześniej świece z wyrytymi imionami: Anna i Adam. Następnie obwiązała sznurkiem i zapaliła, wypowiadając na głos zaklęcia:
"Astarte, wzywam Cię, Och Bogini świętej miłości, Astarte, wzywam Cię, Proszę, poczuj mój ból, Astarte, wzywam Cię, Proszę, przynieś mi tego mężczyznę Adama Wójcickiego, Zwiąż go ze mną, Zwiąż go teraz, Zwiąż jego dusze z moją".
"Zoria, wzywam Cię, Och, Bogini promiennego piękna, Niechaj moje ciało błyszczy, Zoria, wzywam Cię, Niechaj moja twarz będzie przywiązana do jego duszy i umysłu, Zwiąż go ze mną, Zwiąż go teraz, Zwiąż jego duszę z moją"
"Anteros, wzywam Cię, Och Boże namiętności i pożądania, Anteros, wzywam Cię, W jego duszy niechaj zapłonie ogień, Anteros, wzywam Cię, Niechaj poczuje moje pragnienie! Zwiąż go ze mną, Zwiąż go teraz, Zwiąż jego duszę z moją,"*
Nic nie zgasło, nic nie huknęło, a ptaki nie odleciały z głośnym skrzeczeniem i szelestem obijających się skrzydeł, spod których wypadałyby gęsto czarne pióra. Lustro nie zaparowało i nie pękło na znak powoływania się na moce szatańskie. Anna zasnęła z myślą, że zrobiła wszystko, co mogła by naprawić swoje życie.
Czekała miesiąc, obserwując codziennie Adama ukradkiem, jak nosi dokumenty, robi sobie kawę, rozmawia z koleżankami i wcale nie zwraca na nią uwagi. Łzy, rozmazany tusz, jedzenie i wszystko było tak, jak zawsze. Pewnego dnia zadzwoniła do wróżki z ulicy Ogrodniczej, by ta oddała jej pieniądze, a kiedy kobieta odmówiła, Anna uciekła do łazienki, by móc wypłakać się w spokoju.
Do drzwi ubikacji ktoś zapukał, ale kobieta nawet nie zwróciła na to uwagi. Mocne szarpnięcie za klamkę także zignorowała.
- Anka, wyłaź, bo się zleje! - skarżyła się Magda z księgowości.
Otarła więc cicho łzy, wiedząc, że i tak na pewno na twarzy zostały czarne zacieki, które zaraz ją zdradzą i wyślizgnęła się za drzwi.
- No, wreszcie, kurna, co ty tam tak długo wyrabiałaś?
Drobna blondynka przyglądała jej się podejrzliwie, opierając dłonie o biodra. Podobno koniecznie musiała skorzystać z toalety, a jednak stała i gapiła się na koleżankę, czyniąc z niej obiekt największego zainteresowania.
- Jesteś w ciąży, prawda? - wypaliła znienacka. - Zauważyłam już wcześniej, że się trochę zaokrągliłaś, ale myślałam, że tak po prostu ci przybyło.
Anna nie miała nawet ochoty jej odpowiadać ani niczego wyjaśniać. Po prostu wyszła.
W piątek, dzień Wenus, postanowiła przejść się trochę po mieście i przy okazji zrobić jakieś zakupy. Weszła do supermarketu i gdy czytała skład chleba, zauważyła jak jej Adam stoi trochę dalej przy owocach i rozmawia z kimś przez telefon.
Na jej twarzy pojawił się widoczny skurcz. Anna nienawidziła tak bardzo: siebie, świata, rodziny, znajomych, a teraz właśnie jego, jej ukochanego, który nigdy nie spojrzałby na takie coś jak ona, widocznie pogarda była silniejsza od magii. I te wydane pieniądze! Postanowiła, że jak tylko wróci do domu, to zadzwoni do ciotki i nawrzeszczy na nią za tak głupią radę. Wtedy Adam skończył rozmawiać, a Anna odwróciła się, aby odejść, ale nowy przypływ emocji rozpalił w niej jeszcze większy gniew. Niewiele myśląc nad tym, co robi, po prostu do niego podeszła.
- Cześć, Adam! - Niemalże wykrzyknęła, choć stał tak blisko. Ktoś postronny mógłby ją uznać za niezrównoważoną. - Nie wiedziałam, że robisz tu zakupy.
To było głupie i ona o tym dobrze wiedziała. Może akurat szedł do kogoś, do jakiejś lafiryndy i po drodzę chciał kupić wino i owoce. Boże, zabij mnie, abym nie musiała więcej znosić upokorzeń. Może powinnam pójść do jakiegoś klubu dla singli, zapisać się na wolontariat albo zrobić sobie liposukcję, a nie przeszkadzać w życiu Bogu ducha winnym ludziom!
Uśmiechnął się do niej. Miał takie równe i lśniące zęby, mógł mówić cokolwiek, już sam ten gest był dla niej darem. Wysoki, wysportowany, przystojny, dlatego właśnie Anna sprzedałaby duszę diabłu.
- Wracałem właśnie od kolegi i miałem po drodze. - Patrzył na nią przenikliwym spojrzeniem zielonych oczu. - Skończyłaś dzisiaj wcześniej pracę?
Była urzeczona i zszokowana tym, że tak długo z nią rozmawiał.
- Tak, czułam się nienajlepiej.
Potem stało się coś, co kobieta zapamiętała do końca życia, jako moment przełomowy.
- Poczekasz, ja tylko kupię, to co miałem kupić i może wyskoczymy razem na kawę?
O tym, co działo się później nie warto zbyt długo się rozwodzić, gdyż wiele historii miłosnych zaczyna się właśnie od takich niezobowiązujących propozycji. Wkrótce Adam zadzwonił, a potem robił to stale o tej samej porze. W pracy bez przerwy wpatrywał się w Anne ku zazdrości i niezrozumieniu współpracowników. Tysiące bukietów, biletów do kina i razem zjedzonych kolacji łączyło się szereg niezapomnianych wspomnień.
- A pan Adam jeszcze coś zje? - pytała matka, uśmiechając się milutko i popiskując jak skowronek!
- Jaka piękna para! - wzdychała ciotka.
Anna wiedziała, że wyglądają razem co najmniej dziwnie - on wysoki i przystojny jak model, a ona niska i pękata. Kogo by to jednak obchodziło: zakochaną po raz pierwszy w życiu z wzajemnością desperatkę czy może dosłownie zauroczonego nią nieszczęśnika? I tylko czasami jakieś podszepty martwiły ją tym, że te gesty, te kwiaty i romantyczne zapewnienia były sztuczne, a ona tak naprawdę na niego nie zasługiwała. Jednak trzydziestolatka wiedziała o miłości tyle, ile obejrzała w romansach, wierzyła więc, że prezenty, czułe słówka i pocałunki jej wystarczą. Kochała go, jak kochać potrafi tylko kobieta, która nigdy od nikogo niczego podobnego nie zaznała. Silnie, zaborczo, szaleńczo! Bo był jak woda na pustyni, długo wyczekiwany owoc albo nagły cud uzdrowienia dla ślepca.
Pewnego dnia, gdy stwierdziła, że już od dłuższego czasu czuje się koszmarnie i męczą ją nudności, zrobiła test ciążowy. Wyszedł pozytywny, a jakże, a ona cieszyła się jak głupia, myśląc, że on zostanie z nią na zawsze! Czekała, aż wróci z pracy. Zrobiła kolację i zapaliła świece, ale nikt nie przychodził. Przed północą, gdy już niemal usnęła na kanapie przed telewizorem z ostygniętą na stole kolacją, zadzwonił nagle telefon:
- Adam skoczył z mostu!
Potem zemdlała. Jakiś czas później schudła wyraźnie i zmizerniała, trafiając do szpitala z wycieńczenia organizmu. Tylko cudem utrzymała ciążę. Krąg psychiatrów wysłuchiwał jej zwierzeń w ciasnych, zakurzonych pokojach i na czarnych, skórzanych kozetkach.
I stojąc później nad grobem, w ręce trzymała dziennik, w którym Adam pisał, że się boi, że oszalał: Czuję w sobie jakąś obcą energię, jakby to, co robię nie było tak naprawdę, tym czego pragnę. Tylko dwie starsze panie stały obok niej, tuląc ją do siebie i szepcząc na ucho: Pomożemy ci wychować twoją córeczkę!
* Zaklęcia zostały zaczerpnięte z najprawdziwszego forum ezoterycznego, więc jeżeli je przeczytaliście, nawet jeżeli nie mieliście przy sobie świec i nie znacie żadnego Adama, to możecie się kiedyś bardzo zdziwić!
Liczę na jakieś opinie. Wiem, że mam wiele braków, dlatego staram się dużo pisać i uczyć się coraz więcej.
