Chłopiec żył w górach, w Nottingham.
Nie wiedział skąd się wziął, ani jak.
Nie wiedział, że jest człowiekiem, ani jakiej jest płci.
Nic o sobie nie wiedział.

Lubił słuchać turystów, wędrująych po górach, mimo iż ich nie rozumiał i sam mówić nie potrafił.
Czasami ktoś, jakiś wędrowiec, pytał go: Where's your mum? A Chłopiec tylko uśmiechał się i szedł dalej.
Obserwował też zwierzęta.
Szczególnie ptaki.
Świetnie znał ich zwyczaje: wiedział jak polują, jak wykluwają się z jaj i jak śpiewają, ba! On sam umiał naśladować głosy bodaj trzydziestu gatunków ptaków!

Kiedyś, w kwietniu, z gniazda wypadł mały orzełek. Chłopiec się nim zaopiekował. Szukał mu jedzenia, uczył go latać.... A z orlątka po paru miesiącach wyrósł piękny Orzeł. Często odwiedzał Chłopca.

Mimo iż Chłopiec był raczej istotą prymitywną, przypominajacą bardziej zwierzę, skupione na sprawach przyziemnych, nie myślące o życiu lub śmierci, aniżeli człowieka- stworzenia nastawionego, do wszystkiego filozoficznie, czasami Chłopiec, kładł się na trawie i rozmyślał.
Nie były to myśli głębokie.
Dotychczas.

Pewnego dnia, gdy Chłopiec leżał tak właśnie na ziemi, wpatrując się w słońce, pomyślał: Ciekawym, co dziś upoluję?, ale potem skarcił się: Jedzenie to nie jest cel życia!. Potem jednak dodał: a może? Musicie pamiętać, że to było prawie zwierzę.
Wtedy Chłopiec zaczął się zastanawiać, czy cel jego życia, to jedzenie, a jeśli nie, to co tym celem może być, co to za cudowny bodziec, cudowniejszy nawet od jedzenia, które zapełnia żołądek, i przepełnia umysł spokojem?- myślał nad tym trzy dni, tak leżąc wśród traw, aż całkiem usechł bez jedzenia i wody

Gdy tak dumał przyleciał do niego Orzeł.
-Orle...- pomyślał Chłopiec- Ty zapewne nigdy nie myslisz ani o życiu, ani o śmierci, ach, głup Orle! Ale.... czy nie rzeczą przyjemną by było zapomnieć o rozumie, o godności i o dumie, i przestać myśleć, o tym czym się wciąż zadręczamy? Ach, Orle szczęśćcarzu! Ty nie musisz myśleć o celu życia, nie musisz myśleć o życiu! Chciałbym byc tobą!- Chłopiec nagle zmayślił się- Mogę być tobą.

Orzeł odfrunął, a Chłopiec pobiegł za nim; chciał być orłem; chciał robić to co orzeł...
Lecz wtem: natrafił na urwisko. Orzeł przeleciał nad nim bez problemu. Chłopiec zawahał się, ale potem uspokoił się myślą, że jest przecież orłem. Rozbiegł się, rozłożył ręcę i poczuł we włosach wiatr.
Skoczył.

[quote="Kocia Hrabina"] Chłopiec żył w górach, w Nottingham.
Nie wiedział skąd się wziął, ani jak.
Nie wiedział, że jest człowiekiem, ani jakiej jest płci.[/quote]
Może przemyśl to pod kątem spójności logicznej?

Kocia Hrabina pisze:Source of the post Chłopiec żył w górach, w Nottingham.
Nie wiedział skąd się wziął, ani jak.
Nie wiedział, że jest człowiekiem, ani jakiej jest płci.

Może przemyśl to pod kątem spójności logicznej?

on nie wiedział, że jest chłopcem, dlatego też słowo te pisane jest zawsze z dużej, ponieważ jest to jakby nazwa własna, jego imię.

A że się tam spytam - skąd brał słowa? Bo wiesz, to trochę skomplikowane z punktu widzenia tzw. nauki
Logika się sypie, początek dobry, ale potem zmieniasz konwencje aż do fatalnie zrealizowanego finału.
Pomysł jest niezły, ale realizacja (w tym interpunkcja) niestety wygląda jak pierwszy draft

też o tym myślałam, dlatego zawsze pisałam, ze myślał, a nie, ze mówił

Gdybyś była dwunastoletnią dziewczynką, pewnie bym próbował wyjaśnić, dlaczego zdecydowana większość słów jest uwarunkowana kulturowo, ale tak po prostu zostawię tę uwagę, pozostając przy zdaniu, że wielu słów/pojęć nie miał prawa pomyśleć

Szczerze - aż nie wiem, od czego zacząć.
Będę nudna: może by tak reaserch przed pisaniem?
http://psychika.net/2008/12/dzikie-dzie ... h.html?m=1

Cześć.
Niestety nie znasz mniej więcej połowy zasad interpunkcji. Albo po prostu ich nie stosujesz. W wyniku tego przyswojenie takiego tekstu byłoby wyzwaniem. Nie podjąłem go.

MoRia, to już któryś Twój komentarz utrzymany w napastliwym tonie. Przypominam więc o zasadach: krytyka ma być konstruktywna (ma pomóc autorowi) i dotyczyć tekstu, a nie osoby. Ufam, że przyswojenie i zastosowanie się do tych zasad będzie dla Ciebie tak łatwe, jak interpunkcja. WR

hej
Moi przedmówcy wskazali już niedoskonałości tekstu więc nie będę po Nich powtarzał.

W zamian napiszę, iż mimo, że "Filozofia Orła" nie jest wolna od wad, to jest w niej "to coś", które utwierdza mnie w przekonaniu, że pisanie jest dla Ciebie stworzone.
Oczywiście czeka Cię długa droga, ale nie rezygnuj z niej. Pisz, czytaj, analizuj i pisz więcej. Sądzę, że za kilka lat o Tobie usłyszymy i - kto wie - pewnie będziemy ustawiać się w kolejki po autograf

Wykorzystaj to forum, czytaj i analizuj uwagi jakie będą pojawiać się w komentarzach. Za jakiś czas je docenisz.

Powodzenia!

Hrabino...
zamiast uczyć Chłopca latać, naucz go fenomenu pozycji wyprostowanej. To był cud