Serce poety jest jak kamień
kryształowy w otoczce
z puszystych chmur
bije niczym dzwon szczerozłoty
uderzany gałązką wierzbową
delikatnie topi sopel obojętności
kruszy mury twierdz niezdobytych

rytm jego bicia przypomina
letni deszczyk uderzający
o szybę błękitnooką
czasem werblami zapowiada
taniec dusz zamyślonych

krwistoczerwone od błędów ran
diamentowo niewinne
nieśmiałe i kruche

serce poety jak metafora