Sam uznała to miejsce za wyjątkowo ponure. Budynki z przydymionej czerwonej cegły i ciemne podwórza sprawiały wrażenie, że nie docierają tu promienie słońca.
- Maszyny sporo kosztowały – powiedział Sambor, gdy weszli do hali produkcyjnej. – Najdroższa była prasa.
W dalszej części kobiety w różnym wieku, ubrane w fartuchy i chusty, parami ciągnęły wózki.
- Zawożą surowe cegły do suszarni – wyjaśnił Grabowski, zauważywszy zdumienie na twarzy Samanty.
* * *
Rozmowa nieuchronnie zeszła na temat strojów.
- Mam suknię od Elsy Schiaparelli – oznajmiła Gabriela. – Już dwa miesiące temu sprowadziłam ją z Paryża. Nie jest chyba odpowiednia na wiejskie przyjęcie, ale chcę ją wreszcie założyć.
Usłyszawszy warkot nadjeżdżającego samochodu, podbiegła do okna.
- To Szymon! – rzekła uradowana. Srebrnym dzwonkiem przywołała pokojówkę.
W drzwiach salonu ukazał się korpulentny, średniego wzrostu mężczyzna, ubrany w elegancką jasną marynarkę. Pudło, które niósł kołysząc na małym palcu, wręczył pokojówce wraz z kapeluszem.
- Poznaj moją serdeczną przyjaciółkę – powiedziała Gabi, ucałowawszy męża. – Chcę, żebyście też się zaprzyjaźnili – jej stanowczy ton wywołał uśmiech na twarzy obydwojga.
* * *
Rano pani Darska wstała wcześniej niż zazwyczaj i sama napaliła w łazienkowym piecyku. Założyła błękitną sukienkę, którą Łukasz bardzo lubił. Przez chwilę z czułością przyglądała się śpiącemu mężowi.
Miał ciemne włosy i bladawą cerę, więc poranny zarost był dobrze widoczny na szczupłej twarzy. Samantę korciło, by dotknąć nieogolonej szorstkiej skóry, ale nie chciała, by się obudził.
Zeszła na dół. Przez jadalnię skierowała się do kuchni. Unosił się tu smakowity zapach świeżo upieczonego chleba i smażonej wędzonki. Hania, ubrana w roboczy fartuch, pogrzebaczem rozgarniała rozżarzone kawałki węgla pod żeliwną płytą kaflowego pieca. Na jednej fajerce bulgotał garnek, na drugiej stała ogromna patelnia ze skwierczącym boczkiem.
* * *
Była to stara kobieta o skołtunionych siwych włosach, ubrana w postrzępioną spódnicę i za duże buty. Poplamiony fartuch, przywiązany rogami do pasa, wypełniały naręcza ziół i kwiatów. W pobrużdżonej twarzy uwagę przykuwały oczy – czarne, o bystrym spojrzeniu, niezwykłym u kogoś w tak podeszłym wieku.
Gdy Sam wysiadła z samochodu, staruszka podeszła bliżej. Roztaczała odrażającą woń brudu i stęchlizny, której nie zdołał zagłuszyć nawet intensywny zapach kwiatów z jej fartucha.
- Nie bój się! – przemówiła skrzekliwym głosem. – Wilkołak nic ci nie zrobi.
Nie czekając na reakcję osłupiałej dziewczyny, skierowała się do lasu i po chwili zniknęła między drzewami.

Alicja Minicka pisze: Rano pani Darska wstała wcześniej niż zazwyczaj i sama napaliła w łazienkowym piecyku. Założyła błękitną sukienkę, którą Łukasz bardzo lubił. Przez chwilę z czułością przyglądała się śpiącemu mężowi.
Miał ciemne włosy i bladawą cerę, więc poranny zarost był dobrze widoczny na szczupłej twarzy. Samantę korciło, by dotknąć nieogolonej szorstkiej skóry, ale nie chciała, by się obudził.

Kto to jest Samanta? Służąca? Bo chyba nie chodzi o panią Darską. Jeśli narrator raz określa bohaterkę nazwiskiem, a raz imieniem, znaczy to, że autor jest nieporadny. Fragment, niestety, nie zachęcił mnie do poznania całej powieści.

To są wybrane fragmenciki z różnych rozdziałów po akapicie?
Mydel i powidel tu się dzieje

Alicja Minicka pisze: Pudło, które niósł kołysząc na małym palcu, wręczył pokojówce wraz z kapeluszem.

Nie potrafię sobie tego wyobrazić.
Poza tym urywki napisane zgrabnie, aczkolwiek są wyrwane z kontekstu, więc trudno ocenić. Zbyt krótkie fragmenty. Jedyne, co zauważyłam, to że będą pewne rozbieżności jeśli chodzi o przynależnośc do bardziej lub mniej uprzywilejowanych grup społecznych.
Bardziej wygląda to na obyczaj, niż kryminał - wnioskując po wybranych przez Ciebie fragmentach.

Alicja Minicka pisze: - Zawożą surowe cegły do suszarni – wyjaśnił Grabowski, zauważywszy zdumienie na twarzy Samanty.

Co ją tak zdumiało? Pracownice pracują, to dość normalny widok. Nie spodziewała się kobiet, nie myślała że trzeba coś przewozić na wózkach, czy coś jeszcze innego?

Alicja Minicka pisze: Srebrnym dzwonkiem przywołała pokojówkę.
W drzwiach salonu ukazał się korpulentny, średniego wzrostu mężczyzna, ubrany w elegancką jasną marynarkę. Pudło, które niósł kołysząc na małym palcu, wręczył pokojówce wraz z kapeluszem.

Niby nie ma tu nic złego. Tylko po pierwsze, przywołała pokojówkę, a wszedł mąż, oddając coś pokojówce najwyraźniej stojącej w pokoju. Po drugie, niósł pudło na jednym palcu co wydaje mi się raczej niewygodne.

Alicja Minicka pisze: Chcę, żebyście też się zaprzyjaźnili – jej stanowczy ton wywołał uśmiech na twarzy obydwojga.

Ja tam myślę, że już się zaprzyjaźnili, skoro mają nawet wspólną twarz.

Takie malutkie fragmenciki są trudne do oceny, przydałby się raczej jeden dłuższy. Tutaj trudno zrobić cokolwiek, poza skupieniem się na kilku szczegółach.

Mnie natomiast bardzo ciekawi w jakich czasach jest usytuowane. Serce mówi XIX wiek, umysł zaś podpowiada początek wieku XX. No... jestem bardzo ciekawy, jak to się rozwinie dalej :)

Jeśli narrator raz określa bohaterkę nazwiskiem, a raz imieniem, znaczy to, że autor jest nieporadny. (Kamienna)

Veto. Jeśli to fragmenty (a trochę na to wygląda), to może gdzieś w pominiętym kawałku jest powiedziane "Samanta Darska". Wówczas używanie raz imienia raz nazwiska nie jest niczym dziwnym. Mało tego, użycie "dziewczyna" czy "kobieta" - o ile z kontekstu jednoznacznie da się zrozumieć o kogo chodzi - też jest całkiem ok.

Co ją tak zdumiało? Pracownice pracują, to dość normalny widok. (Licho)

Mnie tez zdumiało, że do pracy wyraźnie wymagającej krzepy wzięto kobiety, a nie facetów.

Poza tym urywki napisane zgrabnie, aczkolwiek są wyrwane z kontekstu, więc trudno ocenić. Zbyt krótkie fragmenty. (Katamorion)

Jeżeli to są kawałki fragmentów, to jeszcze ujdzie. Ale jeśli to są fragmenty w całości - w znaczeniu że pomiędzy jednym a drugim *** nie ma nic więcej niż to co jest, ze nic stamtąd przed publikacją nie wyrzucono - to imho jest to półprodukt scenariusza filmowego. Powieść nie powinna wyglądać na zasadzie dwa-trzy zdania, ciecie, nowa lokacja, dwa czy zdania, cięcie...

Strach na wróble pisze: Veto. Jeśli to fragmenty (a trochę na to wygląda), to może gdzieś w pominiętym kawałku jest powiedziane "Samanta Darska". Wówczas używanie raz imienia raz nazwiska nie jest niczym dziwnym. Mało tego, użycie "dziewczyna" czy "kobieta" - o ile z kontekstu jednoznacznie da się zrozumieć o kogo chodzi - też jest całkiem ok.

Nawet jeśli gdzieś jest powiedziane, że Darska i Samanta to ta sama osoba, narrator powinien posługiwać się tylko jedną nazwą. Nazywanie bohaterki nazwiskiem to traktowanie jej w sposób oficjalny, pełen dystansu. Przy używaniu imienia mamy stosunek poufały. Jak by to wyglądało, gdyby narrator raz wyrażał się o postaci z dystansem, a raz poufale? Byłby to dowód nieporadności i niezdecydowania autora.

Nawet jeśli gdzieś jest powiedziane, że Darska i Samanta to ta sama osoba, narrator powinien posługiwać się tylko jedną nazwą. Nazywanie bohaterki nazwiskiem to traktowanie jej w sposób oficjalny, pełen dystansu. Przy używaniu imienia mamy stosunek poufały. Jak by to wyglądało, gdyby narrator raz wyrażał się o postaci z dystansem, a raz poufale? Byłby to dowód nieporadności i niezdecydowania autora. (Kamienna)

Najwyraźniej np Sienkiewicz był nieporadnym autorem. A ze współczesnych np Sapkowski. Obaj swych bohaterów nazywają na wiele różnych sposobów.
Ba, żeby tylko oni...

Tekst mi się podobał, chociaż fragmenty są zdecydowanie przykrótkie. Nie widać też zapowiedzi kryminału, który sugerował tytuł.
Czytałam z zaciekawieniem, ale pod koniec czuję niedosyt. Czegoś tu brakuje, jakiegoś spoiwa, które by to połączyło w całość. Nie widzę zasady, którą kierowałaś się, wybierając fragmenty. Wyglądają na przypadkowo skopiowane.
Całość jednak napisana zgrabnie.

Alicja Minicka pisze: Budynki z przydymionej czerwonej cegły i ciemne podwórza sprawiały wrażenie, że nie docierają tu promienie słońca.

to bez sensu. albo budynki sprawiały (swoją wysokością) że światło nie docierało na podwórza (dlatego były ciemne) albo że takie właśnie było wrażenie, więc powinno być: Budynki z przydymionej czerwonej cegły i ciemne podwórza sprawiały wrażenie, jakby nie docierały tu promienie słońca

Alicja Minicka pisze: - Maszyny sporo kosztowały – powiedział Sambor, gdy weszli do hali produkcyjnej. – Najdroższa była prasa.
W dalszej części kobiety w różnym wieku, ubrane w fartuchy i chusty, parami ciągnęły wózki.

nie można opisywać dalszej części, nie opisując wcześniej bliższej. można natomiast napisać coś w stylu: na (drugim) końcu hali... - wtedy rzeczywiście nie trzeba opisywać 'początku' tejże

Alicja Minicka pisze: - To Szymon! – rzekła uradowana. Srebrnym dzwonkiem przywołała pokojówkę.
W drzwiach salonu ukazał się korpulentny, średniego wzrostu mężczyzna, ubrany w elegancką jasną marynarkę. Pudło, które niósł kołysząc na małym palcu, wręczył pokojówce wraz z kapeluszem.

no nie. po przywołaniu pokojówki musi być z nią interakcja, albo pomijasz całkowicie wątek służby, uznając go za oczywisty (że się przywołuje) albo opisujesz go kompletnie, czyli np. dyspozycję wydaną służbie. z pomocą przychodzi w takich przypadkach klasyka XIX w.

Alicja Minicka pisze: Sam uznała to miejsce za wyjątkowo ponure.

no i tu - ponurość nie podlega uznaniowości, coś może wywoływać/ sprawiać wrażenie ponurego

Alicja Minicka pisze: Była to stara kobieta o skołtunionych siwych włosach, ubrana w postrzępioną spódnicę i za duże buty. Poplamiony fartuch, przywiązany rogami do pasa, wypełniały naręcza ziół i kwiatów. W pobrużdżonej twarzy uwagę przykuwały oczy – czarne, o bystrym spojrzeniu, niezwykłym u kogoś w tak podeszłym wieku

ogólnie, jak całość, fragment nabity jest zlepkami przymiotnik+rzeczownik, co nie świadczy dobrze o stylu. poza tym, co znaczy, że jest stara? u Dostojewskiego staruchą nazwano lichwiarkę, a miała ona chyba równe 60? więc nie byłoby w tym nic dziwnego, jeśli osoba w tym wieku miałaby bystre spojrzenie. jak chcesz oddać wyjątkowość jakiejś cechy, musisz określić punkt wyjścia, o ile nie jest on oczywisty. w tym więc przypadku należało napisać na początku, że miała z 80 np.

Alicja Minicka pisze: Roztaczała odrażającą woń brudu i stęchlizny,

tu z kolei wszyscy wiedzą o co chodzi i wystarczy samo: odrażającą woń (choć to jak z regulaminu przewozów kolejki podmiejskiej, ale może być)

Alicja Minicka pisze: Nie czekając na reakcję osłupiałej dziewczyny, skierowała się do lasu i po chwili zniknęła między drzewami.

no jak ktoś osłupiał, to prędko nie zareaguje, wystarczyłoby w didaskaliach, że powiedziała po czym zniknęła w lesie

ogólnie błędnie zapisywane są dialogi, a poza tym piszesz każdą postać wg schematu: oczy, włosy, ubiór, postura, bonusowo odór - nie dobsz, nie dobsz.

Przepraszam wszystkich, którzy przeczytali i zechcieli podzielić się uwagami, że dopiero teraz odpowiadam.
Już się tłumaczę.
Natasza napisała o mydle i powidle. Słusznie. To jest mydło i powidło - krótkie fragmenciki z różnych części pisanej jeszcze powieści. NIGDY nie umieściłabym czegoś takiego w TuWrzuciu. Te fragmenty trafiły do Hyde Parku i stamtąd zostały przeniesione tutaj a ja zostałam postawiona przed faktem dokonanym.
Jest jeszcze jeden aspekt sprawy. Zgodnie z Regulaminem, nie spełniłam warunków, uprawniających do umieszczania tekstu w TuWrzuciu.
Chyba logiczne, że poprosiłam o wyjaśnienie a ściślej mówiąc o wskazanie punktu Regulaminu, który ową przeprowadzkę uzasadnia. Trzeciego listopada minie czwarty miesiąc czekania na odpowiedź, dlatego zakładam, że jej raczej nie dożyję i moje wątpliwości nie zostaną rozwiane.
Czy w końcu można umieszczać takie próbki w HP czy nie? Isabel przedstawiła tam swój Sequel "Pana Tadeusza", więc chyba moje "mydło i powidło" też można było spokojnie tam zostawić.

Sądzę, że powyższe fragmenty mają potencjał. Jednak, jak tutaj ktoś wcześniej wspomniał, całość sprawia wrażenie "pociachanego" tekstu, po troszkę z różnych rozdziałów, co wnosi chaos. Z pudełkiem na palcu również zgodzę się, że mało to wygodne ;) ale życzę dalszej weny, ponieważ wyczuwa się tutaj odpowiedni nastrój i styl. Tekst budzi ciekawość.

Nie do końca wiem, o co chodzi, bo tekst jest pociachany i pourywany, ale (tak czy owak) fajnie mi się to czytało, Pani Alicjo. Proszę również o komentarz do mojego opowiadania. Dziękuję!

Chciałam jeszcze raz podziękować za Wasze uwagi Powieść jest teraz obrabiana przez redaktorkę z wydawnictwa.