brat_ruina pisze: Te są z początku wieku. Spójrz tu,
jest data - 1887.
Odczuwam zgrzyt.
P.S. Bardzo dobra data. XIX wiek. Podoba mi się.
brat_ruina pisze: - Trzeba je
porządnie zeskanować, póki jest jeszcze co...
Hmm, to sformułowanie budzi moje wątpliwości, ale możliwe, że tak właśnie było.
...
Chciałbym odnieść się do komentarzy.
K.T.Rakoczy pisze: Według mnie śmieszne.
Strach na wróble pisze: Duża spina,
żeby na siłę było śmieszne.
Jestem zdziwiony, bo dla mnie tekst nie jest śmieszny. Refleksyjny, wspomnieniowy i nie tylko, ale na pewno nie śmieszny.
Cóż, każdy widzi inaczej...
Bartosh16 pisze: Nie mogę pozbyć się wrażenia, jakby w tekście
rozmowa miała miejsce w ciemności,
Bardzo ciekawe stwierdzenie. Wydaje mi się, że to
do czegoś zmierza.
Bartosh16 pisze: Rozmówcami zaś są Nikt i Nikt.
Chyba tak miało być(?), według mnie to świetny zabieg, by wyeksponować
prawdziwych bohaterów tego utworu, mam jednak wrażenie, że zostali oni, niestety ;( , pominięci/niezauważeni w rozważaniach - SZKODA, bo wszystko podane jest na tacy:
brat_ruina pisze: historia znika(!). Ledwo co widać.
brat_ruina pisze: Spójrz tu, jest data - 1887(!).
brat_ruina pisze: - Tutaj jest pradziadek, on pierwszy przyjechał do Choczni, w dziewięćsetnym(!). Zbudował ten dom. I stodołę.
Z prababcią poznali się w Wadowicach.
(historia znika!)
brat_ruina pisze: - Nasze babcie, w chustach -
Jadwiga i Bogusia. Stryjowie - Franciszek, Antonii, Szczepan i Jan...
brat_ruina pisze: - O, a tutaj, po prawej jest
wujek Kazek
(historia...)
Pradziadek z prababcią, babcie: Jadwiga i Bogusia, stryjowie: Franciszek, Antonii, Szczepan i Jan, wujek Kazek - dla mnie to
Oni są pierwszoplanowymi bohaterami tego utworu, a ci, którzy o nich rozmawiają są tylko posłańcami ich życiowej opowieści - podają ją dalej,
pielęgnują ją. Tego rodzaju chwila zadumy ma jakiś cel: na chwilę
historia ożywa, a to wystarczy, by z biegiem czasu historia ta i wiele innych całkiem nie znikła. To dzięki zdjęciom tak się dzieje, dzięki temu, że oglądamy, wspominamy - pamiętamy, pielęgnujemy.
Bartosh16 pisze: W puencie zaś
pojawiają się kolejni bezimienni, bezosobowi bohaterowie.
Ech, w puencie przecież
jest Wujek Kazek.
Podsumowanie:
Co pozostanie po historii naszego życia za 80, 100, 130 lat? Co po nas pozostanie, jak nie zdjęcia, na których jest nasz
obrazek utrwalony? Oprócz innych pamiątek, to właśnie zdjęcia generują najwięcej wspomnień po kimś. Pomimo szybkiego postępu fotografie ciągle są najbardziej popularne i powszechne w utrwalaniu kadrów naszych historii. Nie potrzeba prądu i żadnych urządzeń, by móc je oglądać i powspominać, jednak czas i nieodpowiednie warunki przechowywania mogą działać na ich niekorzyść.
1887 rok. Koniec XIX wieku. Kawał czasu, równe 130 lat!
Niektórzy jeszcze mają tak stare zdjęcia w swoich rodzinnych albumach, ale czasy się zmieniają i mentalność ludzka także, wobec tego zastanawiam się przy tym: ile z takich starych zdjęć przetrwa jeszcze kolejne dziesięciolecia w zwykłych domach? Komu się będzie chciało "to" przechowywać?
Komu będzie
zależało?
Zastanawia mnie też, ile zdjęć naszych przetrwa i komu się będzie chciało je przechowywać? A jeśli już znajdziemy się na jakichś obrazkach, w czyjejś szufladzie, w zakurzonym składzie, czy ktokolwiek za 80, 100, 130 lat i nas wyjmie od czasu do czasu - by podumać nad nami, by przekazać naszą historię dalej, by
ożywić nas na krótką chwilę, zastanawiając się: jacy byliśmy wiele lat wcześniej i w przypływie nagłej refleksji powstrzymać się na przykład przed wypiciem kolejnego kielona?
Nie wypiję, bo oni, bo ona, bo on - bo
Wujek Kazek.
To może być cokolwiek innego, niźli nie wypicie wódki. To może być ktokolwiek inny na
obrazku.
Co do załączonych fotografii...
Tak, mam słabość do starych.
Patrząc po komentarzach, zacząłem się zastanawiać, z czego wynika tak różny od mojego odbiór powyższego tekstu? Utwór nie jest dla mnie wcale o charakterze komediowym czy innym zabawowym, a głównymi bohaterami są konkretne osoby i poznajemy prawie każdego z imienia.
Dla mnie utwór jest o refleksji, o przemijaniu, o pamięci, ale przede wszystkim o chęci pamiętania i o tym, że można mieć wpływ na kogoś choć na krótką chwilę nawet wtedy, gdy się już dawno przeminęło z wiatrem.
Tak mi się wydaje. A może to ja jestem jakiś inny i to spojrzenie mnie się spaczyło?
Obawiam się, że ludzie coraz częściej stają się bezrefleksyjni, nie wspominający, wypaleni, coraz rzadziej wspominają cokolwiek i kogokolwiek, właściwie to mam wrażenie, że ludziom pamięć staje się ściśle krótkotrwała, zmierzająca do zapomnienia o dawnych przodkach, o historii, której sami przecież stajemy się częścią,
opowieść nie jest przekazywana, nie jest pielęgnowana, bo i po co?
I tak historia znika.
Ile dziejów zwykłych ludzi znikło bezpowrotnie na wiecznych śmietnikach niepamięci? Bo nie było czasu, bo się nie chciało, bo nie miał kto...
Dla mnie utwór bardzo dobry.
ale to tylko moja opinia.
