Za dużo zdrobnień, a to przecież narrator, nie dziecko. Jest trochę wpadek w rodzaju "Martwego kormorana zobaczyła dopiero, jak Lilka wbiegła" - kiedy wbiegła, gdy wbiegła.
Brakuje mocniejszej puenty, sam fakt, że ptak martwy to ptak brzydki, jest raczej mało treściwy i treściowy

Nadopiekuńczość matki aż bije po oczach (zdrobnienia raczej mają to podkreślić), choć wiem z doświadczenia, że niektóre dzieciaki na widok martwego zwierzaka, wpadają w histerię i wcale nie musi być on zakrwawiony, mieć wnętrzności na wierzchu i tak dalej.
Tu matka trzęsie się nad dzieckiem, nie tylko z powodu martwego ptaka. Odnoszę wrażenie, że najchętniej zamknęłaby dziewczynkę w domu. Jak to rokuje na przyszłość? Nie można przecież dziecka obronić przed wszystkimi smutkami, jakie niesie życie. Za to na pewno można je jakoś na nie delikatnie przygotować, właśnie w takim momencie, jaki Ty przedstawiłaś w nadmorskim obrazku.
Tu widzę u matki wstręt do martwego stworzenia

Babette pisze: - Co za dziadostwo! Nikt nawet tego nie posprząta! - mruknęła do siebie z obrzydzeniem

, więc raczej chodzi jej bardziej o to, by uchronić dziecko przed bakteriami, nieprzyjemnym widokiem, niż o to, że córeczka zasmuci się na taki widok

Babette pisze: Wiatr od strony morza poruszał jego piórami - to w tę, to w tamtą stronę. Główka leżała złożona na piasku jakby do snu.

;(
Babette, mam nadzieję, że dobrze odczytałam przekaz

Romecki pisze: Za dużo zdrobnień, a to przecież narrator, nie dziecko.

Tekst pisałam zaraz po skończonym dniu z czwórką rozbrykanych, małych dziewczynek, więc może klimat mi się udzielił A tak na poważnie, to dziękuję Romecki za zainteresowanie tekstem i za komentarz. Wszelkie uwagi mile widziane i bardzo potrzebne.

Gelsomina, po Twoim komentarzu spojrzałam na ten tekst inaczej. To jak go odebrałaś, to dla mnie odrobinę inna wizja, niż to, co miałam w głowie pisząc tekst, ale bardzo mi się to podoba:) Pierwotnie chodziło mi o pokazanie krótkiego obrazka o tym, jak bardzo troszczymy się o swoich bliskich i o siebie, zapominając o tym, że obojętność na otaczającą nas przyrodę może w ostateczności doprowadzić nas do degradacji. Ale to trzeba sobie dopowiedzieć...Dziękuję Ci za Twoją wrażliwość.

Babette pisze: - Będę karmić ptaszki! Będę karmić ptaszki! - Lilka biegła wzdłuż plaży, na złamanie karku. Stópki obute w różowe kaloszki grzęzły w mokrym piasku, a z zaciśniętej w piąstkę rączki wypadały płatki owsiane. Cel był jeden - niewielkie stadko mew, drepczące po plaży

Ptaszki stópki kaloszki piąska rączki stadko.
Zdecydowanie za dużo. Taka nawałnica zdrobnień nie buduje obrazu uroczego dziecka ani sielskiej scenki, tylko po prostu kłuje w oczy.

Babette pisze:
Ada patrzyła z lękiem, czy dziewczynka w zabawie nie obróci się nagle w prawo i nie zacznie biec w stronę morza. Była taka nieprzewidywalna, taka malutka. Nie mogła stracić jej z oka nawet na sekundę.

Kto kogo nie mógł stracić z oczu? Bo wychodzi na to, że dziewczynka nie mogła, ewnetualnie Ada (czyli matka, jak mniemam) była nieprzewidywalna i malutka.

Babette pisze:
Martwego kormorana zobaczyła dopiero, jak Lilka wbiegła w sam środek stada mew. Wiatr od strony morza poruszał jego piórami - to w tę, to w tamtą stronę. Główka leżała złożona na piasku jakby do snu.

- Córuś nie podchodź! - podbiegła do córki

Główka podbiegła do córki. To rzeczywiście niezła makabreska.

Babette pisze:
- Co za dziadostwo! Nikt nawet tego nie posprząta! - mruknęła do siebie z obrzydzeniem - Chodź Liluś, pojedziemy do domku, mamusia włączy ci bajeczkę.
- Chcę karmić ptaszki!
- Nie skarbie, ptaszki są fuj.

Mimo wszystko historia budzi emocje. Gdyby popracować nad formą, dałoby się z tego zrobić niezłą, choć gorzką miniaturę o tym, jak głupota matki zabija w dziecku wrażliwość, chęć obcowania z naturą. Tak, jak wspominała Gelsomina, matka nie ryzykowała ataku histerii czy traumy u dziecka, bo dziewczynka jest chyba za mała na to, by mocno przeżyć widok martwego ptaka (takie stężenie zdrobnień rysuje obraz dziecka w wieku 2-3 lat).

Matka to typowa Karen, co zaraz będzie chciała rozmawiać z kierownikiem plaży/morza i zażąda przeprosin na Facebooku oraz zniżki za to, że musiała oglądać ścierwo. Nakazuje córce ignorować naturalny element świata, wypycha go ze świadomości z bezmyślnym i pełnym pogardy "fuj", zachęca do oglądnięcia bajeczki, do zamknięcia się w uproszczonym, zafałszowanym świecie, zabija naturalną skłonność dziecka do eksploracji i pragnienie zrozumienia. Prosty obraz, ale wywołuje wściekłość i smutek. Brawo za to, bo trudno jest tak krótkim tekstem wywołać emocjonalną reakcję u czytelnika.

MargotNoir pisze: Ptaszki stópki kaloszki piąska rączki stadko.
Zdecydowanie za dużo. Taka nawałnica zdrobnień nie buduje obrazu uroczego dziecka ani sielskiej scenki, tylko po prostu kłuje w oczy.

Zdrobnienia miały stworzyć przerysowany obraz, ukazujący sielski świat matki i dziecka, w którym nie ma miejsca na brzydotę i "zwyczajność". Nawet różowy kolor kaloszków został użyty celowo, aby tą cukierkowatość i sielskość pokazać. To miał być sztucznie wykreowany świat, w którym niestety żyje nasze pokolenie, a w którym nie ma miejsca na zastanawianie się nad otaczającym nas światem, nad przyrodą, nad brzydotą czy śmiercią. Chyba trochę mi to nie wyszło, ale pracuję nad sobą

Słusznie dostrzegłaś, że chodziło mi o małe dziecko i o roszczeniową matkę.

MargotNoir dziękuję za wypunktowanie błędów. Jesteś nieoceniona.

Babette pisze: Gelsomina, po Twoim komentarzu spojrzałam na ten tekst inaczej. To jak go odebrałaś, to dla mnie odrobinę inna wizja, niż to, co miałam w głowie pisząc tekst, ale bardzo mi się to podoba:)

Czyli na coś się przydałam

Babette pisze: Dziękuję Ci za Twoją wrażliwość.

Wrażliwość czasem przeszkadza, a czasem pomaga, ale dobrze, że jest Napisałam o niej wiersz

Gelsomina pisze: Wrażliwość czasem przeszkadza, a czasem pomaga, ale dobrze, że jest Napisałam o niej wiersz

Chętnie go przeczytam...

Babette pisze: Chętnie go przeczytam...

Wysyłam Ci na priv