Taki oto obrazek: główna bohaterka poznaje pewnego tajemniczego i zarazem niesamowitego jak sama Dolina Niesamowitości mężczyznę w jednym z dużych, anonimowych miast. Gubią się na jego ulicach jak w jakimś mitycznym labiryncie. Zlabiryntyzowani angażują się coraz bardziej w tę grę, która wciąga bynajmniej nie jak Źródełko.
Kiedy Nina znajduje się w jednym miejscu, to znaczy, że go kocha, a kiedy w innym – to znaczy, że nie. W jego przypadku – tak samo. Istnieją cztery układy, które mogą przyjąć: a) nienawidzić się nawzajem, b) ona może go kochać, a on jej nie, c) on może ją tak, a ona jego nie, d) kochać się nawzajem.
Problem polega na tym, że aby się związać i być razem, muszą jednocześnie znaleźć się w tym samym miejscu, lecz nie może wówczas dojść do trzech pierwszych układów. Zwyczajnie i po ludzku: ona będąc w danym miejscu musi kochać jego, on będąc w danym miejscu musi kochać ją i to muszą być te same miejsca. Tymczasem są przecież w ogromnym mieście-labiryncie! "Z tym największy jest ambaras, / żeby dwoje chciało naraz", jak stwierdził poeta.
Czy to, że Nina potrafiła jednocześnie kochać i nienawidzić dany obiekt zwiększało, czy zmniejszało jej szansę na miłość Maxa? Czy to, ze Max tak naprawdę, o zgrozo, znał cała mapę miasta i wiedział, gdzie kocha on, gdzie kocha ona i jeszcze gdzie jest ten upragniony punkt, w którym kochają się oboje, ma znaczenie? Aha: to Max zaprojektował ten labirynt i miał zamiar bez końca wpędzać kobietę w maliny, bo to takie słodkie i rozczulające według niego. Nina – pijane dziecko we mgle. Lecz mężczyzna nie pozwoli, by stała jej się krzywda.
