Do śmierci



Ludzi królowo, pani wszechświata,

Zjawo o wzroku, co niebyt wróży,

Losie niechybny, kresie podroży,

śmierci skrzydlata!



Szuka po ziemskich trudach wytchnienia

Syn twój oddany, więc daj mu rękę,

Ufam w twą siłę, co życia mękę

W spokój przemienia.



W twoim królestwie, gdzie zmarłych cienie

Suną bez celu przez dolin łany

Wreszcie odkryje mój duch znękany

Wieczne schronienie.



Dusza znająca tylko cierpienie

Znajdzie w bezkresnej twojej krainie

Błogość i ulgę, która nie minie,

Uspokojenie.

Regulamin się czyta, zanim wrzuci się tekst.