„Opętanie”





Ciało spokojne, tchem podsycane

Wyrzucone w powietrze spazmem okrutnym

Krew z ust cieknąca, obmywa twarz cierpiącą



Bezbronna istota

Owładnięta niebezpieczną siłą

Przewraca się na boki

I

Przeraźliwie obraża

Tego, kto ją stworzył



Na czworakach, niczym dziecko

Czołga się ku ścianie

I

Uderza głową o mur

Oddzielający ją od innego świata

Wyrywa sobie włosy z głowy

Jęcząc przy tym przeraźliwie



Wierci się na podłodze, trzymając się za szyję

Jakby ktoś dusił ją

Z wielką siłą uderzając krwawiącą głową o posadzkę



Podnosi się, wstaje i płacze mówiąc „przepraszam”

I nagle upada jak zdzielona biczem

Znów leży na piekielnej podłodze



Ostrymi paznokciami rozdziera sobie twarz

Krew leje się wąskim strumieniem

Oczy okropnie wystraszone

Wpatrują się w coś oniemiałym wzrokiem

W ich głębi kryje się smutek i bolesna pustka



Wrzask, krzyk, płacz

Jęk, skowyt, szczekanie psa

Pisk kota, warknięcie drapieżnika

Ostre kły wynurzają się spod zakrwawionych warg

I straszą ludzi, których nie ma…



I znów okropny lament

świst bicza jakby słychać w powietrzu

Krzyk proszący o pomoc

Paznokcie obdarłszy ścianę

łamią się i wykrzywiają



Nagle najprzeraźliwszy krzyk

Na plecach dziwne czerwone kreski

Otwierają się i krwawią

Ktoś niewidoczny zadaje z wielkim okrucieństwem ból…

Ktoś, dla kogo cierpienie jest rozkoszą..

śmieje się głośno, patrząc jak szaleniec umiera…



I w jednej chwili

Spokój owładnął wyzute z sił ciało

Ręce sięgają po coś ze stołu

Ostry nóż wbija się w miękką skórę



Lecz oto ktoś bez pozwolenia

Wodą oblewa ciało

Piekące rany tętnią bólem



Przeraźliwy skowyt ucisza się

Pisk przeradza się w przyśpieszony oddech

Coś odpycha bezbronnego człowieka

Która wpada wprost w ramiona wybawiciela…



A.P

Samotność...

... nieustanna, chaotyczna walka myśli...

... próba przełamania swojej skorupy wad... metamorfoza człowieka...?

... możność otrzymania drugiej szansy...



Nie o tym opowiada wiersz, prawda? :( Nie ma ukrytego dna?

Możliwe, że się mylę, ale tak właśnie - podczas czytania twojej pracy - powstawały w mojej głowie myśli dot. prawdziwego tematu. Jednakże co kilka wersetów każdą z nich odrzucałam...

Brak metafor. Tytuł, który mówi nam wszystko... i nic. No właśnie. Jak już wspomniałam wcześniej - brak ukrytego dnia. Twój wiersz bardziej pasuje mi do prozy, niż poezji. żadnego przesłania. Przykro mi, nie zaciekawił mnie.



Pozdrowienia,

Adrienne.

Dziękuję za przeczytanie wiersza. Uważam, że nie zawsze liryk powinien mieć ukryte dno. Ale każdy człowiek na swój sposób interpretuje wiersze. I to mi się właśnie w poezji podoba, że utwór, który w zamierzeniu autora mógł nie mieć drugiego dna, chociaż prawie wszystkie moje prace takowe mają to jednak każdy z nas w tym na przykład tekście szuka odpowiedzi na różne pytania, które sobie postawi, ile ludzi tyle pytań i tyle rozważań. Rzeczywiście bardziej pasuje on do prozy niż do poezji, ale słowa ułożyły mi się w strofy i tak powstał ten utwór. Ciekawią mnie tego typu tematy; śmierć, opętanie, parapsychologia, nastrój podał mi taką myśł przewodnia.

Pozdrawiam, A. P