"Posmak Biegu życia"



Pędziła galopem,

a ja Jej dosiadałem.

Przewracała namiętnie kopytami

uderzając i miażdżąc zieloną tęczę natury

powiewu i oddechu.



Pędziła galopem,

a ja Jej dosiadałem.

Mimo szybkości i zapału z jakim zbliżaliśmy się do

Celu

nie bałem się wcale,

podobnie jak marynarz

nie obawia się głębin wody.



Pędziłem ja sam,

a Ona stała obok mnie.

Nie mam pojęcia czego się obawiałem;

Boga, Jej,

czy samego siebie.



Przeszedłem do marszu,

a Ona nadal dorównywała mi krokiem.

Zawsze była.

Zawsze się pojawiała.

Kiedy potrzebowałem przenieść się z kraju Smutku,

gdzie przemykając lasem

boleśnie raniły mnie gałęzie Boleści,

do kraju Radości,

w którym łyk wody rozchodził się po całym ciele

i pozostawiał

na języku

posmak Miłości.



A pierwszej krainie brakuje pełnobarwnej Tęczy,

olbrzymiego lustra Prawdy

drastycznie obciążającego winnych,

skazującego.

A druga kraina przesycona jest tym,

czego ja

nie stanowiłem

i nie smakowałem

nigdy.

Przewracała namiętnie kopytami

od razu wyobraziłam sobie klacz, która leży na pleckach, tarza się w trawie i macha kopytami z radości. Bardzo trudno jej jednak wtedy dosiąść! Ten opis tak mnie ubawił, że cały erotyzm wiersza szlag trafił :-)

zieloną tęczę natury

powiewu i oddechu.

tęcza dla mnie jest kolorowa. Jeśli tylko zielona - jednobarwna - przestaje (dla mnie) być tęczą. Zielony oddech też jakiś niesmaczny.



Ogólnie: mnie nie rozerotyzowuje. A wygląda na to, że w zamyśle tak miało być. Erotyka jednak, tak jak poezja, jest sprawą wielce subiektywną.

Mnie to erotyki nie przypomina, ale to może przez to, że nawet się jeszcze w życiu nie całowałem, a o reszcie już nawet nie wspomnę



Dla mnie to wiersz o zjednoczeniu się z kimś i wspólnym dotarciu do Celu z życiu. mam racje, czy to ja taki jestem?

Marik Vao, sam/a się nie całuj, szkoda czasu. A na te inne rzeczy też czas właściwy przyjdzie z pewnością. Zrozumiałeś tak, jak ja, tylko innymi słowami. Zjednoczenie i wspólne dotarcie do celu - tak właśnie rozumiem wiersz Richarda Scotta, tyle, że parę zwrotów mi w nim nie zaGrało harmonijnie.

Jestem Mezczyzna (myślałem, że imie Marik mówi samo za siebie ).

Co do wiersza, to bardzo mi się podoba. Nigdy nie porównałbym osoby, z którą mam wspólny cel i razem z nią idę przez życie do konia, ale ja jestem taki... antyzwierzecy pod tym wzgledem.