Rozdział II



Ranne wstawanie jest dla mnie zmorą. Pewnie przez to, że na śniadanie nie pijam kawy. Prawdę mówiąc, to jeszcze nigdy w życiu nie piłem kawy. Wolę mocną, gorzką herbatę. W łazience myję zęby, przeczesuję przetłuszczone włosy, których nie myłem chyba od czterech dni i wychodzę.

Na posterunku policji zjawiam się punktualnie o ósmej. Większość stanowisk jest już zajęta. Ktoś sporządza protokół, ktoś odbiera telefon, a na dalszym planie widzę odprowadzanego do celi, skutego playboya ze wczoraj.

- Czy mnie oczy nie mylą? Czyżby detektyw Crane zaszczycił nas swoją obecnością? – zza pleców dochodzi mnie pełen nieukrywanej ironii głos.

- Witaj Manetti – odpowiadam zrezygnowany. Słowne utarczki z tym irytującym śledczym z nadwagą, są jedną z niewielu rzeczy, które wywołują szczery uśmiech na mej twarzy. Tacy jak on są najgorsi. Zostaje im rok do emerytury, więc ze względu na staż pracy i wiek, siedzą tutaj wcinając pączki i od czasu do czasu udają, że coś robią.

- Crane, czy wiesz, że będąc zatrudnionym na posterunku trzeba do niego przychodzić? – Gdzieniegdzie da się słyszeć irytujące parskanie, na które już dawno temu zdążyłem się uodpornić.

- Niestety mój druhu, kiedy ty ciężko pracujesz na swoją emeryturę, ktoś musi się zajmować twoją żoną. – Pół komisariatu wybucha salwą niekontrolowanego śmiechu. Manetti robi się cały czerwony na twarzy i wymachując pięścią coś do mnie krzyczy. Nie zwracam już na niego uwagi i swoje kroki kieruję do gabinetu szefa. Powoli naciskam poluzowaną klamkę i wchodzę do biura. Zawsze panuje tu półmrok. Przez szpary zasuniętych żaluzji stara się wedrzeć jasnożółte, poranne światło. James Cordey, bo tak nazywa się mój szef, jest wysokim, dobrze zbudowanym mężczyzną po pięćdziesiątce. Na lewym oku ma sporą bliznę, o której woli nie rozmawiać. Nie ma włosów. Słyszałem, że kiedyś go otruto, jednak oprócz znacznego uszkodzenia wątroby i łysiny, nic więcej mu się nie stało. To było w czasach, kiedy w policji było mnóstwo przecieków i podwójnych agentów.

Znad kubka stojącego na biurku unosi się poskręcana strużka pary. W nozdrza uderza mnie woń mocnej kawy. Czyżbym tylko ja jej nie pił?

- Witaj szefie – Staram się nie okazywać żadnych emocji, bo nie wiem, jaki humor ma dziś staruszek.

- Crane… dawno cię tu nie było – Szef mówi wolno. Nachyla się opierając łokcie na biurku i robi z dłoni podpórki, w których ukrywa twarz.

- Spokojnie szefie. Nie przychodzę z pustymi rękoma.

- Więc słucham.

- Informator dał mi namiary na dziuplę kucharzy.

- Jak wiarygodny jest ten twój informator?

- Bardzo.

- Dobrze. Kiedy?

- Myślałem o jutrzejszym dniu. Dzisiaj wpadłem zrobić trochę papierkowej roboty i powiedzieć o tym.

- Ja chcesz to rozegrać?

- To delikatna sprawa. – Biorę krzesełko i siadam na przeciwko James’a. – Dzielnica pełna jest ćpunów i delikwentów na zwolnieniach warunkowych, więc chciałbym ograniczyć ilość osób biorących udział w rozpoznaniu do minimum.

- Brzmi rozsądnie. To na pewno oni?

- Informator podrzucił mi towar stamtąd – na biurko rzucam torebkę z resztą meskaliny ze wczoraj. – Są na nich takie same znaczki, jak na tych z miejsca zbrodni. – Szef bierze do ręki pakunek i uważnie się mu przygląda. Po chwili przenosi wzrok na mnie.

- To ma być tylko wybadanie terenu. Resztę zrobi antynarkotykowy.

- Nie płacą mi tak dobrze, żebym miał się wychylać. – Podnoszę się i poprawiam kołnierz płaszcza.

- Roderick. Jeszcze jedna sprawa. – James opiera się o swój fotel i ospałymi ruchami dłoni zaczyna masować czoło. – Nie lubią cię tutaj.

- Mnie nigdzie nie lubią szefie. – Sztucznie się uśmiecham i udaję w kierunku drzwi. W ostatniej chwili przypominam sobie, po co tak naprawdę tu przyszedłem.

- Dzisiaj muszę wyjść wcześniej. Mam ważną sprawę. Wybierz jakichś rozsądnych ludzi i powiedz im, żeby jutro o trzeciej po południu czekali na Parkeley Square.



Jest piąta po południu. Stoję przed Majestic Hotel. Bankiety tutaj urządzane są na cześć grubych ryb finansjery, których nie obowiązuje etyka i prawo. Większość z nich to dewianci, pedofile, mężowie zdradzający żony z młodymi chłopcami, którzy dzięki wysokiej pozycji społecznej i nie mniejszym zarobkom realizują swoje zwierzęce zachcianki. Ten, kto ma pieniądze może tutaj wszystko. To miejsce różni się od Sodomy i Gomory tylko wykwintnym „szwedzkim stołem” i całodobowym drink barem. Idąc głównym wejściem wyłożonym czerwonym dywanem, zostaję zatrzymany przez młodego pracownika hotelu.

- Pańska godność?

- Odpieprz się. – Macham mu przed nosem odznaką i wchodzę do środka. Żółtodziób.

W środku wita mnie zupełnie inny świat. Kryształowe kieliszki, piękne, kuso ubrane kelnerki, olbrzymi żyrandol wiszący dokładnie po środku sklepienia sali, której podłoga wyłożona jest czarnym marmurem. Świetny kontrast dla znajdujących się niecałe sto metrów stąd slumsów, w których można stracić życie za kromkę chleba.

Idąc przez salę zgarniam kolejne kieliszki z szampanem i prędko je opróżniam, żeby przy następnym spotkaniu z tacą odłożyć pusty i wziąć nowy. Staram się znaleźć moją kobietę w zielonej sukience, ale jest więcej osób niż się spodziewałem.

W końcu dostrzegam ją. Stoi przy bufecie usytuowanym obok fontanny z kupidynem – jednej z wizytówek tego miejsca. Chuda blondynka o wyjątkowej urodzie, ubrana w doskonale pasującą, satynową sukienkę w kolorze absyntu. Żadnej tam zieleni, tylko mocnego, anyżowego absyntu. Do gości uśmiecha się nad wyraz sztucznie. Wybieram moment, w którym w jej pobliżu nie ma nikogo. Poprawiam płaszcz, pochodzę i zaczynam rozmowę.

- Witam. Funkcjonariusz Crane. – Mówię poważnym, służbowym tonem. Przed jej nos wpycham niezawodną odznakę i czekam, aż połknie haczyk.

- Boże… co znowu przeskrobał? – Jest. Teraz tylko wystarczy odpowiednio poprowadzić rozmowę.

- To co zwykle.

- Kolejna pijatyka, tak? Robi to od czasu, gdy matka nas zostawiła. – Ojciec alkoholik. Pójdzie łatwiej niż myślałem.

- Proszę pani, nie interesuje mnie powód. Ja mam do czynienia ze skutkiem, którym jest pobita, siedemdziesięcioletnia emerytka.

- Jezu…

- Sam bym tego lepiej nie ujął. Może przejdzie pani ze mną w mniej… zaludnione miejsce?

- Oczywiście. Proszę chwilę poczekać. – Dziewczyna podchodzi do stojącej obok latynoski, która napełnia szklanki ponczem. Z ich rozmowy i zachowania wnioskuję, że moja „zielona wróżka” dostaje przerwę.

Idąc w stronę hallu, prawą ręką chwytam ją mocno w pasie, a lewą przyciskam do jej pleców mojego starego, poczciwego colta tak, by nikt tego nie zauważył.

- Tylko bez żadnych numerów. – Szepczę jej do ucha. Boleśnie dociskając lufę pistoletu, daję do zrozumienia, że nie żartuję.

Wchodzimy do toalet na parterze. Nikogo tu nie ma. Wpycham ją do jednej z obszernych kabin.

- Jak masz na imię? – Pytam z ciekawości.

- M… Maria.

- Zatem, droga Mario, rozbieraj się.

- Słucham? – Nic dziwnego, że w takiej sytuacji nie docierają do niej proste reprymendy.

- Rozbieraj się. Ze wszystkiego. – Żeby nadać słowom dodatkowej mocy, odbezpieczam broń i celuję prosto w głowę Marii. W dzisiejszych czasach, żeby uzyskać posłuch u ludzi, trzeba być właścicielem naładowanej broni i odznaki. Ja na szczęście posiadam oba atrybuty.

- A teraz obróć się – Zdezorientowana dziewczyna posłusznie wykonuje moje polecenia. Odkręca się do mnie plecami i… oto jest. Przeklęta pieczęć. Na lewej łopatce widzę wypalony znak - odwróconego podstawą do góry trójkąta wpisanego w koło. Cóż… należą się jej jakieś wyjaśnienia.

- Mario. Na łopatce masz znak przekleństwa. – Dziewczyna niepewnie spogląda na łopatkę i doznaje szoku.

- Skąd to się wzięło?! – krzyczy.

- Cóż… powodów mogło być wiele, ale wnioskuję, że twoja matka była demonem. Mówiłaś, że was zostawiła. Twój ojciec zapewne dowiedział się, kim naprawdę jest osoba, z którą dzielił łóżko.

- To… to niemożliwe… - Tępo wpatruje się we mnie, histerycznie przy tym dysząc. – Kłamiesz! Jesteś jakimś chorym zboczeńcem! – Po jej policzku zaczynają płynąć łzy. Stoi przede mną naga, skulona, wystraszona.

- Ten znak pojawił się prawdopodobnie kilka godzin temu. Od urodzenia jesteś nosicielką Plugastwa. Znak pojawia się, gdy organizm jest gotowy do przemiany.

- Przemiany?

- Tak. Jutro… może nawet dzisiaj przemieniłabyś się w demona. Wtedy rzuciłabyś się na pierwszą lepszą osobę rozszarpując ją i zjadając.

- Posłuchaj, jeśli chcesz pieniędzy… nie mam ich dużo, ale dam ci wszystko, tylko proszę, nie rób mi krzywdy! – No tak. Typowe. Nie ma co strzępić języka. Przegryzam kciuk lewej dłoni.

- Odkręć się do mnie plecami.

- N… Nie! – Czuję jej strach. Niepokój przed nieznany. Przed potencjalnym wariatem lub gwałcicielem. Pociągam za spust. Kula mija o centymetr głowę i kruszy białe płytki. Dziewczyna bez słowa odkręca się.

Podchodzę dość blisko, cały czas trzymając ją na muszce. Przykładam zakrwawiony kciuk do łopatki i wokół znaku przekleństwa kreślę krąg, dookoła którego wypisuje boskie imiona. Na północy YOD, na południu HE, na wschodzie VAU, a na zachodzie TAU. Teraz wymawiam, krótką sentencję odsyłającą:

Egzorcyzmuję cię w Imieniu Jednowładnego i Wieczystego Boga i poprzez Jego święte imiona, przez Imię IEH i przez Imię Mocy EL.

Zaczyna się. Plecy Marii wypełniają się siecią czarnych żył. Znowu zaczyna krzyczeć.

- Co się dzieje do cholery?! Pali! Co mi zrobiłeś?!

- Wysyłam twoją duszę do piekła. Tam, gdzie jej miejsce.

- Ale dlaczego? Przecież nie zrobiłam nic złe… złego… - Z oczodołów zaczyna unosić się czarny dym. Tętnice na szyjach pękają, a z nich wylewa się wrząca krew. Trwa to chwilę. Ciało pada na posadzkę i stopniowo paruje. Po minucie nie zostaje żaden ślad, oprócz małego, czarnego kamienia w kształcie trójkąta – przedmiotu, po który tak naprawdę tu przyszedłem. Zabieram jeszcze piękną satynową suknię. Chowam ją do wewnętrznej kieszeni płaszcza.



Żeby wyjść będę musiał przejść przez salę bankietową. Nie będzie to łatwe zadanie, bo z tego co widzę, ludzi jest jeszcze więcej. Nagle, przepychając się przez tłum, podchodzi do mnie młodzieniec żywcem wyjęty z magazynów o modzie. Krótkie, kręcone blond włosy, stylowy, pewnie nieprzyzwoicie drogi garnitur i nienaturalnie białe zęby. Idę o zakład, że się depiluje.

- Witam pana! – Zwraca się do mnie bez żadnego skrępowania.

- My się znamy?

- Nie, ale uważam, że najwyższy czas się poznać – odpowiada z uśmiechem na twarzy.

- Nie interesują mnie mężczyźni.

- Doprawdy, widzę, że humor dzisiaj dopisuje. – Znowu się uśmiecha. Jest strasznie irytujący. – Och, gdzież moje maniery! Nie przedstawiłem się! Quint Rose, a pan jest?

- Nie zainteresowany. – odpowiadam suchym tonem.

- W ten sposób do niczego nie dojdziemy, drogi panie. – W jego głosie słyszę lekkie zdenerwowanie.

- Czego właściwie pan chce?

Jegomość wzrusza ramionami i odpowiada:

- Porozmawiać.

- Właśnie rozmawiamy. – Uśmiecham się szelmowsko i mierzę go wzrokiem.

Nietypowa rozmowa staje się jeszcze bardziej niepokojąca. Nieznajomy bierze mnie pod ramię i odciąga na bok, po czym szepcze:

- Normalnie nie pojawia się pan na takich przyjęciach. Dzisiaj zrobił pan wyjątek? –Czyżby mnie śledził? Nagle coś sobie przypominam. Przebłysk. Engram.

- Quint Rose, tak?

- Zgadza się. – odpowiada zdziwiony.

- Paliłem kiedyś takie papierosy.

Rozmówca uśmiecha się jeszcze szerzej i przemawia przesłodzonym tonem.

- Mam dla pana informację. Proszę na siebie uważać, bo losu nie wolno zbyt długo kusić.

- Zawsze na siebie uważam. A teraz jest moment, w którym powinieneś sobie pójść.

- Oczywiście. Nie będę pana dłużej zajmował. Na pewno będziemy mieli jeszcze okazje do rozmowy - kłania się na pożegnanie i znika z pola widzenia między przechodzącymi ludźmi.

Kim on był? Czego do cholery chciał? Świat jest pełen wariatów, ale on… on był inny. Znał mnie. Jestem zbyt zmęczony, żeby go szukać, a tym bardziej rozmyślać o zaistniałej sytuacji. W takich przypadkach trzeba zachować zimną krew. Robić to, co do ciebie należy.

W końcu wychodzę z budynku. Nocne, orzeźwiające powietrze poprawia nastrój. Mało brakowało, a udusiłbym się tam od nadmiaru drogich perfum. Poprawiam kołnierz płaszcza, i udaję się w stronę sklepu Izydy.

Pewnie przez to, że na śniadanie nie pijam kawy. Prawdę mówiąc, to jeszcze nigdy w życiu nie piłem kawy.

Zbędne powtórzenie. Zgrzyta.

Tutaj tak samo:

W łazience myję zęby, przeczesuję przetłuszczone włosy, których nie myłem chyba od czterech dni i wychodzę.

Unikaj takich powtórzeń, bo są banalne w wyeliminowaniu, a dają po gadach jak jasna cholera. Zęby można szczotkować, szorować, czyścić. Włosy niech się myją dalej

To było w czasach, kiedy w policji było mnóstwo przecieków i podwójnych agentów.

Lepiej: Było to w czasach przecieków i podwójnych agentów w policji.

Widzisz różnicę?

- Informator podrzucił mi towar stamtąd – [n]a biurko rzucam torebkę z resztą meskaliny ze wczoraj.

Kropka po kwestii i atrybut ma być zaczęty dużą literą.

- Mnie nigdzie nie lubią(,) szefie.

WOŁACZ.

- A teraz obróć się – Zdezorientowana dziewczyna posłusznie wykonuje moje polecenia. Odkręca się do mnie plecami i… oto jest.

Idiotycznie to brzmi. Odkręca plecami? Obraca - to o wiele lepsze słowo w tym wypadku.

- To… to niemożliwe… - Tępo wpatruje się we mnie, histerycznie przy tym dysząc.

Łojezus, jakie okropne zestawienie. Histerycznie dysząc? Omijaj przysłówki - tak ogólnie. Po prostu je omijaj. Zawsze, gdy chcesz gdzieś postawić przysłówek, musi Ci się zapalać lampka w głowie "- Nooo, Stary. Tutaj powinieneś się zatrzymać i jakoś to pokazać".

Lepiej napisać, np "Wpatrzyła się we mnie tępo, rozstrzęsiona i zdyszana, jakby właśnie skończyła bieg na tysiąc." albo "(...) Chyba kurier właśnie dostarczył ją panu Przerażenie" Dobra, przeginam, ezgotyczny przykład, ale chodzi mi teraz o moc porównań i rozwijania momentów, w których masz ochotę napisać, że ktoś mówi histerycznie, patrzy przeraźliwe, wzdycha melancholijnie itp. Czasem można stworzyć również w taki sposób bardzo idiotyczne, komiczne zestawienia. Przysłówki śmierdzą. Przysłówki są be. Ciągle o tym mówię.

Żeby wyjść(,) będę musiał przejść przez salę bankietową.

Przecineczek

- Zgadza się. – odpowiada zdziwiony.

Po co kropka? Wcześniej tez są takie błędy.

Dobra, idę z psem, a gdy wrócę, powiem resztę tego, co mam do powiedzenia...

Ja na szczęście posiadam oba atrybuty.

lepiej:

Ja na szczęście posiadam obie te rzeczy.



że moja „zielona wróżka” dostaje

lepiej bez cudzysłowiu. Cudzysłów i nawias to powinna być ostateczna ostateczność w literaturze lekkiej.

miejsce różni się od Sodomy i Gomory tylko wykwintnym „szwedzkim stołem” i całodobowym drink barem.

Dobre zdanie ale nie do końca. To odróżnienie powinno zawierać w sobie jakąś dwuznaczność, coś mocnego. Może to powinno być coś, co ostatecznie różnicą nie jest?

Np takie zdanko: to miejsce różni się od Sodomy i Gomory tylko tym, że faceci noszą muszki a kobiety... nie, one nadal nie noszą majtek.

- Informator podrzucił mi towar stamtąd – na biurko rzucam torebkę z resztą meskaliny ze wczoraj.

Wywal zaznaczone, wtedy przed kropką masz meskalinę. Określniki czasu nie muszą być tak precyzyjne, skoro jest w tym logiczny ciąg. Czytelnik się domyśli.

Szepczę jej do ucha. Boleśnie dociskając lufę pistoletu, daję do zrozumienia, że nie żartuję.

Boleśnie gdzie? Inaczej trzeba to napisać, trochę bardziej bezpośrednio i trochę z fantazją, na przykład tak:

Szepczę jej do ucha. Lufa w żebrach nie żartuje.

Po jej policzku zaczynają płynąć łzy. Stoi przede mną naga, skulona, wystraszona.

Zadaj sobie pytanie, co ma zobaczyć czytelnik? Nagą, skuloną, wystraszoną dzieczynę. A teraz przeczytaj ten fragment. Wiemy, że facet zmusił ją do rozebrania się, więc jest naga. Płacze i krzyczy histerycznie. Boi się. To oczywiste. Albo skreśl te zdania ze swojego tekstu, albo napisz coś niebanalnego, co spuentuje tę mini scenkę.

- Odkręć się do mnie plecami.

Dziewczyna bez słowa odkręca się.

Odkręca od czego? Zgrzyta i śmieszy a nie powinno... poprawnie: obraca się.

Nagle, przepychając się przez tłum, podchodzi do mnie młodzieniec żywcem wyjęty z magazynów o modzie.

Trochę sztampą jedzie ten magazyn. Znajdź dla niego coś innego:) Chociażby:

Nagle, przepychając się przez tłum, podchodzi do mnie jakiś fircyk w zalotach.

Tekst o depilowaniu się - bardzo na miejscu i bardzo fajny.

Jest strasznie irytujący.

Nie mów, że coś jest czy było, tylko pokaż w akcji, aż Czytelnik sam powie: do jasnej cholery, walnij go, tego ćwoka / pedała / macho / pajaca / luja / żula / kretyna *niepotrzebne skreślić.

Jeśli już chcesz tak bezpośrednio, to napisz, jakie wrażenie wywiera na bohaterze (taką interakcję zrób), np: Irytuje mnie połysk tych licówek po sto dolców sztuka. Świeci nimi jak latarnia morska a ja mam ochotę wsadzić mu je tam, gdzie słońce nie dochodzi.

- Quint Rose, tak?

Czemu nie niebieskie viceroye?

Kim on był? Czego do cholery chciał? Świat jest pełen wariatów, ale on… on był inny.

Nie podoba mi się to. To takie walenie Czytelnika po głowie: zwróć uwagę na to! zwróć! Coś tu nie gra! Uwaga!

Znał mnie. Jestem zbyt zmęczony, żeby go szukać, a tym bardziej rozmyślać o zaistniałej sytuacji. W takich przypadkach trzeba zachować zimną krew. Robić to, co do ciebie należy.

Banał.

W końcu wychodzę z budynku. Nocne, orzeźwiające powietrze poprawia nastrój. Mało brakowało, a udusiłbym się tam od nadmiaru drogich perfum.

Banał. Brak tu haczyka, który kazałby mi sięgnąć po dalszy ciąg.



Część uwag już powiedzieli przedmówcy. Dodam od siebie, że nieźle piszesz, ale Ci się od pochwał w głowie przewróci, więc skup się na samym pisaniu.

Co do samego opowiadania - coś widać, ale urwałeś w najgorszym możliwym momencie. Brak dynamiki. Scena zabijania demona jakaś taka... Bohater zabił dziewczynę jak pospility zbir a ona miała być takim niby demonem i co? Żadnej walki, żadnej akcji? Powiało nudą.

Niby klimat ma być noir a jest taki sobie. Wywalasz się na szczegółach a może ja wymagam więcej od Ciebie? Nie jestem pewna...



Zuz

Z tym odkręcaniem to aż mi głupio teraz XD. Zdaję sobie sprawę, że scena z Marią jest niedopracowana, ale ona nie mogła się rzucić na Rodericka. Przecież ten "zabił" ją przed przemianą, kiedy była jeszcze zwykłym człowiekiem. W tej scenie chciałem pokazać, że tego typu rzeczy są rutyną, że bohater bez względu na to czy ma do czynienia z kobietą, dzieckiem, starcem i tak wykona robotę. Scena ostatniej rozmowy mogła być ostrzejsza, ale nie chciałem tego robić. Wulgarności mają się pojawiać ale nie w nadmiarze. Szkoda, że klimat noir uleciał. Myślałem, że banały typu: poprawianie kołnierza, zachowywanie zimnej krwi itd. pozwolą wczuć się w konwencję.

Jeszcze jedno pytanie.

Czy "histerycznie przy tym dysząc" brzmi AŻ tak tragicznie? Wydaje mi się, że takie zjawisko ma miejsce i jest dość powszechne, ale mogę się mylić.

W mojej ocenie histerycznie dysząc nie brzmi aż tak tragicznie i ja bym się tu nie upierała przy zmianie. Zawsze coś można napisać inaczej, czasem inaczej jest lepiej, ale nie znam powieści od pierwszego słowa do ostatniego idealnej. I nawet nie trzeba mieć ideału, trochę takich niezgrabności, zgrzytów lepiej podkreśla te błyskotliwe fragmenty A Czytelnik i tak jak zostanie wciągnięty przez akcję na takie drobiazgi nie zwraca uwagi.

Zuz