moje życie wylało się na twe uda
w błysku światła umarła świadomość
coś tak oczywistego
najżywotniejsza cześć mej istoty
zawsze dziwi Cię i nie wiesz co z nią zrobić
ciepły strumień DNA na twych dłoniach
zaklęty w perlistych kroplach
wszechświat o ostrym zapachu rozkoszy
wypłynął dla ciebie
przez ciebie
na ciebie

hm
nie podoba mi się pewna drobnostka. Za mało żywiołu. "Wylało się", "wypłynął", jakby bez ekstazy, bez woli, przypadkiem. Nazywasz nasienie życiem, a odbierasz mu żywotność. Mdło.