***Było sobie życie***

Okruchy życia wyblakłe na stole,
A jego włosy bardziej słabe.
Jedno uczucie dzieli na dwoje,
By z kręgu smutku wyrwać zagładę.

W strachu wciąż żyje, myśli i czuje,
Żal swój znów chowa po kątach.
Nowego życia już nie zbuduje,
Ktoś po podłodze cicho stąpa.

Przez drwi otwarte wchodzi nieśmiało,
I słabym głosem go woła.
A to tak być wcale nie musiało,
I ze wszystkimi siada dokoła.

Wciąż opowiada o tamtym śnie,
Który mu śnił się przed laty,
Kiedy to życie było jak baśnie,
I malinowej smak miało herbaty.