Pióro i Sny
Niebo zalała fala czerwieni, a pierwsze promienie słońca nadały leśnej polanie złotego blasku. W powietrzu nadal unosiła się woń ozonu, jedna z licznych oznak nocnej burzy, której sprawcą były ciemnogranatowe chmury ginące za horyzontem. Na skraju lasu stała niewysoka postać. Kobieta.
Czarne włosy ocieniały pełne skupienia oczy wpatrujące się w przeciwległy kraniec łąki. Czekała; mokra i zziębnięta, wypatrując swej ofiary. Wraz ze wschodem słońca pojawią się myśliwi, uzbrojeni tylko w łuki, będą łatwą zdobyczą dla wampira.
Stado ptaków wzbiło się do lotu, witając nowy dzień swym okrzykiem. Wiatr wiejący z zachodu, sprawił, że liście zatańczyły zrzucając z siebie krople wody, zupełnie jak małe leśne zwierzę. Wyczuła ich, na długo przed tym, nim wyłonili się z lasu. Jej węch nigdy nie zawodził. Nie tracąc czasu, wybiegła im na spotkanie.
Okrzyk pełen zdumienia, niósł się echem po spokojnej okolicy, nie było w nim jednak śladu strachu. Dwóch myśliwych zaatakowało swego oprawcę w postaci wampirzycy, nim ta jeszcze do nich dobiegła. Celnie wystrzelone strzały ugodziły ją prosto w pierś, lecz nawet wtedy nie zwolniła ani trochę. Nie pozostając im dłużną, odrzuciła najbliższego ze strzelców silnym uderzeniem w splot słoneczny. Ciało przeleciało dwa metry, po czym upadło bezwładnie. Jego towarzysz, tracąc resztki odwagi, biegł szaleńczym tempem w kierunku drzew.
Wampirzyca dogoniła go z łatwością i jednym płynnym ruchem, skręciła mu kark. Gdy upadł natychmiast wbiła swe kły w jego szyję.
Na bladej twarzy rozkwitł rumieniec, a przyjemne ciepło rozlało się po jej ciele.
Nieopodal coś się poruszyło.
Odwróciła wzrok w kierunku z którego dobiegał szelest trawy. Jej oczom ukazał się wytatuowany mężczyzna, bez wątpienia, mag. Nic dziwnego, że go nie wyczuła. Cienie drzew otuliły jej nogi niczym magiczny koc, sprawiając, że ciało zesztywniało. Unieruchomił ją, bezradność tej sytuacji wywołała u niej napad gniewu, który nadał jej srebrnym oczom złowrogi wyraz.
Nieznajomy podszedł bliżej, klęknął na jedno kolano, a ich twarze niemal się zetknęły.
Spoglądając głęboko w oczy, jakby byli kochankami, dotknął jej policzka opuszkami palców. Wymruczał zaklęcie:
- Zbudź się
Rzeczywistość nadmuchała się i pękła jak rozbite zwierciadło, raniąc oczy tysiącami słońc. Fala mdłości wbiła jej żołądek głęboko w kręgosłup. Po chwili trwającej całe wieki ktoś podniósł jej głowę i nalał mocnego alkoholu do ust, przełknęła niechętnie, lecz mdłości ustąpiły. Miała wrażenie, że powieki są za ciężkie by je unieść. Słyszała jakieś głosy ale dźwięki zbyt nachalnie atakowały uszy. Ponownie spróbowała otworzyć oczy, tym razem ustąpiły.
Zobaczyła, że leży w swojej komnacie, przed sobą widziała mężczyznę chowającego do jednej ze swych kieszeni mały kamyk w kolorze antracytu. Chciała wstać ale powstrzymał ją gestem dłoni.
- Nie próbuj panienko, byłaś w śpiączce i jesteś wyczerpana. Zapewne nie pamiętasz co ci się śniło, zatem pozwól, że się przedstawię. Nazywam się Dorel Mazz i to właśnie mi zawdzięczasz te przykre przebudzenie.
Po chwili nachylił się nad nią ojciec, okrył ją baranicą i ucałował jej czoło. Spojrzał na nią raz jeszcze po czym podchodząc do maga powiedział zmęczonym głosem.
- Dorelu...Nie wiem jak mam ci dziękować.- Mówiąc to trząsł energicznie jego ręką. Choroba córki odcisnęła na nim swe piętno. Bezsenne noce naznaczyły jego twarz zmęczeniem, a w jego bujnej brodzie pojawiło się kilka siwych pasm.
Ogłosił, że Ulin wyjechała z miasta. Opłacił najlepszych medyków w regionie, ale uznali chorobę za nieuleczalną. Przykazali upuszczać krwi każdego dnia i wznosić modły do bogini Eostre. Próbował nawet tego,każdego ranka po kilka godzin modlił się do Pogromczyni nocy. Trwałoby to w nieskończoność, gdyby nie fakt iż pewnego wietrznego popołudnia w progu jego domostwa zawitał mag twierdząc, że uleczy jego córkę w dwa dni.
- Sir Handalu, wystarczy mi umówiona zapłata, nie śmiałbym prosić o więcej.-wystarczyło, że wspomniał o nagrodzie, a emfatyczny ton poborcy zniknął bezpowrotnie.
- Dostaniesz swoje złoto, jeśli zechcesz, możesz zostać na uroczystej wieczerzy, którą wyprawię zaraz po tym jak zorganizuję oficjalny powrót córki do domu.
- Byłbym zaszczycony, lecz jak już wspomniałem na początku, nie mogę zabawić więcej jak dwa dni i ani chwili dłużej, muszę niezwłocznie udać się do Hanvatris.
Poborca słysząc te słowa, wyciągnął z kieszeni podręczny kwitariusz i wskazał Dorelowi miejsce gdzie miał złożyć swój podpis. Mag odszukał odpowiednią rubrykę i podpisał się pod kwotą stu Thyrów, obok której napisano starannym charakterem pisma: “Wypłacono za zniwelowanie problemu bezsenności sir Handala”.
- Życzę powodzenia, do drzwi odprowadzi cię mój odźwierny.
- Dziękuję i niech zdrowie nie opuszcza twego domu.- Skłonił się nisko i skierował swe kroki do wyjścia.
Kąsające zimno uderzyło go w twarz gdy tylko opuścił posiadłość poborcy. Otulił się szczelniej płaszczem i ruszył przed siebie. Starał się nie rzucać w oczy, toteż przed wyjściem okrył się zaklęciem iluzji. Wyglądał teraz jak jeden z kupców, którzy często zjawiali się w tym miejscu. Wiedział, że podwójną stawkę za uzdrowienie córki zawdzięczał dyskrecji. Ludzie pokroju Sir Handala dbali o reputację bardziej niż o własne żony. Wielu wysoko postawionych mieszkańców tego miasta uznawało zimową śpiączkę jako chorobę gminu, sprawił to fakt, iż dotykała tylko tych mieszkańców Sominnge którzy nie wrzucali suszonych ziół do paleniska. Szlachcic uznał, że nie przystoi jego rodzinie wierzyć w ludowe zabobony i kazał córce zaprzestać rytualnego palenia liści.
Dorel uśmiechnął się do swoich myśli, gdyby tylko ten starzec dowiedział się, że całą winę za to ponosi miejscowa zielarka. Odwiedził ją dzień po przyjeździe, gdy tylko wyczuł kto rzucił urok. Na długo zapamięta smród niemytego ciała jaki bił od staruchy.
- Wejdź nieznajomy.- oznajmiła, po czym dodała - Czarowniku.
Gęsty dym unosił się pod sklepieniem jednoizbowej chaty w której mieścił się siennik, kocioł w którym gotowała się zupa, a przynajmniej taką miał nadzieję i spora ilość przeróżnych odczynników alchemicznych.
- Daj mi butelkę korzennej wódki i powiedz jak zdjąć urok z Ulin. - Gdy to usłyszała podeszła bliżej i poczęła mu się przyglądać. Smród wokół niej jakby zgęstniał i zaczął drażnić nozdrza. Widział jak próbuje przeczytać runy wytatuowane na jego policzku, jak składa litery w słowo.
- Strigoi. - Ściszyła głos do szeptu i uśmiechnęła się krzywo ukazując kilka zębów o barwie gleby. - Jesteś jednym z nas - Odwróciła się i zaczęła szukać odpowiedniej butelki pomiędzy tuzinem innych, wypełnionych wątpliwej jakości płynem.
W tym momencie wiedział już, że nie jest pospolitą wiedźmą, wysondowała mu umysł, z niezwykłą wręcz łatwością, która sugerowała lata praktyk.
„Ominęła moje zaklęcia chroniące, jakby zupełnie ich tam nie było” - pomyślał.
Nagle straciło to znaczenie i naszła go natrętna myśl, coś kazało mu skupić się nad własną przeszłością. Jego wspomnienia stały się niezwykle ważne.
Zaczął wspominać czasy młodości, gdy był drugim w kolejności synem wpływowego szlachcica. Przypomniał sobie dzień w którym wyszło na jaw, że ma potajemny romans z ciotką. Tego samego dnia, przyszło mu stoczyć honorowy pojedynek na śmierć i życie, z własnym wujem. Jako adept sztuk medycznych gardził bronią i nigdy nie pobierał lekcji fechtunku. Dlatego przegrał.
Zrozumiał, że umiera gdy szpada przebiła jego serce. Pochowano go na miejskim cmentarzu, z dala od rodzinnej kaplicy. Gdy obudził się na ołtarzu wzniesionym w lesie, pośród wysuszonych drzew, serce pękło mu po raz drugi. Ukochana leżała martwa u jego boku. Oddała życie, w straszliwym rytuale który przywrócił go do życia. Głos starej kobiety wyrwał go z zamyślenia:
- Proszę, oto twoja butelczyna. Należy się dwa srebrniki.
- Jak zdjąć urok? - poirytowany zapytał ponownie.
- Rzadko widuję mężczyzn parających się kobiecą profesyją.- zachichotała.- Wiele cię nauczyła ta diablica i trza ci wiedzieć, że jesteś dobrym znachorem.- mówiąc to wręczyła mu kolczyk przedstawiający wielobarwne pióro.- Noś go stale przy sobie, obroni cię przed złą magiją. A co do córki tego pachciarza. - znowu zachichotała.- Śnij jej snem a zdejmiesz urok.
- Dziękuję za pomoc i za cenny podarek, czy chcesz czegoś w zamian?
- Dlaczego leczysz tylko bogatych? - zapytała.
- Tobie mógłbym zadać to samo pytanie. - powiedzia wręczając jej złotą monetę.
- A zatem żegnaj. - zanios?a si? ?miechem, który momentami brzmia? jak spazmatyczny kaszel.
Minęły dwa dni odkąd ostatni raz ją widział, a nadal miał wrażenie, że czuje wokół siebie lekki swąd. Obiecał sobie, że po powrocie do Hanvatris, urządzi sobie długą i relaksującą kąpiel. Skręcił w rzadko uczęszczany zaułek, zrzucił z siebie czar iluzji i przełożył nowo zdobyty kamyk, z kieszeni do małej sakiewki na klejnoty. Odczekał minutę po czym skierował się w stronę portu powietrznego. Po chwili namysłu zdecydował, że poleci pierwszą klasą, cięższa sakiewka sprawiała, że stawał się rozrzutny. W dodatku marzył jedynie o tym, by się ogrzać. Ominął szybkim krokiem zbiegowisko gawiedzi, zauważając jak jakiś rzezimieszek o aparycji przywodzącej na myśl pogryzionego szczura tłumaczył się, że nieszczęśnik którego krew barwiła szkarłatem śnieg dookoła, zupełnie przypadkiem nadział się na jego sztylet. Mag odetchnął z ulgą, nikt nie zaczepił go z prośbą by ratował życie rannego.
Dotarł na miejsce i uznał, że szczęście go nie omija. Statek powietrzny miał startować za kilka minut, co głośno obwieszczał bijąc dzwon na wieży kontroli lotów. Port lotniczy był centralnym punktem miasta, to tu następowała wymiana towarów pochodzących z rubieży. Statki wypełnione ogromnymi ilościami egzotycznych narkotyków, niewolnic, alkoholu i drogocennych przypraw unosiły się wokół przynależących im wież. Przed wejściem do jednej z nich upewnił się, że celem podróży jest Hanvatris i skierował się na szczyt gdzie cumował statek. Tam czekał na niego strażnik, któremu zapłacił dziesięć Thyrów ukazując glejt uprawniający do podróżowania statkiem. Do kajuty mieszczącej się w pierwszej klasie zaprowadził go niski człowieczek z trądem na twarzy, dał mu parę miedziaków i poinstruował by mu nie przeszkadzano. Gdy tylko znalazł się w środku, zaczął recytować czar ogrzewający zmrożone członki, już po chwili rozleniwiające ciepło rozlało się po jego ciele i pożałował, że nie kupił dwóch butelek gorzałki.
[ Dodano: Sob 05 Cze, 2010 ]
Dla chętnych załączam całość w pliku doc. Może ktoś zechce się pomęczyć i przeczyta
(I może zweryfikuje
)
