„Portret niebieski”

Zawiesiłem rankiem na ścianie
Portret niebieski
W masywnej złotej ramie
Obraz królewski
Stanowi po tobie znamię
piętno pamięci
Tych chwil radosnych
Gdyśmy wniebowzięci
Czekali wiosny
Lecz przestali w pół drogi
I zniknął z twarzy uśmiech błogi
A w sercu tkwią wciąż ślady
blasku pożogi.

W miarę trwania totalnie pada rytmika. Pierwsze sześć wersów jest po prostu śliczne (rytmicznie), zaczęłam sobie do nich stukać, ale potem mi przeszło w pół taktu. To raz. Jeśli chodzi o sam wiersz, to tak przeciętnie, ani dobrze, ani źle. Jest metafora, są uczucia, ale nijakie to i kompletnie mnie nie rusza. Sentymentalnie i naiwnie (z czego pierwszy epitet jest komplementem, bo odnosi się do nurtu w poezji, a drugi jest dopełnieniem pierwszego, bo sentymentaliści pisali naiwnie. Nie wiem, dlaczego Ci to mówię, chyba dlatego, żeś nowy i nie chcę Cię za bardzo zniechęcać).
Moim zdaniem rymy i rytm w poezji (w dzisiejszych czasach) służą tylko konkretnemu celowi - by coś wyrazić, dopełnić znaczenie wiersza, nadać formę treści. Przykład: piszesz o deszczu, a rytm wiersza przypomina stuk kropel o blaszany dach. Istnieje szereg środków służących instrumentacji wypowiedzi literackiej, które pozwalają osiągnąć taki efekt.
Na razie jednak polecałabym skupienie się na treści. Masz zadatki na poetę, ale tak jak w innych dziedzinach, tu także potrzeba pracy nad sobą i nad warsztatem. Spróbuj z wierszem białym - często ta forma pozwala wyrazić o wiele więcej, czego dowodem jest poezja współczesna. To, że się rymuje, wcale nie znaczy, że mamy do czynienia z poezją.
Poczytaj też trochę poezji na własną rękę - podpatruj mistrzów i ucz się. Powodzenia!

(I zajrzyj może do działu "Przedstaw się". Taka przyjacielska rada.)