Zielone kafle, metalowe stoły i przeraźliwy chłód. Natalia poczuła jak nogi zmieniają się w giętkie, wiotkie patyki, na których za moment nie będzie w stanie się utrzymać. Niewielkie kropelki potu zbierały się na, przykrytym włosami, czole. Zupełnie nieuzasadnione zjawisko, gdyby, choć w przypływie emocji ogarnęła ją fala ciepła. Nic. Zimno, złowieszczo i ten zapach. Już kiedyś była w podobnym miejscu. Identyczna niemal sceneria. Ta sama drażniąca nozdrza woń i pozbawione jakiegokolwiek wyrazu pomieszczenie. Deja vu. W żaden sposób nie mogła sobie przypomnieć, kiedy i w jakim okolicznościach mogła się tu znaleźć. Przecież nigdy w życiu nie była w kostnicy. Za nic w świecie z własnej i nieprzymuszonej woli nie postawiłaby nogi w tak odrażającym miejscu, a jednak opanowało ją to uczucie. Niesamowite, mogłaby przysiąc, że zna tu każdy zakamarek. Dwa metalowe stoły na kołach, ustawiono w zupełnym nieładzie. Natalia oparła się o jeden z nich, obawiając utraty równowagi.
- Wszystko w porządku? – zapytał towarzyszący jej policjant.
- Nic nie jest w porządku. Zróbmy to wreszcie, chcę stąd wyjść jak najszybciej – powiedziała, ocierając rękawem twarz. Nie wiadomo czy bardziej z powodu spływającego potu, czy też z uczucia mrowienia w bliżej nieokreślonym punkcie głowy. – Duszno jakoś – dodała.
- Za chwilkę, wytrzymasz? Zaraz przyjdzie patolog i będzie po wszystkim.
Głuche kroki odbijały się od zniszczonej, również zielonej, terakoty. Lekarz pewnie nosił drewniaki. Każdy dobiegający do nich odgłos marszu brzmiał niczym echo odbijające się od lodowatych kafli, wywołując przerażenie.
Natalia wyprostowała się i nieznacznie potrząsnęła głową. Czuła wyraźnie. Każdy włos z osobna prostował się i stawał na baczność, a tuż przy samej skórze przebiegło stado mrówek. Szklane drzwi, za którymi znajdował się ciemny korytarz, otworzyły się i stanął w nich gospodarz prosektorium.
- Witam – rzekł beznamiętnie i wyciągnął dłoń w geście powitania do towarzyszącego dziewczynie, policjanta. – Gotowi? – zapytał równie obojętnie.
Funkcjonariusz zerknął na dziewczynę, a ujrzawszy delikatne skinienie głową, przytaknął.
- Po pierwsze, nim zobaczysz ciało, chciałbym zadać ci kilka pytań. W porządku? – Patolog zwrócił się do Natalii i wyciągnął z szuflady, zniszczonego biurka, formularz.
- O ile będę potrafiła, odpowiem. Proszę pamiętać, nie jestem krewną Michała, tylko koleżanką.
- Pamiętam, pamiętam – odpowiedział, wciąż szukając czegoś w szufladzie. – Nigdy nie wiem, gdzie mam długopis – rzucił bardziej do siebie niż do nich. – Okej, już mam. Zaczynajmy. Imię i nazwisko denata.
- Michał Siwiński.
- Data urodzenia?
- Dokładnie nie wiem. Luty, siedemdziesiątego szóstego. Nie znam dnia.
- Zamieszkały?
- Maciejowice, czternaście.
- Czy zmarły ma jakieś znaki szczególne?
- Znamię nad lewym uchem i bliznę po operacji wyrostka.
- Kolor oczu?
- Brązowe.
- Czy w ostatnim czasie denat odwiedzał dentystę?
- Nie wiem.
- Czy chorował na jakieś przewlekłe choroby?
- Raczej nie.
- Dobrze. – Mężczyzna w zielonym kitlu pokiwał głową. – Teraz pokażę ci spodnie, które miał na sobie, kiedy został odnaleziony, przyjrzyj się uważnie. – Lekarz podszedł do metalowej szafki i wyjął, owinięty w folię, pakunek. Ostrożnie wyciągnął niebieskie, mocno zniszczone jeansy i chwytając w dłonie za przeciwległe szlufki, rozłożył je szybkim ruchem. – Czy rozpoznajesz tę część odzieży, jako należącą do denata?
Natalia podeszła bliżej. Starała się skupić całą uwagę na okazywanej rzeczy, lecz wciąż coś jej przeszkadzało. Błądziła wzrokiem po ścianach, posadzce, gdziekolwiek byle jak najmniej na przedmiocie, który nakazano jej oglądać.
- Nie wiem, nie jestem pewna. Michał chodził w dżinsach, ale dziś wszyscy noszą takie. Nie wiem, to mogły być jego spodnie, równie dobrze mogły należeć do każdego. Są brudne – stwierdziła, chcąc chwycić w dłoń jedną z nogawek, jednak stojący obok policjant powstrzymał ją.
- Nie dotykaj. Dobrze?
- Przepraszam.
- Michał nosił zawsze taki zegarek dziwny. Był koloru rdzy, pamiętam – uśmiechnęła się z nostalgią. – Śmiałam się z niego, że zegarek nawet mu się zestarzał. Miał ruchomą tarczę, a na niej wszystkie znaki zodiaku i te wskazówki. Nie były jak większość, on miał błyskawice.
- Czy to ten zegarek? – Patolog podał dziewczynie fotografię, na której oznakowany czarnym numerem, widniał opisany przez nią przedmiot.
- Tak, dokładnie taki – odpowiedziała i naraz wciągnęła głęboko powietrze, resztką sił opanowując atak płaczu.
- Chcesz chwilę odpocząć?- Patolog wskazał stojące przy biurku krzesło. – Może wody?
- Nie. Chcę stąd wyjść jak najszybciej.
- Może jednak się napijesz, nim obejrzymy ciało? – ponowił pytanie śledczy.
- Chcę to mieć za sobą.
- Pozwól za mną – zaproponował lekarz i ruszył w kierunku drugiego, znajdującego się za grubą, gumową kotarą, pomieszczenia.
- Chwileczkę – zawahała się. – Czy strasznie wygląda? Nie jestem pewna, czy chcę go zobaczyć. Boję się – zaszlochała cichutko.
- Nie musisz, w każdej chwili możemy stąd wyjść. I tak bardzo nam pomogłaś. – Policjant chwycił dziewczynę pod ramię.
- Co się stanie, jeśli teraz wyjdę?
- Nic. Przeprowadzimy identyfikację DNA. Nic takiego się nie stanie – odpowiedział.
- Dobrze. Zrobię to. Zaczynajmy.

Chłodnia nie wyglądała tak jak się tego spodziewała. Masywne drzwi i zamiast ogromnych, wysuwanych szuflad półki na ludzkie zwłoki. Ciało Michała musiało zostać wcześniej przyszykowane, gdyż nie zajmowało miejsca na metalowym regale, a umieszczone zostało na stole, w środku pomieszczenia.
Lekarz zajął miejsce u wezgłowia i chwycił zamek błyskawiczny czarnego worka, w którym kryły się zwłoki.
- Możemy? – zapytał łagodnie.
Skinęła głową. Charakterystyczny dźwięk rozpinanego suwaka, przyprawił ją o dreszcze. Natalia patrzyła na ukazujące jej się przez wąską szczelinę, ciało Michała. Patolog rozsunął zamek do wysokości klatki piersiowej i rozchylił dwie części czarnego tworzywa, odsłaniając znaczną część zwłok.
Pochyliła się nad twarzą, szczerze zdziwiona własnym zachowaniem. Bardziej spodziewałaby się panicznej ucieczki niż chęci spojrzenia na leżącego przed nią chłopaka, z bliska.
Nienaturalnie sztywne włosy poczuła pod palcami, gdy z wielką troską przejechała po głowie zmarłego. Zmierzała w stronę lewego ucha. Odgarnęła włosy. Na skórze widoczna była podłużna, ciemnobrązowa plama z kilkoma wyrastającymi z niej brodawkami
- Mówiłam, że tu będzie? – spojrzała smutno na towarzyszących jej mężczyzn, pokazując znamię. – Podobno jego matka wystraszyła się ognia i złapała ręką za głowę w tym miejscu. Babcia mi opowiadała.
Rozgarnięte włosy doprowadziła do porządku, zaczesując palcami i wciąż z taką samą troską gładziła po głowie.
Wyglądał inaczej niż za życia. Twarz wydawała się chudsza i jakby workowata, nie widać już było charakterystycznych bruzd biegnących od nozdrzy do kącików ust. Policzki zapadnięte, nos wyjątkowo długi. Nie potrafiłaby też określić jednoznacznie zabarwienia skóry. Żółty, przemieszany z sinym. Fioletowe podbiegnięcia pod oczami i paznokcie w identycznym odcieniu. Dotykając ciała odniosła wrażenie jakby usiłowała uścisnąć drewno. Kamienne, zimne, niemające w sobie nic z miękkości. Twarde. Przesunęła dłonią po szyi i ramionach denata i poczuła sporej długości rysę. Odsłoniła miejsce odkrycia, rozsuwając brzegi czarnego worka.
- Co to jest? – wskazała na kilkunastocentymetrowe nacięcie, biegnące od barku przez mięsień piersiowy do mostka.
- Rana cięta. Bardzo prawdopodobne, że powstała w wyniku upadku – powiedział zdziwiony nagłym zainteresowaniem dziewczyny, lekarz.
- Wątpię – odpowiedziała. – Nie znam się na tym, ale w wyniku upadku nie zachodzi większe prawdopodobieństwo, że rana miałaby poszarpane krawędzie? – Ta wygląda na równiutkie cięcie.
Żaden z mężczyzn nie odpowiedział. Natalia wciąż przyglądała się zwłokom Michała.
- Widział pan jego ręce? – zwróciła się do śledczego, unosząc oburącz prawą dłoń zmarłego.- Niech pan spojrzy na kości. – Przejechała kciukiem po grzbiecie dłoni. – Są poobijane. Tak. Wyraźnie obite jakby się z kimś tłukł.
Policjant z większa uwagą przyglądał się badającej ciało dziewczynie, niż samemu obiektowi identyfikacji.
- To jest Michał! – krzyknęła nieoczekiwanie. – Mogę stąd wyjść?
Nie umieli zrozumieć zachowania dziewczyny. W jednej chwili spokojna, opanowana do granic możliwości, a za moment jakby trafił w nią piorun. Odskoczyła w popłochu od ciała i zaczęła dreptać w miejscu.
- Jezu, zabierzcie mnie stąd!!! – Odwróciła się plecami i rękami zasłoniła twarz. - Nie, nie płakała. Jęczała, syczała, krzyczała, ale nie płakała. – Duszę się!!!
Prosektorium od zewnątrz wyglądało jak barak w kształcie litery L. Dłuższa ze ścian otoczona pasmem stosunkowo młodych brzóz. Lekki powiew wiatru ochłodził rozpalone ciało i zmysły dziewczyny. Świeże powietrze zaowocowało poprawą samopoczucia, ale też wywołało coś w rodzaju nagłego przyswojenia faktów. Natalia zdała sobie wreszcie sprawę z tego, w czym przed chwilą uczestniczyła.
- Lepiej się czujesz? – zapytał stojący obok policjant.
- Chyba – odpowiedziała, przecierając twarz dłońmi. – To już koniec?
- Prawie. Musisz tylko podpisać protokół z identyfikacji i to wszystko.
- Nie wrócę tam – powiedziała spokojnie.
- Nie musisz, załatwimy to w biurze. – Wskazał ręką na jedyne skrzydło budynku.
- Proszę powiedzieć, co tak naprawdę się stało.
- Wychodzi na to, że wypadł z pociągu.
- A te ślady na jego ciele?
- Jak mówił biegły, mogły powstać na skutek upadku, a te krwawe podbiegnięcia odpowiadają plamom opadowym, pośmiertnym. Według ustaleń patologa, zgon nastąpił między dwudziestą czwartą a pierwszą w nocy. Przyczyną śmierci, bezpośrednią przyczyną było uszkodzenie pnia mózgu.
- Jakoś mało wiarygodnie to brzmi. W jakim celu miałby wsiąść do pociągu? Gdzieś do dwudziestej drugiej był u nas, umówiliśmy się na następny dzień. Widział pan jego ojca? Czy on mógłby zostawić go samego w domu? Bez opieki na kilka dni?
- Został znaleziony jak już mówiłem przy nasypie kolejowym, przez wracającego z nocnej zmiany w młynie, mężczyznę. Żył jeszcze. Zmarł po czterech godzinach od znalezienia, nie odzyskał przytomności ani na moment. Wiem, trudno to zrozumieć, nie łatwo wyjaśnić zachowanie i ustalić pobudki, jakimi ktoś się kieruje, jednak takie są fakty.
- Koło nasypu kolejowego, mówi pan. Czyli na polu, po prostu?
- No, w sumie tak.
- To, jakim cudem ma tą ranę na piersiach i dlaczego posiniaczone dłonie? Dobrze, przyjmijmy, że wypadł z pociągu. Załóżmy, że stał oparty o drzwi, tak? Obiema rękami opierał się o poręcz, nogi zaś nieopatrznie postawił tuż przy drzwiach. Nagle nie wiadomo jak drzwi się otwierają i wypada. Jeśli stoi przodem, upada na twarz. Pociąg jedzie po skarpie, także mamy do czynienia z toczeniem z jakiejś tam wysokości. Wyobrażam sobie, że twarz miałby, co najmniej podrapaną. Na takich nasypach najczęściej rośnie wysoka, ostra trawa. Prawda? Dalej, spadając z pewnej wysokości zachodzi prawdopodobieństwo, że skręciłby kark prędzej niż doznałby akurat takiego urazu głowy? A rozważmy jakby to wyglądało, gdyby stał tyłem do drzwi, wtedy pewnie na skutek ciągu zostałby wessany pod skład, czyż nie? Przecież opierałby się wtedy bezpośrednio o drzwi i brak oporu przy wypadaniu według mnie bez problemu wciągnąłby go pod maszynę.
- Nie koniecznie – sprostował.
- Dobrze, nawet, jeśli wyrzuciłoby go tyłem, więcej ran i zadrapań miałby na plecach.
- Rozumiem, co chcesz powiedzieć. Twoim zdaniem to nie był wypadek?
- Oczywiście, że nie. I nie rozumiem jak mogliście przyjąć, że było inaczej. Dla mnie wygląda to na celowe wypchnięcie z pociągu. Mogło tak być, że ktoś starał się go wyrzucić, Michał złapał za poręcz i próbował się zaprzeć, wtedy ten ktoś bił go czymś po zaciśniętych na barierkach dłoniach, stąd zasinione kostki. Ta rana, wygląda jakby został draśnięty czymś ostrym, może nawet uraz głowy pochodzi od uderzenia, ale jeszcze w pociągu.
- O nie, uraz głowy najpewniej powstał na skutek uderzenia o coś tępego. Biegły uznał, że w grę wchodzi polny kamień.
- Dobrze, to uderzenie w głowę. Ale to nie jedyne obrażenie, jakie ma. A poza tym, dlaczego był tylko w spodniach? Gdzie miał koszulkę? Buty? Niech mi pan nie mówi, że nie zastanawialiście się nad tym? – spojrzała na mężczyznę z nadzieją, że coś w nim drgnie.
- Tak, myśleliśmy o tym. Kradną, wiesz? Masz pojęcie jak kradną?
- Kto? Przecież na Boga nie znaleziono go gdzieś na obrzeżach miasta, tylko w szczerym polu. Kto niby miał go tam okraść? No kto? – zapytała z niedowierzaniem.
Dziewczyna przyglądała się policjantowi z coraz większym rozdrażnieniem. Nie mogła uwierzyć, że tak łatwo zakończyli w zasadzie niepodjęte dochodzenie.
Śledczy wskazał ręką drzwi, do których już kilkanaście minut temu się zbliżyli. Obdarzyła go lekceważącym spojrzeniem.
- Poszliście na łatwiznę – stwierdziła i ruszyła pierwsza, w kierunku biura.
Lekarz czekał na nich. Przed nim na biurku leżały spięte zapisane formularze, które na widok wchodzącej dziewczyny zaczął opieczętowywać, a następnie umieszczał na każdej z nich krótką adnotację i składał podpis. Po zakończeniu, każdą z nich obejrzał dokładnie i dopiero wówczas podsunął w kierunku dziewczyny, równocześnie podając długopis.
- Na każdej ze stron, w dole kartki złóż czytelny podpis – poinstruował.
Zrobiła dokładnie to, co jej nakazano i zaopatrzona w jeden z egzemplarzy, opuściła biuro. Policjant zapytał jeszcze o szczegóły związane z pochówkiem, jednak dziewczyna nie miała najmniejszego pojęcia, co dalej.
Całą drogę rozmyślała o zdarzeniu. Tak bardzo chciała zapomnieć, choć na krótką chwilę. Zamknąć oczy i nie zobaczyć jego twarzy. Nie dostrzec tego nienaturalnie wydłużonego, bezbarwnego i nieruchomego oblicza.
Zbliżali się do Maciejowic, policjant kilkakrotnie usiłował nawiązać rozmowę. Natalia nie potrafiła dyskutować. Na każde zadawane pytanie odpowiadała grzecznościowo, lecz nie rozwijała myśli.

Nie potrafię, a raczej nie jestem na tyle kompetentny by analizować każde zdanie/doszukiwać się błędów. Na początku rzuciła mi się w oczy odrobina powtórzeń (spójników). Przy pierwszym "dialogu" tekst wciągnął mnie na tyle by nie zwracać uwagi czy się pojawiały. Sama historia wciągnęła mnie na tyle bym bez przerw doczytał do końca. Zrobiło mi się autentycznie przykro, że fragment jest taki krótki .
Niektóre fragmenty są może trochę zbyt długie, część informacji zdaje się powtarzać.
Nie jestem żadnym autorytetem, a tylko zwykłym odbiorcą (i pewnie nie odbierze tego pani za rzeczową odpowiedź) ale reasumując: chciałbym przeczytać więcej, podobało mi się.

[ Dodano: Nie 29 Sie, 2010 ]
Edycja: Bohaterka jest bardzo inteligentną kobietą i bardzo szybko dochodzi do wniosków, nad którymi wielu musiałoby się bardzo długo zastanawiać. Czy ma może coś wspólnego z kryminalistyką? Boję się, że ktoś może zarzucić jej zbyt rozległą, w miarę fachową wiedzę (choć mi to pasuje). Czy zostanie to jakoś wytłumaczone?

MatMot pisze:Nie jestem żadnym autorytetem, a tylko zwykłym odbiorcą (i pewnie nie odbierze tego pani za rzeczową odpowiedź) ale reasumując: chciałbym przeczytać więcej, podobało mi się.

otóż mamy tu zwyczaj zwracania sie do siebie "per" ty. Bardzo sobie cenię każdą opinię. czytelnik nie dzieli się bowiem na zaawansowanego i amatora. Co do przydługich zdań, wyłapie je i pomyslę nad rozdzieleniem.
A zawsze możesz zajrzeć do wcześniejszych fragmentów, są też na forum.
Dzieki za komentarz

[ Dodano: Nie 29 Sie, 2010 ]
Bohaterka jest bardzo specyficzną osobą, mającą pewien dar.
To jest thriller taki troche zawikłany. Przez cały utwór przewija się na jej "inność", która dopiero uzasadnienie znajdzie na końcu.

Tekst mi się bardzo spodobał, zaciekawił mnie. Jedynie zakończenie nie przypadło mi do gustu, mam na myśli ten fragment:

Zbliżali się do Maciejowic, policjant kilkakrotnie usiłował nawiązać rozmowę. Natalia nie potrafiła dyskutować. Na każde zadawane pytanie odpowiadała grzecznościowo, lecz nie rozwijała myśli.

Z niecierpliwością czekam na dalszy ciąg. Na pewno przeczytam!

Maciek

Tak, uzasadnię zakończenie. Otóż stanowi niejako zaczatek do miejsca, gdzie dalej toczy sie akcja i w którym sie zaczęła. Wstawiłam jedynie fragment, który sprawił mi najwięcej problemu

iska36 pisze:Zielone kafle, metalowe stoły i przeraźliwy chłód.

Jak na mój gust mało klimatyczne wejście, tym bardziej, że zaraz potem opisujesz Natalię.

Natalia poczuła jak nogi zmieniają się w giętkie, wiotkie patyki, na których za moment nie będzie w stanie się utrzymać.

Hm, ta plastycznośc w ogóle do mnie nie przemawia- patyki to patyki - twarde i nieplastyczne, bardziej by mi witki pasowały, ale do tego obrazu bym jednak inne porównania poszukała.

Niewielkie kropelki potu zbierały się na, przykrytym włosami, czole. Zupełnie nieuzasadnione zjawisko, gdyby, choć w przypływie emocji ogarnęła ją fala ciepła.

Piszesz mało obrazowo. Krople potu pod grzywka - mało czytelne.

- To jest Michał! – krzyknęła nieoczekiwanie. – Mogę stąd wyjść?
Nie umieli zrozumieć zachowania dziewczyny. W jednej chwili spokojna, opanowana do granic możliwości, a za moment jakby trafił w nią piorun. Odskoczyła w popłochu od ciała i zaczęła dreptać w miejscu.
- Jezu, zabierzcie mnie stąd!!! – Odwróciła się plecami i rękami zasłoniła twarz. - Nie, nie płakała. Jęczała, syczała, krzyczała, ale nie płakała. – Duszę się!!!

- A te ślady na jego ciele?
- Jak mówił biegły, mogły powstać na skutek upadku, a te krwawe podbiegnięcia odpowiadają plamom opadowym, pośmiertnym. Według ustaleń patologa, zgon nastąpił między dwudziestą czwartą a pierwszą w nocy. Przyczyną śmierci, bezpośrednią przyczyną było uszkodzenie pnia mózgu.
i, że nie zastanawialiście się nad tym? – spojrzała na mężczyznę z nadzieją, że coś w nim drgnie.
- Tak, myśleliśmy o tym. Kradną, wiesz? Masz pojęcie jak kradną?
- Kto? Przecież na Boga nie znaleziono go gdzieś na obrzeżach miasta, tylko w szczerym polu. Kto niby miał go tam okraść? No kto? – zapytała z niedowierzaniem.
Dziewczyna przyglądała się policjantowi z coraz większym rozdrażnieniem. Nie mogła uwierzyć, że tak łatwo zakończyli w zasadzie niepodjęte dochodzenie

Dałam większy cytat - bo chodzi mi o dialogi, sa mało ekspresyjne, wyprane z emocji - a tu naprawde emocje by sie przydały

Może ja jestem starej daty, ale słowa musza u mnie wybrzmieć treść, muszą przyciągać uwagę. U ciebie jest to schematyczne, jałowe.
Te cytaty które podałam to tylko wyrwane przykłady, ale odnoszą się do całosci.
Brak mi tu klimatu, który powoduje, że czyta się jednym tchem, a gdy już trzeba zrobić przerwę, wraca się do czytania jak najprędzej.

Myślę, że jak przeczytasz tekst nagłos to może zrozumiesz o co mi chodzi.

Być może, masz rację, a może jednak nie zupełnie. Emocje w moim przekonaniu są przedstawione dostatecznie wyraźnie. No, może nie w każdym fragmencie.
Dzięki, pomyślę

Witam cię serdecznie

Zainteresowało mnie twoje opowiadanie, można powiedzieć, że nawet bardzo. Masz zgrabny styl pisania, przez co szybko się czyta. Niestety efekt psują przecinki, które stawiasz, jak odniosłam wrażenie, gdzie popadnie. Znalazłam kilka zdań, w których szczególnie to się rzuca w oczy:

Niewielkie kropelki potu zbierały się na, przykrytym włosami, czole.

po "na" przecinek jest nie potrzebny, tak samo jak przed "czole".

Lekarz podszedł do metalowej szafki i wyjął, owinięty w folię, pakunek.

Przed "pakunek" nie powinien stać przecinek.

zaproponował lekarz i ruszył w kierunku drugiego, znajdującego się za grubą, gumową kotarą, pomieszczenia.

Przed "pomieszczenia" również nie powinien stać. W dodatku jakoś nie pasuje mi to zdanie. Bardziej logicznie i składnie brzmiałoby według mnie: "Zaproponował lekarz i ruszył w kierunku drugiego POMIESZCZENIA znajdującego się za grubą, gumową kotarą."
Czyż nie brzmi bardziej spójnie?

Charakterystyczny dźwięk rozpinanego suwaka, przyprawił ją o dreszcze.

Nie przed każdym czasownikiem stawiamy ten nieszczęsny przecinek. Przed słowem "przyprawił" jest on zupełnie nie potrzebny.

Natalia patrzyła na ukazujące jej się przez wąską szczelinę, ciało Michała.

Przed "ciało" także jest niepotrzebny, nawet niewskazany.

Dotykając ciała odniosła wrażenie jakby usiłowała uścisnąć drewno. Kamienne, zimne…

Moim zdaniem w ten fragment wdarł się błąd logiczny. Drewno z zasady nie jest kamienne i nic z kamienia nie ma, więc porównanie ciała do drewna, później informacja, że jest ono kamienne stwarza masło maślane. To w końcu przypomina drewno czy kamień?

powiedział zdziwiony nagłym zainteresowaniem dziewczyny, lekarz.

Z tego co wiem to podmiot stawia się na początku zdania, nie na końcu. Więc "lekarz" powinien wylądować po "powiedział".

Został znaleziony jak już mówiłem przy nasypie kolejowym, przez wracającego z nocnej zmiany w młynie, mężczyznę.

Niepotrzebne przecinki przez wyrazem "przez" i "mężczyznę". Poza tym problem z podmiotem taki sam, jak w poprzednim przykładzie.

Tyle. Znalazłam więcej błędów, ale nie są one aż tak rażące i raczej stanowią literówki.
Co do fabuły: Zepsułaś zabawę. Przynajmniej ja odniosłam takie wrażenie. Już mniej więcej wiadomo, że ofiara została wyrzucona z pociągu, że się z kimś siłowała. Tak na samym początku? Chyba, że to krótkie, jednowątkowe opowiadanie, które zakończy się na kolejnej części.
Główna bohaterka wydaje mi się osobą dziwną. Raz opanowana, chłodna, rzeczowa, innym razem wpada w stan zahaczający o histerię. Zdziwiło mnie jej błyskotliwe dojście do stwierdzenia, że Michał został wypchnięty z tego pociągu. Zazwyczaj w takich sytuacjach bliscy ofiar nie zachowują trzeźwości myślenia. No, ale to twoja postać, kreujesz ją jak chcesz.
W skali od 1 do 10 oceniam twoje opowiadanie na 6,5. Nie jest jakoś szczególnie wybitne, ale szybko i przyjemnie je się czyta. Małe zgrzyty od strony technicznej. W moich odczuciach jest to mocny średniak. Popracuj jeszcze trochę nad warsztatem i przecinkami.
Czekam na dalszą część.

Pozdrawiam.

Dzieki za opinię. Napiszę tak, jest to część powieści, więc pewne rzeczy mogą się wydawać dziwne. Otóż nie chodzi o to, że ktoś go wypchnął z pociągu, a kto i z jakiego powodu.
bohaterka? właśnie taką chciałam ją stworzyć. Dziwną, inną, to też ma swoje uzasadnienie.
Natomiast jeśli chodzi o przecinki, to autokorekta, w większości ale nie tylko.
Nie jest ważne jak umarł, a dlaczego?
Natomiast to nieszczęsne porównanie do drewna - racja skopałam. Miałam na myśli twardość

Natalia poczuła jak nogi zmieniają się w giętkie, wiotkie patyki

Patyk kojarzy się raczej z czymś suchym i sztywnym.

Niewielkie kropelki potu zbierały się na, przykrytym włosami, czole.

Skoro to kropelki, to logiczne, że są niewielkie.
Informacja o włosach niepotrzebnie odwraca uwagę od najważniejszej informacji, jaką ma przekazać to zdanie – kobieta się poci – to jest istotne, nie to, czy ma grzywkę czy nie.

Zupełnie nieuzasadnione zjawisko, gdyby, choć w przypływie emocji ogarnęła ją fala ciepła.

Przekombinowane i niezupełnie prawdziwe. Istnieje coś takiego jak „zimny pot”.

Nic. Zimno, złowieszczo i ten zapach. [1]Już kiedyś była w podobnym miejscu. Identyczna niemal sceneria. Ta sama drażniąca nozdrza woń i pozbawione jakiegokolwiek wyrazu pomieszczenie. Deja vu. W żaden sposób nie mogła sobie przypomnieć, kiedy i w jakim okolicznościach mogła się [2]tu znaleźć. Przecież nigdy w życiu nie była w kostnicy. Za nic w świecie z własnej i nieprzymuszonej woli nie postawiłaby nogi w tak odrażającym miejscu, a jednak opanowało ją to uczucie. Niesamowite, mogłaby przysiąc, że zna tu każdy zakamarek. [3]Dwa metalowe stoły na kołach, ustawiono w zupełnym nieładzie. Natalia oparła się o jeden z nich, obawiając utraty równowagi.

Ten fragment musiałam przeczytać dwa razy, zanim zrozumiałam, co chcesz powiedzieć.
1. Największy błąd popełniłaś tutaj. Stwierdzasz w tym zdaniu, że była kiedyś w podobnym miejscu, a nie, że jest to tylko wrażenie, iż w nim była, a to spora różnica.
Potem robi się małe zamieszanie.
2. „Tu” to te konkretne miejsce, ta konkretna kostnica, nie kostnica ogólnie. A wyżej piszesz, że była w podobnym do tego miejscu.
3. Informacja o położeniu stołów zupełnie w tym miejscu nie pasuje. Wspominasz o nich tylko dlatego, że bohaterka nagle musi się o coś oprzeć.

Miała wrażenie, że była już kiedyś w podobnym miejscu. Identyczna niemal sceneria. Ta sama drażniąca nozdrza woń i pozbawione jakiegokolwiek wyrazu pomieszczenie. A przecież nigdy w życiu nie była w kostnicy! Za nic w świecie z własnej i nieprzymuszonej woli nie postawiłaby nogi w tak odrażającym miejscu. A jednak opanowało ją to uczucie deja vu. Niesamowite, mogłaby przysiąc, że zna tu każdy zakamarek, tylko jak to możliwe?
Nagle poczuła, że traci równowagę i oparła się o metalowy stół.

Nie wiadomo czy bardziej z powodu spływającego potu, czy też z uczucia mrowienia w bliżej nieokreślonym punkcie głowy.

Nieokreślony punkt na głowie? Jak ten punkt może być nieokreślony, jeśli „go czuje”?

Głuche kroki odbijały się od zniszczonej, również zielonej, terakoty. Lekarz pewnie nosił drewniaki. Każdy dobiegający do nich odgłos marszu brzmiał niczym echo odbijające się od lodowatych kafli, wywołując przerażenie.

Piszesz, że do nich, i że wywoływało przerażenie. Ale przecież piszesz o bohaterce, to ona się boi, policjant może i także, chociaż nie wiem dlaczego miałby się bać. A jeśli nawet już, to jakim sposobem kobieta o tym wie? Może wyczytała z wyrazu jego twarzy, że jest przerażony?

Poza tym, te kroki nie dudnią w korytarzu od samego początku, więc może warto napisać, że się rozległy, a dopiero potem, że odbijały echem od ścian. Zabrakło także umiejscowienia źródła tego dźwięku. Tutaj jakby się brały znikąd, dopiero potem wspominasz o korytarzyku za szklanymi drzwiami.

Natalia wyprostowała się i nieznacznie potrząsnęła głową. Czuła wyraźnie. Każdy włos z osobna prostował się i stawał na baczność, a tuż przy samej skórze przebiegło stado mrówek.

To jest osobne zdanie i jako takie nie ma większego sensu: Czuła wyraźnie jak każdy włos na ciele (?) prostuje się i staje na baczność...

Dość często stosujesz koślawy szyk:

wyciągnął z szuflady, zniszczonego biurka, formularz.

Wyciągnął formularz z szuflady zniszczonego biurka.

Bardziej spodziewałaby się panicznej ucieczki niż chęci spojrzenia na leżącego przed nią chłopaka, z bliska.

...niż chęci spojrzenia z bliska na leżącego przed nią chłopaka.

Został znaleziony jak już mówiłem przy nasypie kolejowym, przez wracającego z nocnej zmiany w młynie, mężczyznę.

...przez mężczyznę wracającego z nocnej zmiany.
Usunęłam informację o młynie. Wszystko o czym wspominasz, ja sobie wyobrażam. W tej chwili wyobraziłam sobie młyn, który w tekście jest raczej nieważny.

- Pamiętam, pamiętam – odpowiedział, wciąż szukając czegoś w szufladzie.

Wciąż szperając w szufladzie. Logiczne, że czegoś szuka.

- Nie koniecznie – sprostował.

Niekoniecznie.



Przydałoby się podkreślić stosunek dziewczyny do własnego zachowania. Piszesz o tym zdumieniu, jednak to jest zaledwie sucha informacja, to zdumienie nie ma odzwierciedlenia zachowaniu bohaterki. Całe te przeskoki z jednej na drugą wersję jej osobowości (tak to nazwę, ten krótki fragment za wiele w tej kwestii nie wyjaśnia) są trochę naciągane. Zabrakło tam samych wrażeń kobiety, tego, jak ona to odczuwa. Przydałoby się wzbogacić tekst o te informacje (tak, jak na początku opisałaś wrażenie deja vu), nie tylko opisywać zachowanie bohaterki (tak, jak potem opisałaś jej nagłą histerię). Napisz, jak ona się wtedy czuła, zamiast opisywać z boku owy napad.

Klimat samej kostnicy zbudowałaś dobrze, czuć było zimno tego miejsca, we wszystkich znaczeniach tego słowa.

Dzieki mamika teraz wiem dobrze gdzie mam maltretować dalej ów urywek. Dobrze, że zwróciłaś mi uwagę na to złudzenie. Tak zamotałam, choć dokładnie chodziło mi o to, że to tę konkretną kostnicę gdzieś widziała.
Jeszcze raz dzięki

Dwa metalowe stoły na kołach, ustawiono w zupełnym nieładzie.

Jak wyglądają dwie rzeczy ustawione w zupełnym nieładzie? Dwa to, imo, za mało na nieład

Głuche kroki odbijały się od zniszczonej, również zielonej, terakoty.

Ależ nie, kroki mogły odbijać się echem od czegoś lub rozbrzmiewać, dźwięczeć na podłodze/terakocie.

wyciągnął dłoń w geście powitania do towarzyszącego dziewczynie, policjanta.

Pogrubione do usunięcia. Burzy rytmikę zdania i niepotrzebnie je rozpycha. Wiemy, że na powitanie z reguły podaje się rękę, więc takie dookreślanie miałoby sens tylko w przypadku, gdyby ta ręka wskazywała na coś innego. A że dziewczynie towarzyszy policjant to już wiemy, więc można się tego pozbyć.

- Nie dotykaj. Dobrze?
- Przepraszam.
- Michał nosił zawsze taki zegarek dziwny. Był koloru rdzy, pamiętam – uśmiechnęła się z nostalgią. – Śmiałam się z niego, że zegarek nawet mu się zestarzał. Miał ruchomą tarczę, a na niej wszystkie znaki zodiaku i te wskazówki. Nie były jak większość, on miał błyskawice.

Tutaj czegoś brakuje, momentu zawahania, nostalgii, czegokolwiek zwracającego uwagę, że dziewczyna zaczyna wspominać. Zbuduje klimat, bo na razie to tekst po trochu zawieszony w próżni.

zaszlochała cichutko.

Szloch to intensywny, mocny płacz, nie da się tego zrobić cichutko.


Ten fragment, z wszystkich przeczytanych, podobał mi się najmniej. Jest dość niedopracowany. Brakuje tu wyraźnego pomysłu i klimatu, który powinno zbudować samo prosektorium, ale informacji jest tak mało, że widzę bardziej salę szpitalną niż kostnicę. Zachowanie i działania bohaterki do tego są dziwne… rozumiem, że coś z nią nie jest do końca w porządku, ale wprowadziłaś taki chaos, że przeskok zachowania, który miał wywołać dreszcz, rozszedł się po kościach.
Dziwnie też, że ni z gruchy, ni z pietruchy dziewczyna wyskoczyła z analizą domniemanego wypadku, polemizując z policjantem. Rozumiem, że dziewka bystra, zaradna, ale przecież przeżyła szok, po którym musiało nastąpić coś w rodzaju otępienia, no przynajmniej jej zachowanie nie wskazywało wcześniej na pogodzenie się z faktem śmierci i rozpoczęcie dociekania przyczyn owego zdarzenia. Powiedziałabym, że za mało bohaterki w całym tym fragmencie. Niby bierze w nim udział, niby patrzymy z jej perspektywy, ale brak tu ustosunkowania się do całego zdarzenia, przemyśleń, odczuć, czegoś, co pozwoli się z nią utożsamić, polubić, zacząć jej kibicować, współczuć czy cokolwiek.

I jeszcze jedno. Przecinki, to chyba stawiane były na chybił trafił, bo aż się dziwiłam spotykając je w niektórych miejscach.

eM