Oddychają twoim życiem
I plotą na Ciebie sieci
Te jadowite pająki
Wciąż udając że nie było
Platona i Aureliusza
I depczą wszystkie Jawory
Żądając naturalnych praw
Rozpieszczonych dzieci ojca
Epikura Wystraszone
przez upiora Mickiewicza
Ostatnia nadzieja milczy...
Marik Vao

Ładne, dużo kontekstów kulturowych co baaardzo lubię. Taka powolna, spokojna rytmika. Raczej z wierszydeł intelektu – przynajmniej w moim odczuciu. Najgorszy pozostaje drugi i trzeci werset – ni to dla rymu, ni rytmu, ni treści gdyż ta się powiela.

Tylko się nie dajmy pająkom! Co racja to racje. Jednakowoż coś w ich ofiarach jest jeśli tak pragną ich krwi Baarrdzo mi się podoba, bardzo zgrabnie przekazana treść prawię bez zgrzytów. Jedynie trochę mogę się przyczepić do tej metafory z pająkami, która nie wydaje się być dostatecznie umotywowana w wierszu w porównaniu z bardzo treściwymi odwołaniami literackim następującymi potem. Z drugiej strony, szczerze powiedziawszy to wcale mi to nie przeszkadza Ponieważ niosą te 3 pierwsze wersy taki jakiś głęboki wyrzut! czy pogardę lekką! To Świetne jest, wspaniałe. Ma to w sobie siłę, dodałbym jeszcze wykrzyknik ;D I brawo, poczytam sobie jeszcze parę razy... pozdr