Byli już całkiem poważnie pijani.
Noc była bardzo ciepła, jak to w maju, wiatr delikatnie powiewał, a zapach deszczu, który padał dzisiejszego (a w zasadzie wczorajszego – było wszak już grubo po północy) dnia orzeźwiał trochę ich podpite oblicza. Siedzieli razem na ławce z kolejnym już piwem w ręku, rozmawiali, raz po raz odpalając następnego papierosa. Ala i Mateusz widzieli się po raz trzeci w życiu.
Pozostałe ich dwa spotkanie, podobnie zresztą jak i to obecne przebiegało wobec tego samego, utartego już schematu. Łączyła ich wspólna znajomość z Bartkiem, dobrym znajomym zarówno Ali, jak i Mateusza. Dopiero jednak po raz trzeci znaleźli się na imprezie razem. Zawsze upijali się, żadne z nich nie miało zwyczaju wylewać za kołnierz, rozmawiali prawie wyłącznie ze sobą, ignorując resztę towarzystwa. Potem gdy grono znajomych albo mając już dość alkoholu udawała się do domu spać, albo zmieniała lokal, oni cichutko wymykali się. Szli zawsze do parku, we dwójkę kupując oczywiście po drodze dodatkowe piwa. Potem spacerowali, albo siadali na ławce oddając się dyskusji. O literaturze, kinie (tak! O kinie rozmawiali chyba najwięcej), sztuce i takich innych. I tym razem szablon ich spotkania pozostał niezmieniony i tak oto mamy przed sobą Ale i Mateusza siedzących na ławce.
- Oglądałem ostatnio „Pingwina”. Stary dobry, polski film Stawińskiego z Kozakiem i Cybulskim. Widziałaś?
- Nie, nie widziałam.
- Bardzo fajny, ale… Ale czemu zawsze w filmie, czy w książce w momencie gdy główny bohater zakochuje się przechodzi nagle przemianę? Do tej pory ciamajda i nieudacznik zmienia się nagle w bojownika, staje w szranki o względy ukochanej, potrafi napyskować w twarz Cybulskiemu. Po tym wszystkim zwykle dziewczyna zaczyna go w końcu zauważać, też się w nim zakochuje i w tym miejscu film się urywa. W domyśle żyją długo i szczęśliwie.
- Nie zawsze. Zwykle są jakieś przeszkody.
- Tak, ale są to przeszkody natury wyłącznie zewnętrznej. Niskie urodzenia, albo brak pieniędzy na ten przykład. Cokolwiek, nie wiem, choćby niespodziewane odkrycie, że zakochanych łączą więzy rodzinne, cokolwiek. Zawsze wyłącznie zewnętrzne, nigdy wewnętrzne. A to przecież tak naprawdę jest na pierwszym planie. Miłość to wstyd. Miłość to upokorzenie, miłość to przede wszystkim skrępowanie. To nałożenie kajdan na samego siebie. Umysłowych kajdan, których nie da się tak łatwo zdjąć.
- Miłość… Wiem dobrze o czym mówisz. Wiesz, że Bartek jest zakochany? I to na zabój.
- Wiem.
- Mówił ci?
- Nie, ale wiem.
- Zakochany i to na zabój. Od kilku miesięcy. Ale nic nie robi. Ona jest z Warszawy i o niczym nie ma zielonego pojęcia. Mówiłam mu, żeby się odważył i powiedział jej co czuje. Ale nie, nie zrobi tego. „To by popsuło relacje między nami, było potem by dziwnie” – starała się przedrzeźniać niski, chropowaty głos Bartka.
Przerwali. Zapalili po papierosie. Pociągnęli po solidnym łyku piwa. Było około trzeciej nad ranem. Pierwszy raz Ala i Mateusz widzieli się mniej więcej rok temu, siedzieli dokładnie na tej samej ławce co teraz, przynajmniej tak zdawało się Mateuszowi. Po raz drugi spotkali się w listopadzie. Umówili się, że pójdą razem następnego dnia do kina, na jakiś tam film, o kobiecie, która w czasie wojny ukrywała małą Żydówkę. wymienili nawet numery telefonów, ale z jakiś powodów nie poszli. Po raz trzeci widzieli się dopiero dzisiaj.
- I jeździ do Warszawy od czasu do czasu pod byle pretekstem –ciągnęła – Jeździ, tak naprawdę nie wiadomo po co. Liczy że coś się stanie, coś zmieni. Ale nic się nie dzieje i nic się nie zmienia. Boi się jej powiedzieć, to raz, ale wstydzi się też, że ktoś inny dowie się co do niej czuje, więc stara się ją traktować normalnie. Ba, nawet udaje, że jest nie lubi, jest opryskliwy. Nie wiadomo co chce tym osiągnąć. Zakochał się i przepadł. Nigdy z nią nie będzie.
- Bo jest w kajdanach własnego wstydu, ot co. Peszy go pewnie, jak ktokolwiek w towarzystwie wymówi jej imię, jak byle co o niej wspomni. I właśnie taki powinien być scenariusz film o miłości. On zakochuje się w niej. Zakochuje się, więc nic nie robi, bo to go żenuje. Żenuje nawet to, że się zakochał. Cierpi w samotności, przeżywa. Wie, że nie zrobi żadnego kroku, więc najlepszym wyjściem dla niego byłoby się odkochać. Tak odkochać się, to jedyny sposób, jedyny klucz do kajdan. Nie, nie klucz. Wytrych. Ale odkochać też nie chce, bo… Bo nie chce. A nawet choćby chciał to nie może. Myśli o niej dzień i noc. Przez tydzień. Potem, sukcesywnie coraz mniej. Po miesiącu, może dwóch odkochuje się zupełnie, a gdy spotyka ją przypadkiem rok później nie może wyjść z podziwu jakim cudem mógł się w niej wtedy kochać. I może z nią rozmawiać normalnie, nie speszony, tak jakby rozmawiał z najlepszym kumplem (co byłoby w fazie zakochania nie do pomyślenia). Uczucie się skończyło, koniec kropka. Ekran gaśnie, światło się zapala drażniąc delikatnie przyzwyczajone do ciemności oczy. Widz opuszcza fotel, wyrzuca opakowanie po popkornie do kosza i wraca do domu. Taki powinien wyglądać scenariusz, żebym mógł go uznać za autentyczny i prawdziwy.
- Mało filmowe… No, chyba że „Niewinni czarodzieje”, ale to bardziej o pozie, niż o wstydzie…
- Strasznie mało filmowe. Ale co tam! Film mógłby się nazywać „Kajdany”. Na plakacie dla niepoznaki widniałby zakuty główny bohater w stroju więźnia, za kratami. Ładna metafora, tylko nie wiem czy nie zbyt banalna.
- A te kajdany to co? Wstyd? Przeczucie, że robi się z siebie błazna?
- Też. Ale także na przykład wspólni znajomi obu głównych bohaterów. No i jeszcze jedno, najważniejsze, ta osoba, w której główny bohater jest zakochany nie może być wobec niego obojętna. To znaczy najlepiej dać widzowi jakiś niejednoznaczny znak, że ona też go kocha. Ale taki znak, żeby widz mógłby go zinterpretować na własny sposób. Żeby były wątpliwości, też kocha, czy nie kocha. Niech się nad tym zastanawia razem z głównym bohaterem.
- Tak, a dwa lata po premierze można by nakręcić siquel – podchwyciła Ala – Scenariusz pozostałby bez zmian, poza imieniem bohaterki. Aktorzy też praktycznie ci sami. I o samo zakończenie.
Urwali. Piwo powoli się kończyło, papierosów w paczce pozostało niewiele, było strasznie późno i coraz zimniej. Nie chciało im się jednak spać ani trochę. Milczeli przez kilka minut patrząc przed siebie, powoli dopijając resztki alkoholu. Piwo wygazowało się już niemal całkowicie i miało gorzki, nieprzyjemny smak. Wiatr wiał coraz silniej. Przytuliła się do niego i położyła głowę na ramieniu.

- Tak, ale są to przeszkody
natury wyłącznie zewnętrznej.
Niskie urodzenia, albo brak
pieniędzy na ten przykład.
Cokolwiek, nie wiem, choćby
niespodziewane odkrycie, że
zakochanych łączą więzy
rodzinne, cokolwiek. Zawsze
wyłącznie zewnętrzne, nigdy
wewnętrzne. A to przecież tak
naprawdę jest na pierwszym
planie. Miłość to wstyd. Miłość
to upokorzenie, miłość to
przede wszystkim
skrępowanie. To nałożenie
kajdan na samego siebie.
Umysłowych kajdan, których
nie da się tak łatwo zdjąć.

Gdyby porządnie rozpisać ten fragment, bo w zasadzie jego wartość jest wartością całego tekstu, a nawet więcej- można z czystym sumieniem powiedzieć- reszta umniejsza wartość tego fragmentu- to miniatura ta byłaby wartościową próbą. Pokusze się nawet o bardziej wymowny komplement- tekst ten byłby trafiony. Wybiłeś się mocno, leciałeś wysoko. styl? Mniejsza o styl, miałeś szansę w tym konkursie zająć czołową lokatę. Niestety, przy lądowaniu, nie tyle podparłeś, co z impetem wprost proporcjonalnym do obranej trajektorii (dalece niewspółmiernej do wątpliwych umiejętności) wyrżnąłeś w ziemię. Jest jednak potencjał. Niektórzy nigdy tak wysoko jak Ty, się nie wzniosą.

Jedno zastrzeżenie: ludzie "poważnie pijani" po imprezie, na której "nie wylewali za kołnierz", do tego popijający jeszcze podczas spaceru do parku i sensownie, kulturalnie rozmawiający o sztuce (w dodatku grubo po północy) to takie trochę fantasy. Może się czepiam nieistotnych drobiazgów, ale to mi strasznie zgrzyta - za bardzo ich upiłeś, żeby mogli tak sobie grzecznie dyskutować.

Ciąg dalszy

- Miłość… - powiedziała w końcu po długim milczeniu. – Ja też, dokładnie tak jak Bartek jestem zakochana.
I nagle rozpoczyna się. Gonitwa myśli. „W kim jest zakochana? Od jak dawna? Kto to taki? Kolega z mieszkania, czy może z uczelni? Pewnie z mieszkania, na pewno z mieszkania, coś kiedyś o nim wspominała, nie pamiętam tylko co dokładnie. O Jezu! O Jezu! Chwila, a może to tylko kokieteria z jej strony? Cholera, dlaczego ja jestem tak głupi. I co tu teraz odpowiedzieć?”
Zdał sobie sprawę, że milczy zdecydowanie zbyt długo, że musi coś powiedzieć, cokolwiek, byle natychmiast.
- I ja też. – wypalił, nie wiedząc, że tym samym podpisał na siebie wyrok. Zarzut – miłość. Wina – udowodniona, przecież przyznanie się jest królową dowodów. Kara – obowiązek dokonania wyboru między kluczem a wytrychem.
- Jak ma na imię?
„Cholera! I co teraz?! Powiem jej, że imię to tajemnica. Tak, to będzie najlepsze rozwiązanie. Tajemnica i już! Chociaż nie, będzie się przecież dopytywać. Na pewno będzie. Mogę zmyślić jakieś imię, ale to oznacza koniec, przegraną już pewnie na zawsze, na amen. Ale nie, nie powiem, że ma na imię Ala, nie, nie, nie! Nie ma o tym mowy! Chyba, że powiedziałbym, że Ala, a potem jakby co się wykręcę, że niby inna Ala, nie ma przecież monopolu na to imię. Jedno słowo, klucz czy wytrych? Gdybym tylko mógł dowiedzieć się o czym teraz myśli.
Nie mógł się dowiedzieć, ponieważ nie było by to zgodne z dopiero co powstałym scenariuszem. Według niego mógł liczyć co najwyżej na niejednoznaczny znak. Ale nie dostał nawet tego.

- Wracajmy, strasznie późno się już zrobiło. – powiedziała.
Wstali z ławki i wolnym krokiem skierowali się w stronę przystanku, nie mówiąc pod drodze do siebie już ani słowa.
- Którym jedziesz?
- Siódemką
- Masz szczęście, pierwszy odjeżdża za dwie minuty.
- A twój?
- Za 10 minut. - skłamał
Punktualnie, dwie minuty później niebieski, stary tramwaj numer siedem zatrzymał się na przystanku, z trzaskiem otwierając drzwi.
- To cześć, do zobaczenia.
- Do zobaczenia
Obserwował jak wsiadła, jak zajęła miejsce siedzące, w niemal całkowitym pustym pojeździe. Jak wyczyściła rękawem letniej kurtki zaparowaną szybę. I poszedł. Nie chciał wiedzieć czy patrzyła na niego odjeżdżając. Nie interesowało go, czy uśmiechnie się jeszcze do niego na pożegnanie, czy pomacha ręką. Było to całkowicie bez znaczenia.
Ruszył żwawym krokiem do domu. Teraz dopiero uświadomił sobie, że jest bardzo pijany. Godzinna droga do domu zleciała w mgnienia oka. Zatopiony we własnych myślach omal nie zauważył , że dotarł już na miejsce. Z trudem trafił kluczem w zamek. Coś się zacięło. Mocował się z nim co najmniej pięć minut.
Padł na łóżko jak nieżywy. Obudził się następnego dnia o dwunastej, w ubraniu. Nie wstając sięgnął ręką po leżącą pod łóżkiem butelkę wody mineralnej. Kiedy po piętnastu minutach doszedł mniej więcej do siebie zaczął się zastanawiać.
„Zadzwonię dzisiaj do niej. Tylko później, jakoś wieczorem, teraz pewnie jeszcze śpi. Zaproponuje wyjście do kina. Nie wiem co teraz ciekawego grają, zaraz włączę komputer, sprawdzę. Ona tak lubi kino. A jak się nie zgodzi? To nic, trudno, przynajmniej spróbuje. Ale co na to powie Bartek? Ja i Ala razem w kinie. Będzie się naigrywał, że mi się podoba. A jak się nie zgodzi? Będzie się naigrywał jeszcze bardziej. <<Co, chciałeś iść z Alą do kina! Haha! Ale się nie zgodziła.>> Nie, w takim razie nie zadzwonię do niej.”
Organizm rozpoczął proces odkochiwania.

Będzie się naigrywał, że mi się podoba. A jak się nie zgodzi? Będzie się naigrywał jeszcze bardziej.

Naigrawać się. Też byłem zdziwiony, gdy się dowiedziałem

Przyłączam się do uwagi gitarzystki05 - nie mam żadnego doświadczenia w obserwacji ludzi pijanych, rozmowie z ludźmi pijanymi, pisaniu o ludziach pijanych czy byciu osobą pijaną, ale mam wrażenie, że jeśli już dają radę klecić jakieś zdania brzmiące sensownie, to nie są one aż tak... rozfilozofowane. Po prawdzie - szczerą rozmowę, rozmowę na poziomie i na poważny temat niektórzy są w stanie prowadzić tylko po paru łykach, jak mi się zdaje.

Początek drugiej części mnie zaskoczył. Pierwsza była utrzymana w tempie powolnym, sennym wręcz. Druga rozpoczyna się "gonitwą myśli" bohatera - znikąd. Nie było najmniejszej wskazówki, że Mateusz czuje coś do Ali, a tu nagle taka reakcja na jej "jestem zakochana". Gdyby to była "nagła, paląca ciekawość, która dziwiła samego Mateusza i wywoływała niepokojącą myśl... Czyżby czuł coś do Ali?" - zrozumiałbym.

Tekst jest ciekawy, ale mam wrażenie, że jest zbyt szybki pomimo faktu, że nie jest szybki. W znaczeniu:
OKEJ: fabuła skupia się na przeżyciach wewnętrznych bohaterów i swobodnych rozmowach, nie ma żadnych bijatyk, niewyjaśnionych zbrodni et cetera
ZA SZYBKO: zero tła, wyjaśnień, kim jest Bartek, kim jest Ala, kim jest Mateusz. Czym się zajmują, co to za kraj, jak wyglądają bohaterowie, gdzie się znajdują i jak ten park wygląda. Przydaliby się, jak dla mnie, jacyś mimochodem wspomnieni przechodnie, albo inni uczestnicy Bartkowej imprezy, ot tak, żeby Mateusz i Ala nie sprawiali wrażenia Adama i Ewy, jedynych na świecie.

Końcowa uwaga: nie znam się, nie wiem, nie orientuję, nie bierz sobie moich uwag zbyt poważnie i no offence.

Teksty wrzuca się osobno, więc skomentuję tylko ten pierwszy.

piatekwojciechowski pisze:przebiegało wobec tego samego, utartego już schematu

Według schematu.

piatekwojciechowski pisze:To by popsuło relacje między nami, było potem by dziwnie

Poprzestawiany szyk.

piatekwojciechowski pisze:Ba, nawet udaje, że jest nie lubi

To to nie wiem co to. Że jej nie lubi, pewnie.

piatekwojciechowski pisze:Ale taki znak, żeby widz mógłby

Żeby widz mógł...

Tekst nie jest zły, ale zawiera całą masę błędów i to tych irytujących, jak literówki lub zły zapis, które autor sam wyłapuje podczas czytania. To do poprawy, następnym razem nie wrzucaj tekstu, którego sam nie czytałeś po napisaniu.

Co do samej sytuacji... Dialog sam w sobie jest ciekawy, ale niespecjalnie mi pasuje do sytuacji i nawalonych rozmówców. Czy tło nie mogłoby być inne? Czy to musi być po imprezie i po alkoholu?

eworm pisze:Tekst jest ciekawy, ale mam wrażenie, że jest zbyt szybki pomimo faktu, że nie jest szybki. W znaczeniu:
OKEJ: fabuła skupia się na przeżyciach wewnętrznych bohaterów i swobodnych rozmowach, nie ma żadnych bijatyk, niewyjaśnionych zbrodni et cetera
ZA SZYBKO: zero tła, wyjaśnień, kim jest Bartek, kim jest Ala, kim jest Mateusz. Czym się zajmują, co to za kraj, jak wyglądają bohaterowie, gdzie się znajdują i jak ten park wygląda. Przydaliby się, jak dla mnie, jacyś mimochodem wspomnieni przechodnie, albo inni uczestnicy Bartkowej imprezy, ot tak, żeby Mateusz i Ala nie sprawiali wrażenia Adama i Ewy, jedynych na świecie.

W pełni popieram.

Powodzenia w dalszej pracy życzę.