Dziś, chcąc się nieco rozerwać, sięgnęłam po Pudełko. Zawsze po nie sięgam, ilekroć dopada mnie chandra. Jest niewielkie, trochę poobijane na rogach, z czarnego drewna. Tym razem przyjemnie ciąży w dłoni, zdaje się być przyjaźniejsze niż kiedykolwiek.
Otwieram. Pudełko nie ma żadnego charakterystycznego zapachu i samo w sobie nie ma dla mnie specjalnej wartości. Kocham to, co ma w środku.
Palce mi trochę drżą, kiedy sięgam po bilet. Zwykły, ZTM’owski, nieskasowany. Ulgowy – długo głaszczę wzrokiem to słowo. Jest piękne. Potem patrzę na biegnący u góry, malutki napis.
M. st. Warszawa… Dalej już nie czytam.
Podnoszę bilet do warg. Smakuje wolnością.

Urokliwe, zamglone takie, owiane tajemniczością, gdyż nieznane są powody, dlaczego smakuje wolnością. Czarne drewno też jest tajemnicze; nie znam takiego. Spalone? Pomalowane?

Pudełko nie ma żadnego charakterystycznego zapachu i samo w sobie nie ma dla mnie specjalnej wartości. Kocham to, co ma w środku.

Szczególnie w drabblach każde powtórzenie gryzie po oczach. A tutaj mamy w bezpośrednim sąsiedztwie dwukrotne „nie ma” i trzykrotne „ma”.
Jest też trzykrotne sięganie. Dwa pierwsze jakoś się nawet tłumaczą, ale sięganie po bilet – już nie. Łatwo zastąpić innym słowem.

Bilet do Narni
Uwielbiam takie opowieści, gdy Przygoda zaczyna się od czegoś tak zwyczajnego jak tylko można. Nie opisałaś tu żadnej, nie dałaś nawet wskazówek, co sprawia, że... miniatura jest kompletna. Nie odsyła do książki planowanej na 2030r. Cała Przygoda jest w głowie czytelnika, w domysłach, co kryje się za biletem. Nieznany nawet gatunek. Fantasy? SF? Obyczaj? Powieść dla młodzierzy? Przygoda największa z możliwych, bo nieograniczona, przy każdym czytaniu tego tekstu inna
Tekst (na ile potrafię to ocenić) dobrze napisany. Nie znalazłem niczego, co mógłbym Ci wytknąć. Przepraszam :(

Myślę, że to dobry pomysł. Wróć do Warszawy. Z nią będzie Ci lepiej. Jej z Tobą pewnie też.

Gorgiasz, dziękuję za wizytę i uwagi. Nie zauważyłam powtórzeń, mea culpa.
Eldil, ojej, bardzo mi przykro. :( Dziękuję za komentarz.
AndrzejQ, merci.

Bardzo dobry pomysł z tym pudełkiem, bo zaczęło się od niego, a nie od biletu. I już od samego początku pojawiła się ta słodka aura tajemnicy. :-)

maciekzolnowski, dzięki za odwiedziny.

Bardzo mi się podobało.
Też mam miejsca za którymi tęsknię, tylko nie posiadam magicznego pudełka i czarodziejskich biletów.
Zbliżaj więc go często do warg i smakuj swoją zagubioną wolność.
Może kiedyś...

Zapamiętaj - bardzo!

Quincunx, przyznam się... Też nie mam pudełka, a bilet jest skasowany, wciśnięty w któreś z wydań Bułhakowa; nie mam nawet pojęcia, w które. Ale wyobraźnia może stworzyć i pudełko, i bilet, i magię...
Dzięki za odwiedziny!

To dobry tekst, chociaż o wiele lepszym czyni go podstawowa wiedza o autorce

Romecki, ależ skąd... Co za pogłoski... Widocznie mówię przez sen.
Merci za dobre słowo!

Kurcze no... Faktycznie wystarczyłoby tekst nieco poczyścić, a byłby bardzo zgrabny. Nie chodzi mi nawet o rolę biletu - bo ta faktycznie jest mętna - ale o to, jak "prowadzisz kamerę". Powiało mi tutaj Człowiekiem Roku, ale to nie zarzut. Chodzi o rozpiętość między namacalnym i poczuwalnym, sensualnością i emocjami. "Manie" nawet jakoś mi umknęły, ale sięganie rzeczywiście rzuca się w oczy.

MargotNoir, dzięki za odwiedziny. Cieszę się, że nawet w takiej, nie czyszczonej formie, miało to dla Ciebie sens.

Emmo, dobre! Wybór biletu ulgowego utożsamianego z wolnością bardzo trafny. Po pierwsze, bilet=podróż, podróż=zerwanie z zakotwiczeniem.
A po drugie przymiotnik ulgowy odesłał mnie do czasów szkolnych, studenckich... kiedy nie jest się jeszcze uwiązanym odpowiedzialnością za swoje i innych życie.
Gratuluję podium Grudnia i :clap:

Daję znać, że przeczytałam.
Utwór jest bardzo osobisty i nawet w jakiś sposób do mnie przemawia, ale ostatnio lubię oszczędność w przekazie, a tutaj mam wrażenie przekombinowania (albo nie, złe słowo, bardziej "teatralności" albo "pompatyczności", chyba.)

Ale piszesz ładnie, dobrze składasz słowa, zdania.