Latest post of the previous page:

Mich'Ael pisze:Szermierka, nawet taka rzeczywista, jest dalece bardziej finezyjna i skomplikowana niż walka wręcz, to już wiem.

Tu się z kolegą nie zgodzę. Tak naprawdę chodzi dokładnie o to samo. Tak podpuścić przeciwnika aby można było zastosować swoją przewagę. Finezja jest uzależniona tylko i wyłącznie od poziomu uczestników

Grimzon pisze:Tu się z kolegą nie zgodzę. Tak naprawdę chodzi dokładnie o to samo.

Mam własne doświadczenia, z których wynika to, co napisałem. I nie mam czasu o nich pisać...

Dzień dziewiętnasty:
...

Dzień dwudziesty:
...

Ani znaczka - tyleż w kwestii powieści, co w kwestii tłumaczeń. Praktycznie w ogóle nie ma mnie przy kompie i potrwa to pewnie do czwartku, albo i dłużej.

Nie wiem ile ćwiczysz szermierkę mieczem długim. W jakiej szkole lub bractwie poza tym, że z opisów jest to walka traktatowa. Z chęcią się dowiem jeżeli zachcesz udzieli takiej informacji (dotyczącej miejsca i jak wygląda twój trening). Nie mam zamiaru w żaden sposób kłócić się ze twoimi doświadczeniami bo nie wiem jakie były natomiast zajmując się od pewnego czasu szkoleniem ludzi w walce bronią białą mogę ci zagwarantować, że prędzej czy później to zobaczysz.

Walka wręcz czy bronią białą to polega na tym samym. Rozpoznać przeciwnika, zniwelować jego atuty, wykorzystać swoje.

W walce o stawkę i przy wyrównanym poziomie wykorzystuje się to co umie się najlepiej, a im wymyślniejsza technika tym rzadziej skutkuje.

Jeżeli znajdziesz chwilę czasu to z chęcią podyskutuję na ten temat.

Dzień dwudziesty pierwszy:
...

Patrz wyżej. Cały dzień nie było mnie przy komputerze, a notatnika pisarskiego (jest w nim już sporo notatek, własnoręcznie narysowana mapka okolicy i w ogóle wiele ciekawych rzeczy - pewnie kiedyś będzie bezcenny). Urobek twórczy - brak.

Być może, tylko być może, jutro ruszę do przodu. Wciąż mam nadzieję, że uda mi się dobić do 250 000 znaków.

Grimzon - wiem nawet dlaczego szermierka wydaje mi się finezyjna. Walkę wręcz sobie ćwiczę od ładnych paru latek i widziałem podczas licznych agresywnych i intensywnych sparringów, że nigdy nie ma w niej filmowej finezji - jeden skuteczny cios, jedna dźwignia i jest po walce, acz wcale nie w widowiskowy sposób (rozbity nos uniemożliwia dalszą walkę - jeżeli nie jest się cyborgiem - a nie jest bynajmniej widowiskowy).

W kwestiach szermierczych wciąż jestem nowicjuszem - ćwiczę od kilku miesięcy raptem (miecz długi, według nauk Lichtenauera głównie. www.nizar.pl i www.akademiamiecza.pl - jakby ktoś był zainteresowany). W związku z byciem nowicjuszem i nieposiadaniem odpowiednich rękawic ochronnych i maski nie miałem jeszcze okazji spróbować jak wygląda Prawdziwa Walka (no, maska w sumie jest nizarowa, tak samo jak i inny sprzęt, ale dochodzi jeszcze to, ze ja wcale nie chcę się sparrować na miecze... nawet na bokkeny. Na razie.). Pewnie, widziałem ją już, ale i tak mam wrażenie, że jest dalece bardziej finezyjna niż walka wręcz. Choćby z racji tego, że używa się do niej narzędzia...

Dzień dwudziesty drugi:
Tak jak przypuszczałem, dopiero w pociągu miałem okazję spróbować trochę nadrobić zaległości - i dobrze ją wykorzystałem. Jestem o 18 200 znaków do przodu, czyli całe dzieło ma już prawie 160 000 znaków. Nieźle.

Problem: nudne toto. Tak na świeżo nie potrafię jeszcze spojrzeć na tekst obiektywnie i krytycznie, ale wydaje mi się, że trochę leję wodę. Ale mogę się mylić.

Problem: postacie robią się strasznie papierowe. Cierpię na zaawansowaną lovecraftozę - postacie stają się coraz bardziej parą oczu, która musi iść i coś zobaczyć. Z drugiej strony - opisy i tym podobne wychodzą mi coraz lepiej, więc nie powinno być tragicznie jeżeli bohaterowie nie zaczną mi się zlewać w jednego...

Rozwiązanie: sporządzenie w końcu tej nieszczęsnej listy cech charakterystycznych i wyglądu bohaterów. Nie chce mi się, wierzę, że mam to wszystko w głowie - a okazuje się, że wcale nie mam i po roku przerwy błądzę.

No, teraz pisanie powinno pójść lepiej - jestem w końcu w miejscu akcji...
Czyli muszę znowu nosić ze soba notatnik i zapisywać na bieżąco to, co mi się rzuci w oczy. I szlajać się po miejscowych polach z nożami do rzucania. Standard.

Dzień dwudziesty trzeci:
Zwycieża Pijak.
Najpierw się obijałem (i tak dobrze, że nie opychałem się świątecznym jedzonkiem - grunt to siła woli), a potem piłem z kumplami. Wypiłem raptem trzy piwa (wspomniana wyżej siła woli) i prawie w ogóle nie dałem się wciągnąć w palenie liści pewnej wyjątkowo rozweselającej rośliny. Skutkiem tego wszystkiego mam dzisiaj paskudny nastrój, ale...

1. Kumple są miejscowi, co pozwoliło mi, w ramach gadania sobie z nimi o przeszłości i przyszłości, stwierdzić z niejakim zdziwieniem, że pesymistyczny i nienaturalnie smutny obraz naszego miasteczka, jaki buduję w powieści, wcale zbyt daleko nie odbiega od prawdy. Wniosek - muszę to uczynić jeszcze bardziej... hardkorowym.
2. Nastrój mi się zrobił (dzisiaj) nieco smutno-melancholijny - powspominało się osiemnastkę kumpla (odbywała się w leśniczówce i Wasz Uniżony Sługa biegał po okolicy w skórze dzika narzuconej na plecy i pokwikiwał przy tym radośnie... i nie, wcale nie był aż tak pijany). Ach, jak to było dawno temu...
3. Nagle mnie olśniło, że w powieści mam nieścięte zboże (całe pola!) na początku września... Poprawiłem już, ale niezły obciach...
4. W planach na "po świętach" mam wyprawę do miejscowego muzeum (żeby poprawić jego opis w powieści) i dowiedzenie się więcej o systemie wodociągowym i kanalizacyjnym miasteczka - to niesamowite, ale nie wiem o nim NIC (zwłaszcza nie mam pojęcia, czy są tu tunele kanalizacyjne, którymi można się choćby czołgać - o poruszaniu się w pozycji wyprostowanej nawet nie wspominam, takie rzeczy to tylko w Nowym Jorku. I roi się tam od białych aligatorów i różowych słoni. I żółwi ninja.).
5. Ja tu gadu, gadu, a brutalna prawda jest taka, że nic wczoraj nie napisałem. Dzisiaj postaram się wklepać kilka tysięcy znaków, ale idzie toto jak krew z nosa...

A, nie napisałem o najlepszym - czyli o powrocie z imprezy.

Ostatnio grałem trochę w "Call of Cthulhu: Dark Corners of the Earth" - szczerze polecam tę grę, jest naprawdę świetnym horrorem z gatunku tych, w których tak naprawdę nic strasznego nagle nie wyskakuje, a gracz i tak boi się jak cholera. Bohater, którego się prowadzi jest tylko człowiekiem - w związku z czym okazuje strach (ekran się uroczo rozmywa), boi się wysokości (ekran rozmywa się tak, ze nie widzi się którędy iść) i ginie po jednym ciosie jakiegoś większego potwora, przed którymi i tak przez większość gry musi uciekać.

I tak, po dłuższym graniu w CoC w ciągu minionych dni, wracałem sobie nocną porą do domu przez całkowicie opuszczone pola, zbrojny w latarkę jeno. Po okolicy snuła się ciężka, leniwa mgła, a w oddali coś wyło (serio!). Do tego latarka co chwilę mi migotała i wyłączała się (słaba bateria...). Klimat grozy lepszy niż w niejednym filmie... Co skłania mnie z kolei ku wnioskowi, że muszę lepiej owe pola, o których na razie tylko w powieści wspomniałem, opisać.

Dzień dwudziesty czwarty:
Dzisiejszy urobek to 18 000 znaków. Nie za wiele, jak na mnie, ale ta ilość nie obejmuje poprawek, jakie dzisiaj wprowadziłem. Tekst nadal jest nieco wodolejny, ale stwierdzam z niejaką satysfakcją, że w sumie dość poprawnie napisany i czyta się fajnie.

Znaczy - mnie się czytało fajnie.

Pierwszy beta reader dostanie tekst dzisiaj i zobaczymy jak jej się to spodoba.

Mam już w łebku zakończenie i mniej więcej wszystko, co się jeszcze wydarzy - i to, paradoksalnie, jest ta najgorsza część. Ach, jakże by było miło, jakby to się napisało samo...

Całe dzieło ma już 172 078 znaków i są to DWA masywne rozdziały... co oznacza, że będę potem musiał podzielić tekst na więcej rozdziałów.

Wątpię, czy dobiję do wymarzonych 250 000 znaków do końca grudnia.

EDIT:
A, ale przecież i tak jestem z siebie dumny - że w ogóle wziąłem się do roboty i przystąpiłem do pisania. Za to mogę być wdzięczny forumowiczom i innym maratończykom - to naprawdę motywujące!

Dzień dwudziesty piąty:
...

Znaczy - nic.

Dzień dwudziesty szósty:
Niby dopiero się zaczął, ale już czuję, że z pisaniem będzie dzisiaj tak sobie. Głosy w mojej głowie mówią mi, że dalej nie pójdę. "End of the road, dude", twierdzą.

Nie składam nikomu życzeń świątecznych. Widać jestem poganinem.

Dzień dwudziesty siódmy:
Dzisiaj i jutro będę zajęty tłumaczeniem - niestety, jak się ma pracę to czasami trzeba się nią zajmować. W związku z tym wcale nie będę miał ochoty dalej klepać w klawiaturę.

Z powieścią od jakiegoś czasu drepczę w miejscu - od mniej więcej 5-6 dni.

Swój maraton uznaję za zakończony i nie będę już raportował codziennie postępów, gdyż postępy owe mogą być bardzo mizerne.

Tak po prawdzie to głównym celem było ukończenie powieści, co prawie mi się udało - rozpisałem główne wątki, doprowadziłem bohaterów na miejsce wydarzeń, które też całkiem nieźle opisałem.

Pozostał do napisania ostatni rozdział (tak ze 30 stron?) i epilog (1-2 strony). Nie sądzę, by udało się to zrobić w grudniu, a szkoda.

Padłem przed metą, niestety, ale wciąż czołgam się dalej...

A dlaczego chciałem napisać ową powieść teraz? Jedna z głównych przyczyn jest taka, że w styczniu jest rozstrzygnięcie konkursu Literacki Debiut Roku, na który posłałem peirwszy tom. Wiem doskonale, że jeżeli nie wygram tego konkursu (przeczytałem ów pierwszy tom niedawno i cóż... nie wygram), to stracę motywację do pisania na jakiś czas - w porywach do około roku. Dlatego chciałem mieć już "dzieło w stanie surowym", które mógłbym tylko poprawiać i ulepszać w takich marudnych czasach... Cóż, udało się w jakichś 3/4 - nie jest źle.

Z tego miejsca chciałbym podziękować tym, bez których nie udałoby mi się nic napisać... czyli sobie.

Dzięki za współpracę i motywowanie mnie do działania - patrzenie jak inni się męczą i obserwowanie ich triumfów i porażek jest dość motywujące, naprawdę. Chyba ta świadomość, że nie jest się jedynym wojownikiem stającym do boju ze straszliwą Literaturlą pomaga.

Wnioski z maratonu:
1. Da się napisać powieść w miesiąc - trzeba tylko mieć jej plan i zwyciężyć z wewnętrznym leniem, zmotywować się do działania.
2. Życie i obowiązki z nim związane znacząco utrudniają bycie pisarzem, ALE gdyby ich nie było, nie byłoby też o czym pisać. Moj bohater nie mógłby walczyć mieczem, bo ja nie wiedziałbym na czym taka walka polega i jak wygląda (albo, o zgrozo, opisałbym i tak i naraził się na pośmiewisko). W powieści nie pojawiłby się bazyliszek i wilkołak, gdyby nie moje zainteresowania i studia literaturoznawcze (albo, o zgrozo, pojawiłyby się, ale w postaci zniekształconej przez Hollywood). I tak dalej. Słowem, fajnie jest mieć życie.
3. Jestem zmęczony mrocznymi i horrorystycznymi klimatami, w których postacie i tak dostają po łbie, nieważne co robią. Mogą tylko dostać nieco lżej. Muszę napisać coś lekkiego, jakieś radosne fantasy najlepiej...
4. Wesołych Świąt i Szczęśliwego Nowego Roku. Życzę wam, byście przeżyli nadchodzący rok - cała reszta życzeń nie ma sensu, gdyż realizacja waszych marzeń tak naprawdę zależy od was samych.

Wnioski z perspektywy Czasu:
Tempus fugit, aeternitas manet.

Wnioski z mojej perspektywy po upływie pewnego czasu:
Przejrzałem sobie dzienniczek mój i wychodzi na to, że tak naprawdę pisałem może przez połowę miesiąca, tak do piętnastego dnia naprawdę tworzyłem powieść, a potem mi się znudziło (chyba...) i tylko dłubałem w niej, udając, że dalej nad nią pracuję i posuwam się do przodu.

Teraz mam już w notesie rozpisane na brudno wszystkie dalsze wydarzenia i pozostaje je tylko spisać, ale bardzo, ale to bardzo, nie chce mi się tego zrobić. Kryzys twórczy spowodowany brakiem uznania, jak sądzę. Taka szybka diagnoza.

Tadam, tadam - niniejszym zamykam swój dziennik.

Można go spisać na straty, zgodnie z nazwą.

Albo można go przenieść do jakiegoś ładnego działu, oprawić w ramki i tam pokazywać potomnym. Ku przestrosze. Albo ku pokrzepieniu serc, jak wolicie.

Serio, dział Skończone Dzienniczki Maratończyków to chyba nienajgorszy pomysł - bo tak to się robi ciasno i chaotycznie w dziale maratońskim.

Mich'Ael pisze:Kryzys twórczy spowodowany brakiem uznania, jak sądzę. Taka szybka diagnoza.

Niekoniecznie. Z tego co wiem, to większość pisarzy tak ma. Dopóki są jeszcze jakieś niewiadome i coś może nas zaskoczyć, dopóty chce się pracować nad powieścią, ale gdy już cały plan mamy w głowie i zostaje "tylko" przelanie na papier, to motywacja leci na pysk. Pisanie to w byciu pisarzem najgorsza robota. Najlepszą jest wymyślanie.