Jestem taki sam jak wszyscy.
Nie jesteś! Nie pozwól sobie, aby Ci to wmówiono!

I ostrożnie z takimi uogólnieniami. Ta „urawniłowka” jest poniekąd symbolem epoki – odebrać ludziom indywidualność (czytaj: człowieczeństwo) i przerobić ich w zunifikowane, bezwolne i bezmyślne stado.

Dziećmi basu

Nie wiem o co chodzi, ale się nie przyznaję.

potrzebami nie do zaspokojenia.

Zaspokajam swoje potrzeby.

Miłośnikami fast-foodów,

Nie jadam fast-foodów

imprezującymi co tydzień,

Nie imprezuję.

a z drugiej strony sportowcami,

Nie uprawiam sportów. Nie byłem, nie jestem i będę sportowcem.

którzy liczą każdą kalorię.

Nie liczę kalorii.

Oto ludzie, którzy nie mają czasu, bo pochłonęło go scrollowanie tablicy na facebooku.

Mam czas.
Nie ma mnie na facebooku.

Co do reszty – nie mnie oceniać.

I jestem przekonany, że takich jak ja i podobnych, jest wielu. Bardzo wielu. Lecz nie jesteśmy tacy sami.
Patetycznie, infantylne i nieprawdziwie. Dla mnie tekst całkowicie chybiony.

Lvmia pisze: Oto ludzie, którzy nie mają czasu, bo pochłonęło go scrollowanie tablicy na facebooku.

Albo siedzenie w innych miejscach w sieci, heh.

Lvmia pisze: Udajemy silnych, a w środku każdy z nas chowa swoje problemy.

Lvmia pisze: Ludzie zaślepieni sobą, a przytłoczeni światem, którego nie widzą. Wkładamy swoją nędzną duszę i puste emocje do ładnego opakowania, które przecież tak łatwo zniszczyć.

To jest, ku*wa, bardzo dobre.

To co napisałeś jest mądre i boleśnie prawdziwe. Nie użyłeś ani grama patosu, ale ta rozpacz, bezsilność i zniechęcenie aż kipią. Do mnie jak najbardziej przemawia ta miniatura.
Ewentualnie mógłbyś to napisać mniej wprost i ująć w trochę bardziej wyszukane słowa, ale czy to konieczne? Może i nie, bo przekaz jest tu najważniejszy, a nie forma; i tak mi się to bardzo podoba.

Gorgiasz pisze:

Dziećmi basu

Nie wiem o co chodzi, ale się nie przyznaję.

To taki głęboki dźwięk, popularny w muzyce, głównie mam tu na myśli rap/trap, gdzie jest on mocno zaznaczany w większości kawałków.

Gorgiasz pisze:
I jestem przekonany, że takich jak ja i podobnych, jest wielu. Bardzo wielu. Lecz nie jesteśmy tacy sami.
Patetycznie, infantylne i nieprawdziwie. Dla mnie tekst całkowicie chybiony.

Tekst jest oceną tej części społeczeństwa, która jest mi najbliższa wiekowo. Uważam, że dobrze opisuje on ludzi ze szkół średnich i trochę starszych.
Oczywiście rozumiem również, że nie będzie on trafiał do każdego, nie oszukujmy się, są granice wiekowe, a co za tym idzie, w pewnym stopniu kulturowe.

Przemek pisze: To jest, ku*wa, bardzo dobre.

Dziękuję bardzo!

Przekaz jest zrozumiały. Emocjonalny i mocny.
Ale sposób wyrażania myśli (słowa, których używasz) - jest infantylny i banalny.
Jako song o pokoleniu, umieszczony na blogu lub na fb - jest do przyjęcia. Ale jako tekst literacki - już nie.
I to napisze Ci (lub powie) każdy starszy i (lub) oczytany czytelnik.
Jeśli chcesz PISAĆ a nie tylko dzielić się emocjami - sporo pracy przed Tobą.

Dla mnie ok. Manifest, tylko zastanawiam się po co...wiele wyolbrzymionych podkreśleń, ale manifest bez nich, niech ktoś napisze. No i na plus odważne i prawdziwe.

Added in 4 minutes 10 seconds:
W muzyce preferuję minimalizm w warsztacie z maksymalną ekspresją, jedna nutka trafia bardziej niż cała gama, myślę, tak sądzę,

Added in 2 hours 11 minutes 59 seconds:

Gorgiasz pisze: Jestem taki sam jak wszyscy.
Nie jesteś! Nie pozwól sobie, aby Ci to wmówiono!

I ostrożnie z takimi uogólnieniami. Ta „urawniłowka” jest poniekąd symbolem epoki – odebrać ludziom indywidualność (czytaj: człowieczeństwo) i przerobić ich w zunifikowane, bezwolne i bezmyślne stado.

Dziećmi basu

Nie wiem o co chodzi, ale się nie przyznaję.

potrzebami nie do zaspokojenia.

Zaspokajam swoje potrzeby.

Miłośnikami fast-foodów,

Nie jadam fast-foodów

imprezującymi co tydzień,

Nie imprezuję.

a z drugiej strony sportowcami,

Nie uprawiam sportów. Nie byłem, nie jestem i będę sportowcem.

którzy liczą każdą kalorię.

Nie liczę kalorii.

Oto ludzie, którzy nie mają czasu, bo pochłonęło go scrollowanie tablicy na facebooku.

Mam czas.
Nie ma mnie na facebooku.

Co do reszty – nie mnie oceniać.

I jestem przekonany, że takich jak ja i podobnych, jest wielu. Bardzo wielu. Lecz nie jesteśmy tacy sami.
Patetycznie, infantylne i nieprawdziwie. Dla mnie tekst całkowicie chybiony.

Jesteś, pojęcie indywidualizmu jest przereklamowane i nad współczesne, oddychasz, pożywiasz i wydalasz jak miliardy stworzeń, po cześci dzielisz z nimi takie same potrzeby emocjonalne - to że Ty nie jesteś to żaden argument że tekst ma wady, to, by być ostrożnym w uogólnianiu to dobra rada.

Sarah pisze: Jeśli chcesz PISAĆ a nie tylko dzielić się emocjami - sporo pracy przed Tobą.

Jak widać jeszcze daleka droga przede mną. Staram się nie być oczywistym, jednak mimo wszystko akurat "My" bardzo mi się spodobał swoją prostotą i dobitnością, dlatego postanowiłem go tu wrzucić. Szanuję twoje zdanie. Dziękuję za opinię!

Rumcajs pisze: Dla mnie ok. Manifest, tylko zastanawiam się po co...wiele wyolbrzymionych podkreśleń, ale manifest bez nich, niech ktoś napisze. No i na plus odważne i prawdziwe.

Po prostu czuję, że trzeba coś zmienić w życiu młodzieży XXI wieku. Od czegoś trzeba zacząć. Dzięki!

Lvmia, Masz czas by się uczyć używać słów, łączyć je w mocne a jednocześnie niebanalne frazy. Jesteś młodym facetem i jeśli tylko będziesz chciał nad tym pracować - będzie dobrze. Bo możliwości jak widać masz. I to naprawdę dobry prognostyk

Lvmia pisze:Po prostu czuję, że trzeba coś zmienić w życiu młodzieży XXI wieku. Od czegoś trzeba zacząć. Dzięki!

Potraktuj ten manifest jako notatki. Bo jesteś w wieku, w którym większość Twoich potencjalnych odbiorców - młodzieży - właśnie wszelkie manifesty odrzuca spójrz, jakie formy kultury do nich trafiają, jeśli literatura, to co - i tym spróbuj do nich dotrzeć

Lvmia - dobrze jest chcieć, pisząc o zmianach myślisz o tych dotyczących Ciebie? Bo wiesz, innych nie można zmienić, można zmienić tylko siebie.

Od strony technicznej - zupełnie w porządku. Ładny minimalizm, jeśli chodzi o formę - słów w zasadzie jest dokładnie tyle, ile być powinno, w tekście czuje się taką pewną surowość. Całość napisana na tyle zgrabnie, że przy czytaniu potrafi wywołać emocje, potrafi poruszyć - tylko, że...
Tylko, że - jak napisał już wcześniej Gorgiasz - bardzo ryzykowne i koniec końców chybione jest to uogólnienie i generalizowanie. O ile podoba mi się ten tekst jako sama forma - to już treść niekoniecznie. Bo jest nieprawdziwa - a już na pewno nie w momencie rozciągania tego opisu na "wszystkich". Ze sporą częścią tekstu zwyczajnie się nie identyfikuję, nie dotyczy mnie ona - i jakoś tak niefajnie się czuję, kiedy niejako na siłę te sprawy (zarzuty?) są mi przypisywane...
I jeszcze na koniec, z uwag technicznych - ja bym to raczej wrzuciła do działu dziennikarsko - publicystycznego, bo dla mnie to bardziej felietonowate jest, niż miniaturowe