Latest post of the previous page:

Autor sam się nie pochwali



„Braciszkowie niebożątka” Tomasza Gnata (@publicat_sa) to z kolei fantastyczna opowieść, której akcja osadzona jest w alternatywnej rzeczywistości. Sporo tu steampunku po polsku, trochę Dickensa ze słowiańskimi elementami. Jest fascynujące miasto z mrocznymi zakamarkami, niebezpiecznymi kanałami i położoną pośrodku tajemniczą Katedrą, ale jego zwiedzanie odbywa się w tempie błyskawicznym, bo gdy już trochę wsiąkniemy w ten świat, akcja nie zwalnia ani na chwilę. Jest sporo ironii i poczucia humoru oraz postmodernistycznej gry z konwencją. To naprawdę dobra powieść!
granice.pl

iris pisze: Autor sam się nie pochwali

Autorowi się nie chce insta zakładać, więc autor żyje w błogiej nieświadomości Dzięki za zalinkowanie iris.

iris pisze: Dickens

iris pisze: postmodern

No tu przyznam że mnie tam gdzie trzeba pogłaskali.

Wywiad z Tomkiem
https://www.granice.pl/publicystyka/tom ... iad/1412/1

iris, żaden promotor mnie tak nie promował jak Ty! Dziękuję. Będę się musiał jakoś odwdzięczyć.
I, szczerze, miałem sam dać znać, ale nie sądziłem, że tak szybko to wrzucą. Za bardzo byłem zaaferowany pierwszą "dużą" recenzją. Linkuję, ku nauce wszystkich młodych wilków literatury. Co mi tam wytknięto, paru ludzi z wery już sugerowało dawno, więc to i tak jest mocno poprawiona wersja. Wniosek taki się nasuwa -- trzeba wilczki uważnie słuchać co tu mówią.

Iwar pisze: Co mi tam wytknięto, paru ludzi z wery już sugerowało dawno, więc to i tak jest mocno poprawiona wersja.

Iwar pisze: iris, żaden promotor mnie tak nie promował jak Ty! Dziękuję. Będę się musiał jakoś odwdzięczyć.

Oooo, to jest pomysł! Ściągnij Ją do Kraka na procenty, przy okazji podpisze mi knigę

Misieq79 pisze: Oooo, to jest pomysł! Ściągnij Ją do Kraka na procenty, przy okazji podpisze mi knigę

Koniecznie!
Przy zjeździe Czterech Jeźdźców Apokalipsy.
I wymianie autografów.

G.

To kiedy ten Krakał?
Może nawet bym się kopnął, co prawda nie moturem bo piździ przeokrutnie, ale jest do przegnania pięciolitrowy konik w logo:)

Iwar pisze: iris, żaden promotor mnie tak nie promował jak Ty!

No w końcu jesteś moim bratem w debiutowaniu z innego ojca, ale matka Wery ta sama

brat_ruina pisze: To kiedy ten Krakał?

No, no, kiedy?
Iwar, gratki! Nie napiszę, że mam książkę na półce, bo jeszcze jej tam nie odstawiłam. Czytam

Aktegev pisze: Czytam

Czekam na brutalnie szczerą opinię
A Kraków pewnie gdzieś w styczniu, będziemy coś precyzować po świętach z pozostałymi inspiratorami.

Iwar, skończyłem czytać "Braciszków" i pomyślałem, że naskrobię kilka słów. Oceniałem tak, jak oceniałbym wszystko - przeczytałem sporo fantastyki i jestem dość wymagający, oczekuję w tym gatunku jakiegoś zaskoczenia, a od Ciebie je dostałem. Fakt, że mam do czynienia z autorem z Wery od początku mnie cieszył, ale nie sprawiał, że pochwaliłbym coś, co nie przypadłoby mi do gustu.

Ale przypadło. To jedna z lepszych fantastycznych pozycji, jakie czytałem w ostatnim czasie. Dostrzegam wady (i oczywiście od nich zacznę!) - przede wszystkim pierwszy rozdział "wchodził" dość trudno, miałem wrażenie stylistycznego przeszarżowania, scena nie była dla mnie do końca czytelna. Co ciekawe, od drugiego rozdziału ten "problem" zupełnie zanikł, więc nie wiem, czy naprawdę są jakieś znaczące różnice, czy po prostu potrzebowałem czasu na przestawienie się na Twój styl. A własny styl zdecydowanie wypracowałeś i za to wielkie ukłony.

Również i po zakończeniu spodziewałem się trochę więcej - historia urywa się, jak na mój gust, nieco zbyt szybko. Pojedyncze rozwiązania fabularne wydawały mi się się nieco pretekstowe. Jednak to wszystko są naprawdę drobiazgi, ponieważ wykreowałeś naprawdę oryginalny, ciekawy świat i wypełniłeś go świetnymi, charakterystycznymi postaciami. Wciągasz w tę opowieść, pięknie ją odmalowujesz, nie popadasz w sztampę, odpowiednio wyważasz opisy, dynamikę i humor. Miasto jest głównym bohaterem tej opowieści i miasto jest jej największą zaletą, a kolejne jego oblicza odsłaniasz powoli, wierząc w inteligencję czytelnika. Fabuła wciąga, choć mam wrażenie (oby słuszne), że to dopiero preludium do dalszych wydarzeń. Scenę i bohaterów masz już idealnych, więc...

Liczę, że szybko doczekam się kolejnych części w księgarni . Gratuluję, naprawdę mi się podobało. Możesz coś zdradzić nt. wydania drugiego tomu, czy jeszcze za wcześnie?

Wizimir, dzięki za przeczytanie i opinię. Co do wad -- masz rację Pierwszy rozdział to jeszcze mój najpierwotniejszy styl, Iwar bez filtra. Pierwsza dłuższa rzecz jaką w życiu napisałem, więc widać tam wszystkie wady pączkującego grafomana. Plącze się jeszcze oryginalna wersja tego na forum, pod nickiem do którego zapomniałem hasła. Napisałem to, zająłem się życiem, by po trzech latach wrócić z pomysłem pisania książki.

Zakończenie. Świadomie chciałem zrobić antytezę do zwyczajowej walki z finalnym bossem. Myślę jednak, że w mojej ucieczce od typowych wielkich fajerwerków na końcu, z daleko poszedłem w fajerwerków brak. Zrozumiałem to teraz i w następnych częściach jest odrobinę bardziej widowiskowo. Czy się udało, nie wiem, pytać Miśka, on czytał

Co do drugiego tomu. Mój brat kupił pięć egzemplarzy, ale czy to wystarczy wydawcy, by dokonać kolejnej inwestycji? Nie mam pojęcia. Ostatecznie zrobi się pdf, narysuje okładkę w Paint'cie i wyśle do zainteresowanych czytelników

W końcu dotarłem do tej pozycji na liście i ...czuję niedosyt. Danie jest aromatyczne i barwne, nieco ciężkie - choć może to nie jest najlepsze porównanie. Od początku widzę je w żółciach, oliwkowych odcieniach, brudnej zieleni. Nawet czarne mury Katedry nie dają tej konturowej wyrazistości. Pomysł oceniam wysoko, wykonanie także. Miejscami stylistyka nieco przesadzona, głównie przy opisach okoliczności - tak na granicy. Ale to nie przeszkadza, raczej uwydatnia sznyt i umiejętność panowania nad słowem, a słowem nad czytelnikiem.
Technicznie pięknie. Kreatywne, świeże wizje.
Mam w zasadzie tylko jeden poważniejszy zarzut: nie udało mi się zidentyfikować z żadnym z bohaterów. Nie związałem się emocjonalnie.

Dzięki za podzielenie się opinią Pająku.

P.Yonk pisze: Miejscami stylistyka nieco przesadzona, głównie przy opisach okoliczności - tak na granicy. Ale to nie przeszkadza

To bardzo wyrozumiałe potraktowanie mojego słowotokarstwa Wdzięcznym.

Twój zarzut to ogólnie myślę ciekawy temat. Bo z jednej strony identyfikacja wydaje się subiektywna, a z drugiej przecież ileż tworzy się everymanów, jako wytrychów do subiektywności ogółu. Mogę to traktować jako komplement -- moje postacie są zbyt zindywidualizowane, by trafić do wszystkich A może właśnie nie są, może są narysowane tak nieprecyzyjnie, że w ich lustrach nie widać naszych odbić? Że pijawka ego nie ma się w co wgryźć? Czyli mój błąd w sztuce. A może to realia świata, który z założenia jest nieprzyjemny i ludziom wrogi, sprawiają, że nie chcemy mieć z nim do czynienia, że protagonista staje się buforem, a nie awatarem? A może powinienem pójść napić się kawy, zamiast liczyć anioły na główce szpilki.

Jeszcze raz dziękuję, wasze recenzje mają zbawienny wpływ na moje morale

Przeczytałam i pozwolę sobie podzielić się trochę wrażeniami, bo ta książka to dla mnie ciekawy przypadek.

Dla języka (właśnie takiego momentami przestylizowanego, słowotokarskiego i w ogóle) z przyjemnością przeczytałabym jeszcze raz. Bardzo podoba mi się to, co robisz ze słowem, zdaniem, z opisem. Świat jest barwnym patchworkiem, który nie rozłazi się na szwach, mimo korzystania z pełnej gamy motywów i kolorów zachowuje spójność, estetykę itd. To mi zaimponowało, bo przyznam szczerze, że często w takich "rozbuchanych" światach mam wrażenie przesady i pewnego wciskania motywów na siłę, a tu nie. Tutaj wszystko grało.
Za te dwie rzeczy na pewno sięgnę po kolejne, co wydasz.

Teraz pewien zarzut, który wbrew pozorom okazuje się mieć mniejsze znaczenie niż można by się spodziewać...
Niestety fabularnie mnie znużyło. To bieganie jednych za drugimi od któregoś momentu przestało mnie interesować. Ciekawie oglądało mi się miasto (Szczurze Ścieżki! Pogoń! Dżentelmeni! Wzorzec Ludu!), a to, kto tym razem kogo gdzie dogoni i w co dźgnie mało mnie już interesowało. Za często też głównym bohaterem zostawał jak dla mnie zbieg okoliczności. Że akurat ten to usłyszał, że akurat tamten zaatakował w momencie, gdy... etc. etc.
To z tą fabułą, mam wrażenie, jest o tyle paradoksalne, że nie dość, że wciągnęło mnie otoczenie, to jeszcze jak najbardziej interesowali mnie bohaterowie! Podobała mi się ich pewna "obcość" i chciałabym ich więcej, na spokojniej poobserwować, posłuchać, poznać w takiej, powiedzmy, codzienności. Stąd coś, co dla wielu osób jest na pewno zaletą - wartka akcja - dla mnie akurat było minusem książki. Chyba jeszcze tak nie miałam, żeby wciągnęło mnie "kto" i "gdzie", a zupełnie nie chwyciło "co robi i po co".

I ogólnie z tą książką mam o tyle ciekawie, że tak, jak zazwyczaj stwierdzenie "no nie, fabuła mi nie podeszła" mocno decyduje o ogólnej ocenie książki, tak w tym przypadku zadziwiająco mało waży. To znaczy te inne elementy, o których wspominałam, sprawiają, że ogólnie nadal każdemu powiem, że mi się ta pozycja bardzo podobała. I tak też chyba jeszcze nie miałam...

Kawał ciekawej roboty zrobiłeś, Iwar, gratuluję

Dzięki Adrianna za podzielenie się wrażeniami.

Cieszę się, że spodobały Ci się język i opisy. To one, wbrew zaleceniom lekarzy, sprawiają mi największą frajdę w pisaniu Nie lubię pisać scen akcji. No ale coś musi popychać ten świat do przodu. Dlatego ktoś kogoś czasem w coś musi dźgnąć. A poza tym wiem, że pewnie jesteśmy w mniejszości jeśli chodzi o ulubienie ww. I tak rozpada się moja fantazja, że piszę przede wszystkim dla siebie

I dzięki za zwrócenie uwagi na te zbiegi okoliczności. Nie znoszę ich w książkach innych, ale z drugiej strony nie chciałem by akcja była zbyt oczywista i jednotorowa. Będę musiał popracować nad lepszymi rozwiązaniami.