prawdą jest biel
a nieprawdą czerń

A kakao jest życiem (Bo kundle mają lepsze geny.)

(Eksperyment formalny. Na razie nie tłumaczę, może ktoś zauważy.)

Czy to wymaga oglądania Ricka i Mortiego?

Chyba tak, bo ja nie kapuję

Navajero pisze: Chyba tak, bo ja nie kapuję

Znaczy że pijesz, to dobrze, bo bez tego niedyrydy:))

Widać za mało wypiłem, bo może bym załapał

Czarny kwadrat na białym tle
Biały kwadrat na białym tle
Biały kwadrat na czarnym tle

To tak mi się kojarzy z izmami. I z eksperymentami formalnymi.

Ale też nie kapuję.

Rubia pisze:Ale też nie kapuję.

jw, zdrowie szefowej

Kurde, nie spodziewałem się, że to będzie funkcjonowało jako rebus. Jest czarno na białym napisane (daję w większym kontraście)

Ale wiesz, że to dział poetycki?

Tak, wiem, potem zrobię wersję "izmizmu" prozą i się wszystko wyjaśni. Ale może ktoś chwyci wcześniej.

Izm - ironicznie o terminie zakończonym na izm.
Tu mamy truizm.
Czyli ironicznie o ironii.
No jest to wielce skomplikowany zabieg myślowy. I chyba wymaga jednak specyficznego umysłu..

Tytuł dałem z technicznej konieczności, ale pasuje.

Added in 44 minutes 29 seconds:
izmizm - wykładnia

Pojawiając się w nowej przestrzeni wypełnionej społecznością zwykłem badać granice możliwości. Jeśli jest to miejsce około-literackie, jak to, taką granicą będzie tolerancja języka pisanego.

Język to nie tylko znaczenia wyrazów i budowany z nich sens całości (który zresztą odwrotną drogą określa zakres znaczeń poszczególnych zdań i słów), ale także znaki graficzne. Powyższy twór wykracza poza semantykę i syntaktykę w kierunku grafiki. To jest tekst, który sam siebie znosi, ale zaraz potem znowu wznosi. Taki zresztą charakter ma każda, np. postsokratejska myśl, ponieważ Sokrates uważał, że tylko w rozmowie (dynamicznie) można dochodzić do prawdy, a wszystko co napisane jest automatycznie martwe (statyczne), przybite jak martwy owad w gablocie.

Czerń, to kolor czcionki, warstwa graficzna tekstu, a biel - pusta kartka. To, co napisane, zawsze jest nieprawdą, natomiast prawda jest dynamizmem nie do pochwycenia przez statyczny opis (znaczący znak), dlatego symbolizuje ją niewypowiedzenie - biel kartki.

Ale - i to jest dla mnie najciekawsze i najtrafniejsze - że tekst (czerń) mówi prawdę w warstwie semantycznej, natomiast przeczy sobie w warstwie graficznej. Jest w tym potencjał, który prywatnie wyzyskuję na różnych poziomach i w różnych dziedzinach. Język jest jedynym opisowym i powszechnie rozumianym środkiem wyrazu, ale ma tę paradoksalną cechę wyrażania i nie wyrażania.

Tytuł symbolizowałby wszystkie -izmy, systemy twierdzeń przygważdżające (zabijające) niepochwytną prawdę.

Utwór jest wierszem, bo zawiera dużo więcej treści, niż jestem w stanie tutaj wyłożyć. Zresztą tylko jedną możliwość wyformułowałem.

_Lab pisze: To jest tekst, który sam siebie znosi, ale zaraz potem znowu wznosi.

Uhmmmm...
Tu bym polemizowała ale..
autor zawsze wie, gdzie jego utwór wzlata..