Przestrzeń Głupia I Nierozważna

Typowy osiłek, rzec można

Pięścią mknie nieugięta groźba

Lecz mózg stoi, o tak



Wielki to gość, ta Przestrzeń

Paręset kilometrów wzdłuż

Gigant, rzec można

Lecz to zwykły tchórz



Plotki o nim snują

Ludzie bez wyobraźni

że fenomen, że potęga

Tak ładnie to ujmują

"Wielka z niego łazęga"



Przestrzeń Głupia I Nierozważna

To jest gość

Prawda?



Lecz arogancja stuka mnie w ramię

Więc odwracam się ostrożnie

"Co ty?! Poddajesz się, chamie?!

Ciota", stwierdza swobodnie



I na pergaminach starych

Jak świat

Bazgram plany przyszłej zagłady

O tak



I tępy ten osioł

Ta Przestrzeń

Wpatrzona w siebie

Ta kupa mięśni

Nic nie wie



Dłubiąc w nosie

I bijąc słabszych

Nie zauważa jak obca persona

Z uśmiechem

Ze śmiechem

Robi go w balona



I tak paręset kilometrów wzdłuż

Upadłszy z hukiem, potłukło zęby

I nadziało się na nóż

Przestrzeń Głupia I Nierozważna

Potykając się o związane sznurowadła



(Ha, Ha)



Ja natomiast, wytężając jaźnię

Gwizdałem

Tańczyłem

I dreptałem raźnie

W świat

Coś mi się wydaje, iż robisz nas w konia, czekając z wewnętrznym chichotem na głosy uznające maestrię wielopoziomowych skojarzeń i wątków ocierających się o istotę bytu. Osobiście utwór rozbawił mmie, lubię balansowanie na krawędzi absurdu.

Pozdrowionko.

Jest dość oryginalny. To chyba wszystko, jeśli o ten utwór chodzi.

Coś mi się wydaje, iż robisz nas w konia, czekając z wewnętrznym chichotem na głosy uznające maestrię wielopoziomowych skojarzeń i wątków ocierających się o istotę bytu.

Pudło. Nie jestem taki okropny.

Aczkolwiek to całkiem niezła myśl.

Osobiście utwór rozbawił mmie, lubię balansowanie na krawędzi absurdu.

Jest dość oryginalny.

Cieszy mnie to.



Pozdrawiam.