To jeden z dwóch wierszy jakie napisałem w życiu. Ten napisałem dla zabawy, jako że lubię klimat londynu z lat 1880-1900



„Czarna dorożka”



Stukot i gwar, skrzypienie i szmer

Tak brzmi melodia której znak nadczasowy

Ryje swe bruzdy w głębinie serc.



Dwóch panów gra w wista, doleją herbaty

Nim wstanie północy kurantowy ton

Wtedy odłożą swe troski w puchaty

choć i pełen koszmarów nieludzkich sen



I śnić będą, oj, będą

Na nic tabletki i proszki

Będą uciekać w tym tak częstym śnie

Przed kołami czarnej dorożki.



Czarna dorożka, drzewo dębowe

Mocne ma drzwi i okna

W oknach tych żółte światło widoków,

które widziała dorożka w mroku

I deszczu Londyńskich opłotków.



Zielone obicia, kaszmir i bez

Zapach imbiru, herbaty i róż

I pędzi dorożka

I jest tuż tuż

I tylko woźnicy nie ma tu

I koni nie ma już.



Nie ma woźnicy, nie ma czarnych koni,

Dorożka sama o pierwszej w nocy dwie nowe ofiary goni

Toczy przez mgły, pędzi po kocich łbach

(a kocie łby miauczą donośnie)

I wszyscy ją widzą w swych londyńskich snach

wijąc się przy tym nieznośnie.



I nie uświadczysz nazajutrz, wczesnym rankiem

Dwóch panów w cylindrach czarnych, którzy mówiąc półgłosem

(jakoby zbrodni śnienia byli winni)

O sny wypytują swe.

Bo każdy pan w Londynie, osiemdziesiątym piątym rokiem

Widział w swym śnie to samo, co inni:

Czarną dorożkę, bez koni, z lśniącym, czarnym bokiem



Bo taki był rok, takie były sny

Za rok zobaczymy, co nam się przyśni

Może zapach herbacianej wiśni

Czarna dorożka, i Ja lub Ty..?

Czarna dorożka, drzewo dębowe

Mocne ma drzwi i okna

W oknach tych żółte światło widoków,

które widziała dorożka w mroku

I deszczu Londyńskich opłotków.



Zielone obicia, kaszmir i bez

Zapach imbiru, herbaty i róż

I pędzi dorożka

I jest tuż tuż

I tylko woźnicy nie ma tu

I koni nie ma już.

Te zwrotki mi tu nie pasują. TZN ich rytm. Jest jakiś.... inny?

Rzeczywiście - ich rytm jest inny. Chciałem nieco ożywić monotonną rytmikę... Bardzo to gryzie?

nie... chyba

Ja poprostu jestem nadwrażliwa

podoba mi się kojarzy mi się ze spokojem i ciszą....

Twoje opowiadania sa naprawde dobre... ale ten utwor mi sie nie podoba w ogole... Niektore fragmenty sa dobre, ale wiecej jest takich ktore mnie draznia...

Zastanawiam się, czy brnąć dalej i napisać Trzeci Wiersz w życiu... ^^'

no pewnie! poezja rozwija

Brnij, brnij... tylko mniej konwencjonalnie... Ten wiersz mi jakos do Twojego stylu nie pasuje...