Latest post of the previous page:

Też zastosowałam narrację pierwszoosobową, dwóch narratorów: kobieta i mężczyzna. Chciałam wprowadzić jeszcze jednego narratora (drugi mężczyzna) ale odradzono mi to, ze względu na dobro czytelników
Nie ma problemu z rozróżnieniem kto w danym momencie jest narratorem - są to dwie osoby różnych płci.

Osoba która recenzowała moją powieść, stwierdziła że narracją wieloosobową wprowadza się zbyt wiele chaosu i trudniej czytelnikowi (zwłaszcza niezbyt wytrawnemu) nadążyć. Czytając pewną trylogię spotkałam się z narracją czterech osób (2k i 2m) - żeby czytelnik się nie zamotał, autorka rozwiązała to wprowadzając imię każdego bohatera na początku poszczególnych fragmentów. Nie podobało mi się to szczerze mówiąc.

A jak Ty rozwiązałaś ten problem? Jeśli możesz odpowiedz

Chyba zupełnie nie wzięłam pod uwagę tak rozumianego "dobra czytelnika"... Niech policzę narratorów... Dziewięciu, tak mi się zdaję. Choć ja jestem kobietą, narratorzy w pierwszej części to sami mężczyźni. Około sześciu to główni bohaterowie, pozostali opowiadają pojedyncze epizody. Na początku każdego podrozdziału jest imię narratora. Generalnie w tej książce naćkałam mnóstwo rzeczy i stanowiła wyzwanie dla korektora oraz składu. I będzie wyzwaniem dla czytelników. Ale nie mam zamiaru upraszczać tej historii, bo ma być właśnie tak, a nie inaczej opowiedziana

O kurcze
Dziewięciu?
Ostro.

Zaciekawiłaś mnie
Jeśli chcesz chętnie poczytam Twoją powieść.

To trochę jak w "8 częściach prawdy". Tam też punktów widzenia po uszy. Z ciekawości, inspirowałaś się tym filmem, czymś innym, czy sama to wymyśliłaś?

Myslę, że tutaj trzeba sie kierować swoją indywidualną preferencją. Ja uwielbiam pisać w pierwszej osobie, gdyż wtedy bohater może sobie pozwalać na rózne dywagacje typu: "Uciekałem przed nazistami przez pole buraków i wtedy przypomniał mi się pewien wigilijny wieczór w domu rodzinnym...". W trzeciej osobie mozna to też niby zrobić, natomiast siłą rzeczy wtedy się "oddalam" od mojego bohatera i nie potrafię juz tak "namacalnie" opisać jego emocji. Kiedyś gdy potrzebowałem opisać coś w trzeciej osobie, a jednoczesnie chciałem by obfitowało to w burze uczuć, napisałem najpierw w pierwszej, a potem zmieniłem na trzecią. Miałem efekt bardziej obiektywnej narracji, a jednocześnie nie uroniłem ani kropelki ze stanów wewnętrznych bohatera. Gdy pisze się w pierwszej osobie, a bohater nie jest wszechwiedzącym Bogiem, to trzeba zdawać sobie sprawę, że akcja ksiązki będzie tam gdzie... główny bohater. I wówczas trzeba dokonywać skomplikowanych zabiegów, aby opowiedzieć o bocznych postaciach, lub co na przykład działo się wtedy gdy bohater zemdlał. W mojej najnowszej książce faceta wiele razy torturują i bywa, że mdleje i kiedy odzyskuje przytomnośc musi wnioskować co zaszło z zastanego obrazu sytuacji. Czasem jest to atut, a czasem nie, gdyż nie możesz opisać widowiskowej rozpierduchy, która odbywała się akurat wtedy gdy Twój bohater/narrator był nieprzytomny. Jak zwykle wybór należy do piszącego i powinien go podjąć z uwagi na to w czym lepiej się czuje i co bardziej będzie go bawiło podczas pisania oraz dzieki czemu osiągnie lepszy efekt.