Co o tym myślicie? :?: W burzy błędów, doszukuję się pytania. Czy warto pisać o sobie? :?:

Pozdrawiam i zachęcam do przeczytania





Wstęp.

Kilka słów na przywitanie...



Optymista powie: jutra zaświeci słonce i będzie lepiej. Pesymista natomiast iż: gorzej być nie może, a jutra mogę się nie doczekać. A kim ja jestem? Młoda osobą z nieciekawą sytuacją w rodzinie i poplątanym życiem uczuciowym. Wiesz co.. odłóż lepiej tą książkę. Bo nie mam tu nic ciekawego. Kilka mych przeżyć, dużo smutku i szczypta radości. Nie chce byś drogi czytelniku zamoczył kartek mej książki. Spalił ją lub przy przeprowadzce owijał jej kartkami szklane przedmioty. Bo jeśli tak, to odłóż ją z powrotem na półkę i pozwól innemu dać wybór. Tak dobrze przeczytałeś wybór, bo nasze całe życie polega na podejmowaniu decyzji. To ty decydujesz i nie zawsze podejmujesz trafne decyzje. Dość tych słów czas na podjecie odpowiednich kroków...

Jeśli czytasz w tej chwili moją książkę i te słowa. To znaczy, że zdecydowałeś się poznać mnie. Bo teraz zaczynając pisać nie wiem jaki jest zakończenie tej książki. To tylko urywek mego życia... i nie wiem czy to jest warte czegoś. Czy ktoś kiedyś zechce wydać to co teraz pisze. Może swoją pracą i mym trudem uda mi się tego dokonać. Jak kiedyś zapytana, po co to wszystko odpowiedziałam: dla siebie. Dla pokazania iż też cos potrafię. A może ku przestrodze? ... hmmm... a dziś napisze, że nie myślę już tak jak kiedyś. Pisze, bo kocham. Chce wydać książkę, by spełnić me marzenie.

Jestem, byłam i będę zarażona tak jak większość pisarzy, autorów czy poetów pisaniem. Czy to choroba? Nie wiem... może kiedyś jeszcze do tego wrócimy..



Rozdział 1.

Nocne myśli.



Co byś pomyślał widząc mnie pędzącą na rowerze. Kręcącą się wokół parku. Może to iż chce się wyszaleć w ten wrześniowy dzień. Również przejdzie Ci przez głowę myśli, ze chce rzucić kilka kilo. Bo nie zmieszczę się w galowy komplecik kupiony w zeszłym roku. A ja po prostu tak zwyczajnie próbuję opanować złość i wrogość do tego, że czasem daje się wykorzystać. A przecież miałam nie pozwolić dać się pomiatać, wykorzystywać i smucić…Miałam nie odzywać się do osób, które mnie olewają,. Miałam, a co innego robiłam. Jestem nie rozsądna? nie konsekwentna? Naiwna? Patrzysz na mnie tymi swoimi czarnymi oczkami i nic nie mówisz. Rozumiesz, ale milczysz. Drapie cię za uszkiem. I wracam do łóżka, a ty jak grzeczny pies dalej będziesz cieszył się gdy wołam z rana : na spacerek?

Z łóżka bije chłód, bo oprócz mnie nikt tam nigdy nie leży. A jak wchodzę do niego to czuje powiem lodowatego wiatru. Leżąc z zimnymi stopami zasypiam powoli, wtulając się w kołdrę i ogrzewam się w jedyny sposób jaki znam. Leżąc tak spokojnie można obiektywnie i bez pośpiech przemyśleć kilka spraw. Po użalać się nad tym co się straciło lub cieszyć tym co się posiada. Ale sen przyszedł tak szybko, że nie miła czasu na przemyślenia. I nie opieram się, bo byłam bardzo zmęczona.

Podoba mi sie poczatek rozdzialu i podoba mi sie zdanie o tym jak sie ogrzewa bohaterka:) Tyle mi sie podoba. Troche melancholijne. Ma w tym byc duzo smutku, malo radosci ,a propo twojego innego postu to chcialam napisac, ze jak ksiazka jst baaaardzo smutna i po przeczytaniu jej czujesz nadchodzacy stan depresyjny to nie zawsze podoba sie to ludziom. Zawsze lepiej czyta sie ksiazki wesole, albo troche takie,troche takie. Ludzie maja w zyciu za duzo i smutkow i problemow , a ksiazka wciaz pozostaje rozrywka, ktora ma ich od tego odciagnac ,a nie od tym przypominac.Pozdrawiam.

cóż.. może ta zabrzmi tak lekko nie ładnie. Ale ja pisze naprawdę o sobie... jakoś mi tak lżej kiedy pisze co mnie boli...

Ja doskonale wiem, ze piszesz o sobie i nawet tego co piszesz nie neguje. Po prostu (to zabrzmi NAPRAWDE brzydko) ,ale ludziom smetkow nie chce sie czytac. Brutalna prawda o ludziach XXI wieku.

tak, wolą nie czytać o czyumś do dup* zyciu bo mają własne porblemy

Wstęp przypadł mi do gustu, głównie dlatego,że zwracasz się bezpośrednio do czytelnika, tak jakbyś własnie umówiła się ze mną na kawę i swobodnie zwierzała się ze swoich przemyśleń

Dalsza część, faktycznie przygnębiająca, ale mimo wszystko nie odchodzisz od wcześniejszego stylu wylewania uczuć na papier.Podoba mi się.. ale może troszeczkę więcej optymizmu?



Pozdrawiam

może i racja, bardzo często w różnych tekstach zwracam się bez pośrednio do czytelnika. Wiem czytałam to po miesiącu od napisania. Tz. "położyłam sobie na półkę gdzie się trochę zakurzyło" potem przeczytałam trzeba trochę zmienić, ale jestem chora i zmęczona nie mam na to jakoś ochoty i cierpilowści, a przecież nic na siły