"GDZIE TEN PIĘKNY ŚWIAT"


Był świat w którym była miłość.
Były serca z których dobro biło.
Były kwiaty przepięknie pachnące.
Było ciepło, którym biło słońce.
Nie było zawiści ,smutku i zmartwienia.
Człowiek nawet chory ,nie czuł tam cierpienia.
Były myśli ,które w zwykłym świecie ciężko poukładać.
Byli ludzie, którzy zamiast brać, woleli dawać.
Nawet drogie skarby były nic nie warte.
Tam gościła miłość i serce otwarte.
Teraz każdy człowiek w zgiełku swego życia.
Nie szuka miłości ,lecz pieniędzy bycia.
Nawet w naszym świecie, który dobrze znamy.
Nie ma gościnności, lecz zamknięte bramy.
Teraz człowiek skąpi dla swojego brata.
Wody na łyżeczce, bo to przecież strata.
Wszędzie tylko zazdrość, zgiełk i szybkie życie.
Lecz pomyśl co czeka Cię o rannym świcie?.
Czy za jedną chwilę, którą mógłbyś zmienić.
Pooddawał skarby, by znów żyć na ziemi?.
Czy potrafisz kochać?... jeśli tak jak szczerze?.
Czy z ust płyną słowa w które świat uwierzy.
Ile w naszym życiu płynie nienawiści?...
Pomyśl jeśli umiesz potoczyć swe myśli.
Pomyśl o miłości..., czy jesteś jej wierny?.
Czy to tylko temat dla Ciebie obszerny?.
Czy w okrutnym świecie, w słowach twych nie gości.
Smak gorzkiego jadu ,wymawiany w złości?.
Nie zmieniaj człowieku świata z własnej woli.
Bo świata nie zmienisz, a serce zaboli.
Zmienić możesz tylko swoje twarde serce.
I wyciągnąć ludziom swe pomocne ręce.
Bo choćbyśmy chcieli, nie zmienimy świata.
To świat nasze życie układa przez lata.
Jeśli się postarasz, być przez chwile lepszym.
To wraz z ranną porą, dzień zaczniesz piękniejszy.
I wtedy zrozumiesz ,gdzie smak szczęścia leży.
Jeśli tylko zechcesz w sens życia uwierzyć.
I zapragniesz mocno by szczęście zakwitło.
I aby cierpienie z życia twego znikło.
Sam wtedy zrozumiesz ,sens pięknej miłości.
Jeśli w twoim życiu, znów dobro zagości.
I pamiętaj jedno, nie porządkuj świata.
To nie my tworzymy go przez wszystkie lata.
Zacznij więc rozumieć, zmysłu swego słuchem.
A usłyszysz jeśli otworzysz swe ucho.
Otwórz je na miłość i świat ukochany.
Aby nie bolały, rozczarowań rany.
Autor: Anna Maria

Widać, że Twoje wiersze są prosto z serca, ale...

Ale, ale! Gdzie melodia wiersza i rytm jako taki?
Mam wrażenie, że obecnie się już tak nie pisze.

Siedzisz po uszy w poezji, orientujesz się jak pisze "konkurencja"?

Niestety nie jestem fachowcem, jestem tylko zwyczajnym robaczkiem pośród tłumu, jestem tutaj po to, aby się czegoś nauczyć.Dziękuję

Aniu, nasze forum jest bardziej pro-prozatorskie.
Poza tym poetą być jest bardzo trudno. Z moich obserwacji wynika, że obecny trend to: unikanie wielkich słów, prostota i oszczędność. Niedosłowność. Pozostawienie miejsca na domysły czytelnikowi.

A sprawdzić się możesz poprzez wysyłanie utworów na konkursy, do gazet i e-zinów. I bez względu na wszystko bądź sobą.

Więc jednym słowem,lepiej się stąd ulotnić?. Jesteś ok i warto było tutaj wskoczyć, choć na chwil parę,dzięki.

Zostać. Opowiadać jak było na konkursach. Dzielić się przemyśleniami, zdobytą wiedzą i doświadczeniem. I chwalić się każdym wydrukiem, każdym sukcesem. My się tutaj wspieramy.

E tam, się tak nie pisze. Bądź sobą. Twój wiersz jest bardzo ładny, chociaż nieco zbyt rozwlekły w drugiej części, a to jest trochę męczące. Niepotrzebnie np. powtórzyłaś dwa podobne wątki.

Nie zmieniaj człowieku świata z własnej woli.
Bo świata nie zmienisz, a serce zaboli.

Bo choćbyśmy chcieli, nie zmienimy świata.
To świat nasze życie układa przez lata.

Ale zakończyłaś morałem, co nadaje mu głębszego sensu.

Witam i dziękuję za opinię.Co do wierszy... rozwijając temat nie umiem inaczej,tak już mam, albo piszę to co myślę do końca, albo zostawiam nie skończony i ląduje w szufladzie. Jeśli pisze ,piszę chwila i puki na swej drodze nie spotkam morału nie potrafię skończyć.Założyłam własnego bloga, nie lubię jak zalegają mi kartki w szufladach z moimi wierszami.Jeśli ktoś chce poczytać i skomentować resztę moich wierszy to proszę o kontakt ([email protected]).Gorąco pozdrawiam