Nigdy nie słyszeć
A wiedzieć że dźwięczne
Nigdy nie widzieć
A wiedzieć że piękne
Sercem patrzeć
I widzieć cnotę
Zwycięstwa cechę
Nad życiem szarym
Niczym mgła snującym
Nad obdartą ziemią
Bez serca
Bez bicia
Bez krzty dobra

Nawet w otchłaniach kosmosu
Więcej myśli napotkasz
Niż na ulicy
Przy bloku
Lub parku rozległym
Pustka pożerająca nicość

Sumienie nic nie znaczy
Rzyć - piersi - pieniądze
To klejnoty ludzi
Niczym na szafot
Idący świat
Głową skinie
Na pożegnanie dnia
Nie pozwalając na wschód kolejny
Zgliszczały.

Początek dobry, mocny, intrygujący. Druga strofa, moim zdaniem, do wyrzucenia.

malpaico pisze:Pustka pożerająca nicość

To, jak dla mnie całkiem nielogiczne i napisane na siłę, wepchnięte. Cała strofa zresztą podaje czytelnikowi na talerzu wszystko to, do czego powinniem dojść sam. Zostawiłabym jedynie:

malpaico pisze:Nawet w otchłaniach kosmosu
Więcej myśli napotkasz
Niż na ulicy

oraz z trzeciej zwrotki:

malpaico pisze:Niczym na szafot
Idący świat
Głową skinie
Na pożegnanie dnia
Nie pozwalając na wschód kolejny
Zgliszczały.

Pozostawiłbyś czytelnikowi pole do popisu i pomyślenia. Tym powinna być poezja - aparatem zmuszającym do myślenia, interpretowania, szukania w tekście potwierdzenia własnych myśli.
Bez fragmentów, które podałam, całość prezentuje się dość przerażająco i wprawia w głęboką refleksję. Potrafisz pisać, brakuje ci jedynie zmysłu, który pozwoliłby ci przestać używać zbędnych słów - a tych w poezji być nie może, to nie wypracowanie na polski! Przemyśl to, a mam nadzieję, że z utworu na utwór będzie coraz lepiej ; ). Pozdrawiam.